موسیقی ما – مراسم اکرانِ مستند 87 دقیقه‌ای «برسد به دست آقای بنان» به کارگردانی «زهره محقق» که این روزها در سینماهای هنر و تجربه در حال نمایش است، در خانه هنرمندان ایران برگزار شد. در این مراسم «پری ملکی»، «هانا کامکار» و «مهدیه محمدخانی» در مراسم اکران مستند «برسد به دست آقای بنان» - مستندی 87 دقیقه ای درباره زندگی استاد غلامحسین بنان - درباره جایگاه این خواننده و لزوم معرفی او به نسل‌های آینده صحبت کردند.

این مستند درباره‌ی زندگی شخصی و هنری «غلامحسین بنان»، استاد نامدار و خلاق آواز ایران، به واسطه نامه‌ای که به او نوشته می شود، را مورد بررسی قرار می‌ دهد. در این مستند از نگاه پریدخت آور (همسر بنان)، هومن صدر (پسرخوانده بنان)، کاوه دیلمی (از تنها شاگردان بنان)،ایرج خواجه امیری، مزدا انصاری، حریرشریعت زاده با زندگی و آثار بنان آشنا می‎شویم. هم‎چنین در بخش‌هایی از این مستند تصاویری از صحبت‌های خود بنان، محمدرضاشجریان و… را می‎بینیم.
«پری ملکی» -خواننده- در بخشی از این مراسم گفت: «او یک غزل می‌خواند و در آن غزل چنان تحریر می‌داد و آن تحریر چنان زیبا و سخت بود که آدم باید روزها و روزها رویش وقت می‌گذاشت. شاید همین موضوع سبب می‌شد که جانانه کار کند. می‌توانم بگویم که هنوز و هنوز از استاد بنان یاد می‌گیرم. هنوز زیباترین صدا برایم صدای اوست. واقعا صدایش مخمل است و جاودانه و جاودانه. بنان هنوز هست و نمرده است. تمام لحظه‌های کارهایش ارزشمند است و هر هنرجویی می‌تواند روزها و روزها روی آن کار کند و یاد بگیرد.»

ملکی سپس درباره دو ویژگی بنان توضیح داد: «یکی دو ویژگی بارز استاد بنان این بود که تنها خواننده‌ای بود که از هر شاعر خوبی، غزل فوق‌العاده ای پیدا می‌کرد، با آن آواز می‌خواند مثلا از خاقانی یا خیلی از شاعران که فکرش را هم نمی‌کردید و دیگر اینکه برخلاف خیلی از خواننده‌ها که مولانا، سعدی یا حافظ می‌خوانند، ایشان شعرهایش را از شاعران مختلف انتخاب می‌کرد که هم ناب بود و هم نو. کلام ایشان بسیار واضح بود. کلمات را قشنگ ادا و واضح تلفظ می‌کرد. آنقدر بار عاطفی کلمات را زیبا بیان می‌کرد که آدم هرگز فراموش نمی‌کرد.‌»

هانا کامکار، نوازنده دف و یکی از اعضای گروه موسیقی کامکارها نیز در ابتدای صحبت‌هایش با توجه به این موضوع که ای کاش سالن برای برگزاری این مراسم پر می‌شد، گفت: «پیش از هر چیز باید بگویم ای کاش الان سالن پر بود و اکران‌های دیگری اتفاق بیفتد چون ما در ایران فقط یک استاد غلامحسین بنان داریم و همه ایرانی‌ها باید ببینند که چه اتفاق‌هایی برایش افتاده است. من هنوز فیلم را ندیده‌ام و نمی‌دانم چگونه است. خوشبختانه یا شوربختانه خودم هم کار موسیقی می‌کنم و هم مستندسازم. راجع به فیلم نمی‌توانم نظر بدهم؛ اما امیدوارم هرچه که هست و بی‌شک دیدنی است، در اکران‌های آتی سالن پر شود. یک خاطره از استاد بنان دارم که خیلی عجیب است. نخستین‌باری بود که در زندگی‌ام اشک پدرم را دیدم و تا آن لحظه ندیده بودم که پدرم بیژن کامکار گریه کند. در روزی که استاد فوت کرده بود، دیدم پدرم گریه می‌کند. پدر، اعضای کانون چاووش و دیگر همکاران و همراهانشان برای مراسم درگذشت استاد رفته بودند و من خیلی خردسال بودم. این لحظه برای من خیلی تکان‌دهنده بود و همین حالا هم که به یاد آن روز می‌افتم دگرگون می‌شوم. برای من خیلی مهم بود که بدانم این فرد چه کسی بوده که پدرم برایش گریه می‌کند. بعد که عقل‌رس شدم، خوب موسیقی گوش می‌دادم و در خانواده‌ای بزرگ شدم که مدام موسیقی در آن حکمفرما بود، صدای استاد را می‌شنیدم و واقعا نسبت به این صدا واله بودم.»

«زهره محقق»، کارگردان فیلم هم با تشکر از کسانی که در میان برنامه‌های دیگرشان تماشای این فیلم را انتخاب کرده‌اند، خطاب به حاضران گفت: «می‌خواهم از شما خواهش کنم اگر فیلم را دیدید و دوست داشتید از ما حمایت کنید، فیلم را به دوستانتان توصیه کنید و در شبکه‌های اجتماعی با به هر طریق دیگری که خودتان صلاح می‌دانید معرفی کنید. اگر هم فیلم را دوست نداشتید باز هم توصیه کنید که وقت ارزشمندشان را پای این فیلم نگذارند اما ترجیحا یک مستند ایرانی یا یک جلد کتاب معرفی کنید. وضعیت کتاب را خودتان می‌دانید، وضعیت مستند در ایران خیلی اسفبارتر از چیزی است که همه فکر می‌کنیم.»‌

مهدیه محمدخانی، خواننده هم استاد بنان را این گونه توصیف کرد: «وقتی ما می‌خواهیم یک ایرانی را در عرصه موسیقی به یک غیرایرانی معرفی کنیم، یکی از آن خواننده‌ها بنان است.»