موسیقی ما - اکثر مردم فکر می کنند شاعران، شبیه شعرهایشان هستند. در اتاقشان شمع روشن می‌کنند و با دیدن یک شاخه گل سرخ، سرشک از دیدگانشان جاری می‌شود اما اگر فقط یک بار با جماعت شاعر نشست و برخاست داشته باشید، متوجه می‌شوید که فرق زیادی با بقیه ندارند. فقط می‌توانند با جملات بازی کنند وآن چه را که دیگران در دل دارند، بر زبان بیاورند. البته این نعمت بزرگی است  ولی گاهی شنیدن داستان کودکی ونوجوانیشان، تمام توهمات شما را  درباره این شاعر دلسوخته به هم می‌ریزد.

مثلاً فکر کنید حافظ در کودکی در خانه مردم را می‌زده وفرار می‌کرده یا بابا طاهر عریان با تیر و کمان گنجشک‌ها را  شکار می‌کرده و صائب تبریزی، دهنش را به همه کج می‌کرده است. اگر هنوز باورتان نشده که شاعران موجودات پیچیده ای هستند این گفتگو با افشین یداللهی را از دست ندهید.
 
*شما پزشکید یا شاعر؟
هر دو.

*نه.ولی الویت شما کدام است؟
شاید اگر شاعر وترانه‌سرا نبودم مردم مرا نمی­شناختند ولی پزشکی را و خصوصاً رشته تخصصی خودم را بسیار دوست دارم. اصلاً موقع انتخاب رشته تخصصی می­توانستم سه رشته را انتخاب کنم ولی من فقط همین رشته را می­خواستم. تخصص اعصاب وروان.

*در کل بچه درس­خوانی بودید؟
چطور به این نتیجه رسیدید؟

*حدس زدم. حالا درس­خوان بودید یا نه؟
مادر من معلم کلاس اول بود به همین دلیل در خانه به من الفبا را یاد داد. بعد در مدرسه تیزهوشان امتحان دادم ودر چهار و نیم سالگی کلاس اول را قبول شدم و باید به کلاس دوم می رفتم که به دلیل این که خیلی کوچک بودم واصولاً جثه ریزی داشتم اجازه ندادند در کلاس دوم بنشینم و کلاس اول را در همان سال در مدرسه تیز هوشان شروع کردم.

*در چهارسالگی؟
چهارسال ونیم.

*چه ظلم بزرگی! شما طبیعتا از هم­کلاس­هایتان کوچک­تر بودید. از آنها کتک نمی­خوردید؟
نه. ولی خب زیاد هم جالب نبود. دوران راهنمایی ودبیرستان را هم در مدرسه البرز گذراندم.

*به به. بعد هم پزشکی وتخصص اعصاب و روان. باز هم قبول ندارید که بچه درس­خوان بودید؟
من بیشتر باهوش بودم تا درس خوان.

*متواضع هم که هستید.
(می­خندد) واقعیت­ها را باید گفت.

*در آن سال­ها بیشتر به شعر فکر می­کردید یا به پزشکی؟
به هیچ­کدام. به موسیقی فکر می­کردم.

*موسیقی؟
بله. من عاشق این بودم که روی میز یا هر جای دیگر ضرب بگیرم. این قدر این­ کار را تکرار کردم تا خانواده­ام به فکر افتادند که موسیقی را به طور جدی‌تری دنبال کنم. من هم که فکر می­کردم تمبک زدن را بلدم، خواستم که به کلاس ضرب بروم.

*بلد بودید؟
به هیچ وجه. اولین بار که ضرب را به دست گرفتم فهمیدم که این ضرب با آن ضرب که من روی میز می­زدم خیلی فرق دارد.

*ادامه دادید؟
بله. اولین استادم جمشید محبی بود. مدتی هم در کنار استاد ناصر فرهنگ ­فر کلاس را ادامه دادم . 

*یعنی الان به صورت حرفه­ای نوازنده ضرب هستید؟
من هفته­ای سه جلسه، از صبح تا عصر تمرین می­کردم . در دوره پزشکی عمومی تدریس هم می­ کردم.

