خانه اندوه تو دارد/ کاش برگردی بمانی
ریشه‌هایم بی تو خشکید/ ای بهار مهربانی
گرچه بیرون آفتابی است/ ابر و باران است در من
سیل در من می‌خروشد/رعد و طوفان است در من
باد می‌نالد که برگرد/ ابر می‌گرید که بازآ
بغض طاقت هم شکسته/ صبر می‌گوید که بازآ
بی تو در طوفان آهم/ تک درختی بی‌پناهم
آشتی ده خانه را با صدای آبیت
تیره شد تاریک شد جانم از بی‌تابیت
درسکوت بی‌کسی/ تا کی این دلواپسی
نشسته کوه‌های درد به شانه‌های من‌/ اگرچه ایستاده‌ام شکسته پای من
مرا به چنگ تیرگی رها مکن چراغ خانه را برافروز
در این غم و غریبگی رها مکن  چراغ خانه را برافروز