موسیقی ما - رویداد مشترک «صت» و «سی‌تی‌ام» با برگزاری نشست مشترک پایان یافت. حاضران در این نشست، سیاوش امینی، امیربهادر اشرف‌زاده، ربیع بعینی و ژان رولف (Jan rohlf) بودند که در رابطه با تجربه‌های مختلف پیشین و همچنین این تجربه مشترک سخن گفتند.
 
این رویداد که از چهارم مرداد ماه آغاز شده بود، با هشت اجرا از هنرمندان ایرانی، لبنانی و آلمانی به کار خود پایان داد. همچنین چهار ورک‌شاپ در رابطه با صدا و تصویر توسط برخی هنرمندان حاضر در این فستیوال برنامه‌ریزی شده بود که با استقبال علاقه‌مندان مواجه شد.
 

• آیا تمرکز موسیقی الکترونیک در اروپا است؟

سوال اول این بود که همکاری مشترکی که در سال 2016 بین  SETوCTM  از برلین شروع شد و امروز در سال 2018 در تهران ادامه پیدا کرده هنوز تحت تأثیر موسیقی‌دان‌های اروپایی است یا نه؟

رولف در جواب این سوال گفت: «معتقدم این جریان به طور کلی همچنان تحت تأثیر موزیسین‌های اروپایی است اما همه چیز متمرکز در اروپا نیست البته که این تبادلات می‌تواند به شکل فعالانه‌تری اتفاق بیفتد که طبیعتاً نیاز به کار بیشتری دارد.»
 
در ادامه ربیع بعینی موزیسین لبنانی‌الاصل که در 1996 به ایتالیا مهاجرت کرده و اکنون در برلین ساکن است گفت: «من کارم را در ایتالیا در جایی در حد یک کلاس شروع کردم اما این چیزی بود که در لبنان در اختیار نداشتم و همه اتفاقات از بعد از مهاجرتم به وقوع پیوست.»
 
او ادامه داد: «لازم است این را بدانیم که ترکیبی از کنجکاوی و فرصت‌هاست که ما را به این نقطه می‌رساند. من در شهر دیگری و نه در بیروت، بزرگ شدم. برای ما که آن جا بودیم اتفاقات زیادی در زمینه موسیقی نمی‌افتاد و امکانات کمی داشتیم، چون شرایط لبنان و شرایط جهان سوم با شرایط کشورهای دیگر فرق می‌کند.»
 
سپس سیاوش امینی در توضیحی کوتاه در مورد چگونگی شکل‌گیری همکاری میان موزیسین‌های ایرانی و خارجی گفت: «خیلی‌ها به دلایل شخصی به دنبال موسیقی می‌روند ولی شما ممکن است تنها به این دلیل که ایرانی هستید تحت فشار قرار بگیرید. من افراد زیادی را در کشورهای دیگر دیده‌ام و تجربیات زیادی در این زمینه داشته‌ام که فرصت‌های جدیدی را به من معرفی کرده است. اگر ببینم موسیقی کشوری دیگر در راستای موسیقی مورد نظر من است به سمتش می‌روم.»
 

• همکاری بین ایران و اروپا

در ادامه امیربهادر اشرف‌زاده در مورد اهداف فستیوال SET و CTM گفت: «یکی از نکات مدنظر ما در این فستیوال، فراهم کردن شرایطی برای افراد بود که خودشان را به خوبی معرفی کنند و مطمئناً در راه این معرفی همیشه مشکلاتی برای ایرانیان بوده است؛ بحث ویزا و گرفتن روادید و مسائل مالی و تورم رو به رشد که گاهی اوقات مشکل‌ساز می‌شود.»
 
رولف هم در این مورد اشاره کرد: «ما هم نمی‌خواهیم درگیر بحث ملی‌گرایی باشیم، یعنی فستیوال را به این منظور پایه‌گذاری نکردیم. بلکه دوست داریم آرتیست‌های مختلفی را از سراسر دنیا دور هم جمع کنیم. هیچ وقت دوست نداشتیم مثل یک سوت خالی باشیم که فقط در آن می‌دمند.»
 
اشرف‌زاده در ادامه گفت: «روشی که براساس آن کار می‌کنیم برای ما به این صورت است که بخواهیم یک ظرف را طراحی کنیم. یعنی در ابتدا باید توجه کنیم مخاطب ما چه تجربه‌ای را دوست دارد ببیند. ما مخاطب را نه براساس ملیتش که براساس روش پرزنت شدنش نگاه می‌کنیم.»
 
رولف نیز افزود: «چیزی که می‌خواهم بگویم این است که ما یک جور مذاکرات دائم و مستمر داریم برای این‌که بفهمیم چه رابطه‌ای بین یک آرتیست مستقل با نفرات دیگر گروه وجود دارد و با توجه به تجربیاتی که هر کدام از این افراد دارند به صورت مجزا چه کاری انجام می‌دهند. این تجربیات با جوامعی که از آن آمده‌اند و با علم جامعه‌شناختی مرتبط است. تجربه شخصی یک آرتیست مستقل می‌تواند ایده مختص او را به وجود بیاورد.»
 