*تدریس ضرب؟
بله و در مجموعه «تماشاگه راز» هم به همراه نوازندگانی مثل جلال ذوالفنون، مرحوم شهریار فریوسفی، بهزاد فروهری، روزبه کلانتری و مجید اخشابی برای خوانندگانی چون محمد اصفهانی وعلیرضا افتخاری، نوازندگی کرده­ ام.

*پس شما در زمینه پزشکی، نوازندگی ضرب وشعر تخصص دارید؟
ولی تخصص اصلی من که در آن به مرحله استادی رسیده­ام ،چیز دیگری است.

*جداً؟ دوست دارم بدانم.
پرتاب شاه‌دانه با لوله خودکار.

*....
تعجب کردید؟ هدف گیری من حرف ندارد.

*یعنی الان هم این­کار را می­کنید؟
(می­خندد)الان نه. ولی هنوز تبحرم را از دست نداده­ام. یک بار کلاس پنجم بودم...

*قبل از انقلاب؟
بله. سوار اتوبوس بودم واز مدرسه به خانه بر می­گشتم.دو خانم هم که کلی به خودشان رسیده بودند ومعلوم بود می­خواهند به مهمانی بروند سوار اتوبوس شدند. من منتظر بودم ودعا می­کردم که آنها زودتر از من پیاده شوند.

*چرا؟
کمی صبر کنید ،می­گویم. به محض این که آن دو خانم پیاده شدند ،دهانم را پر از شاهدانه کردم وبا لوله خودکار دولولم، از پنجره ماشین سر و روی آن دو خانم را غرق شاهدانه کردم. اتوبوس به راه افتاد وموهای خانم­ها پر از شاهدانه شده بود. آنها جیغ وداد می­ کردند و مردم داخل اتوبوس می­خندیدند.

*گفتید لوله خودکار دولول؟
بله. برای موارد خاص یک دو لول داشتم که اگر شاهدانه در یک لوله گیر کرد،لول دیگر عمل کند،و این هم جزو موارد خاص بود.

*تمرین هم می­کردید؟
بله.خیلی زیاد. یک بار هم به خاطر همین شاهدانه پرانی من کل خیابان انقلاب وپل کالج بند آمد.

*دستگیر که نشدید؟
نه. در خیابان انقلاب، جایی که پل کالج تمام می­شود منتظر اتوبوس بودم که اتومبیلی در حال ویراژ دادن از پل به سمت پایین در حال حرکت بود. به محض این که مقابل من رسید، متوجه شدم که شیشه راننده تا نیمه پایین است. من هم از فرصت استفاده کردم ودر همان لحظه شاهدانه­ای به طرف راننده پرتاب کردم که مستقیم خورد به گونه­اش. بعد راننده ماشین، که مرا در لحظه ارتکاب جرم دیده بود، پارک کرد، پیاده شد وبه سمت من آمد...

*فرار نکردید؟
نه.لوله خودکار را پنهان کردم وژست آدم­های مظلوم را گرفتم ولی آن مرد مرا دیده بود.به سمتم آمد وآرام به صورتم زد،....همین؛... اما یک راننده اتوبوس، یک راننده تاکسی ویک راننده شخصی، این صحنه را دیدند.

*یعنی برخورد تند آن مرد راننده ویک پسربچه بی­گناه را؟!؟
آنها به طرف مرد هجوم بردند ودعوای شدیدی در گرفت. راننده را محکم روی کاپوت ماشین کوبیدند وشروع کردند به کتک زدن او.

*شما نگفتی که مقصری؟ عداب وجدان نداشتی؟
من مقصر نبودم .داشتم بعداز کسب علم، کمی تفریح می­کردم. می­خواستم کمی خستگی در کنم.

*اگر شما جای آن مرد بودید، چه می­کردید؟
نمی­دانم. احتمالا من هم به او شاهدانه پرت می­کردم.

*آخر او شاهدانه از کجا می­آورد؟
می­خرید. از همان جا که من خریده بودم.

*یعنی عصبانی نمی­شدید؟
نه.فکر نمی­کنم....شاید هم می­شدم. ولی مطمئنم عکس ­العملم آرام­تر بود. چون بعد ها کسی به من شاهدانه پرتاب کرد ومن خندیدم و رد شدم.

*اگر آن خانم­ها وآن آقای راننده، خواننده این مصاحبه باشند، حتما باورشان نمی­شود که آن بچه شیطان، افشین یداللهی شاعر شده باشد.
من معذرت می­ خواهم. واقعا اگر این خاطرات را خواندند وبه یادشان آمد، امیدوارم مرا ببخشند.اما باید بگویم اصلا از کارم پشیمان نیستم.

*حالا بیایید کمی جلوتر برویم. زمانی که شما در دبیرستان البرز درس می­ خواندید.
خب دیگر بزرگ شده بودم. مدرسه ما نزدیک تالار وحدت بود و ما همیشه دوست داشتیم برای دیدن کنسرت به آنجا برویم ولی هیچ وقت بلیت نداشتیم.

*حالا که در اکثر کنسرت­ها در ردیف VIP می ­نشینید.
نه بابا. اینطورها هم نیست.

*اولین شعری که گفتید را به خاطر دارید؟
بله کاملاً. یک شعر عاشقانه که برای یک عشق یک طرفه گفتم. چهارده-پانزده ساله بودم که یک روز یک نفر از پشت پنجره­ مان رد شد. او اصلاً مرا ندید ولی من عاشقش شدم وبرایش شعر گفتم.

*آن شعر را به خاطر دارید؟
می­خواهید برایتان بخوانم؟
(دکتر شعر را می خواند ولی من ترجیح می­دهم آن را ننویسم تا شما در حسرت شنیدنش بمانید، البته شاید هم رعایت حالتان را می ­کنم)

*در دوران مدرسه دانش آموز سر به راهی بودید؟
سال اول دبیرستان شروع کردم به شیطنت ولی چون از همه همکلاسی­ هایم کوچک­تر بودم، فاصله ­ام با شاگرد­های سر و زبان‌دار زیاد بود. باگذشت زمان این فاصله کم­تر شد، تا جایی که سال آخردبیرستان، همه را پشت سر گذاشته بودم.

*در دانشگاه هم این روند را ادامه دادید؟
شانزده سال و نیمم بود که دیپلم گرفتم ولی همان سال دانشگاه قبول نشدم. سال بعد پزشکی کرمان قبول شدم و زندگیم شکل دیگری گرفت. دوری از خانواده، درس و زندگی با هم ­خانه ­هایی که نمی­شناختم ولی روی هم رفته جالب بود.

*در کل چند سال کرمان بودید؟
هفت سال ونیم.

*تفریح هم می­ کردید یا فقط درس؟
دور هم جمع می­شدیم وهمدیگر را دست می انداختیم. برای هم اسم می­ گذاشتیم. تازه اولین جرقه­ های ترانه سرایی در من هم، درست در همان زمان زده شد.

*یعنی اولین ترانه ­هایتان را در آن روزها گفتید؟
من ترانه­ های معروف را عوض می­ کردم.

*عوض می­ کردید؟ یعنی چی؟
یعنی ترانه­ ها را به صورت طنز در می­ آوردم و با آنها می­ خندیدم.

*فکر می­ کنم خواننده­ های ما دوست داشته باشند یک نمونه از این ترانه ­ها را بشنوند.
فکر می­ کنم اگر نشنوند خیلی بهتر است.هم برای خوانندگان تان وهم برای این رسانه.

*بالاخره نفهمیدیم که شما کی ترانه سرا شدید.
دوران سربازی. دوستی داشتم که او هم پزشک بود وکیبورد می­ زد.می­ خواستیم با هم ­آلبومی بسازیم واز همان موقع ترانه برایم جدی شد. کارهایی هم با هم ساختیم.

*دوستتان الان کجاست؟
دکتر شهرام پویا. او آهنگ­های "آفتاب مهربانی" سروده قیصر امین پور و "وقت است که بنشینی و..." سروده هوشنگ ابتهاج را برای محمد اصفهانی ساخت ودیگر کار آهنگسازی را به طور جدی ادامه نداد.

*یک سؤال کاملاً تخصصی.
بفرمایید.

*اگر مادری بچه ­اش را به مطب شما بیاورد وبگوید این بچه با لوله خودکار به مردم شاهدانه پرتاب می­کند. به نظر شما این کودک زمینه­ای برای تبدیل شدن به یک بیمار روانی را دارد یا در آینده شاعر خوبی می شود ؟
(می­خندد).....

***
این گفتگو قبلاً در مجله چلراغ منتشر شده بود.