امیربهادر اشرف‌زاده در ادامه با بازگشت به مسیری که SET از زمان شکل‌گیری‌اش از حدوداً چهار سال پیش تاکنون طی کرده است گفت: «چهار سال پیش، زمانی که کارمان را شروع کردیم، به سراغ مکان‌های بسیار کوچکی برای اجرا رفتیم. جاهایی که رزروشان سخت بود و راحت با ما کنار نمی‌آمدند. همین، اولین انگیزه ما شد که یک پلتفرم استاندارد به وجود بیاوریم. بحث مالی همیشه برای ما مشکل‌ساز بوده، چون یک سازمان کاملاً شخصی هستیم که در کشورمان از جایی تأمین مالی نمی‌شویم و همین انگیزه دیگرمان شد تا کارمان را در سطح بین‌الملی گسترش دهیم و از حمایت‌های مالی احتمالی که در سطح جهانی از گروه‌های موسیقی می‌شود بهره‌مند شویم.»
 

• شاید مخاطب کم‌تر، آزادی عمل بیشتر می‌دهد

سیاوش امینی نیز در ادامه گفت: «به نکته خوبی اشاره کردید. ما در ابتدا به مکان‌های بزرگی دسترسی نداشتیم و مستمعین‌مان زیاد نبودند و اتفاقاً این باعث می‌شد آزادی عمل بیشتری داشته باشیم. گاهی اوقات حتی کسی نبود که پیش از اجرا، ساندچک را برایمان انجام دهد و به همین دلیل خودمان آستین‌هایمان را بالا زدیم. حداقل فایده کوچک بودن یک گروه و کوچک بودن اجرا این است که به شما این فرصت را می‌دهد تا اتفاقات جدیدی را تجربه کنید. بحث قضایای مالی هم که همیشه هست و این بار ما توانستیم از کمک‌هایی از خارج تغذیه شدیم که به لحاظ مالی فشار زیادی را از روی ما برداشت و گامی رو به جلو بود.»
 
رولف نیز در تأیید آن چه گفته شده بود افزود: «سی‌تی‌ام تاریخچه‌ای 20 ساله را پشت سر دارد، اما مانند شما از ایونت‌های کوچک شروع کرد. لازم است بگویم بحث مالی واقعا مهم است و ما اگر امکانات مالی مورد نیازمان را در اختیار نداشتیم شاید به این اندازه پیشرفت نمی‌کردیم و این چیزی است که به ما فرصت می‌دهد کارمان را به درستی پیش ببریم. ما هم در سال 1999 از جیب خرج و ریسک‌هایی را به صورت شخصی تجربه می‌کردیم و طی 20 ساله گذشته، برای اولین بار است که توانسته‌ایم یک تأمین مالی دو ساله برای خودمان به ارمغان بیاوریم. شما در آلمان یاد می‌گیرید که چطور به این شکل جلو برود.»
 
خودتان را وقفش کنید
رولف افزود: «اگر فرهنگ فیدبک گرفتن در سازمان خودمان را بلد باشیم، به حرف افراد گوش بدهیم، بدانیم چه چیزی می‌خواهند و چه چیزی دوست دارند آن وقت است که می‌توانید این فرصت را داشته باشید که آن‌چه خودتان می‌خواهید را هم به افراد گروه انتقال دهید و اگر خوش‌شانس باشید همه چیز خوب پیش می‌رود. این متد به یک توجه دائم و مستمر و از خودگذشتگی مستمر نیاز دارد و باید خودتان را وقفش کنید.»
 
ربیع بعینی نیز ادامه داد: «من از آن‌چه انجام می‌دهم به عنوان یک شغل یاد می‌کنم، شغلی که در آن لازم نیست کسی شما را استخدام کند و شما باید بتوانید تمرکزتان را روی خودتان بگذارید و نیاز دارید در فستیوال‌هایی شرکت کنید. یعنی به تأثیری که آن فستیوال‌ها بر شما می‌گذارند و به الهامی که از آن‌ها می‌گیرید نیاز دارید. ممکن است فستیوال عظیمی 10 روز طول بکشد و در فستیوال دیگری فقط 40 نفر حضور داشته باشند.»
 
مدل مشابهی در ایران نبود
سیاوش امینی در پاسخ به این که آینده SET را چگونه می‌بیند گفت: «بهترین بخشش از حالا به بعد برای ما این است که وقتی ما شروع به کار کردیم مدل خودمان کسی را در ایران نداشتیم و حالا داریم. یکی از اصلی‌ترین اهداف‌مان این بود که کاری را انجام دهیم که کسانی ببیند و لذت ببرند. ما سعی کردیم دریچه‌ای را باز کنیم که مذاکراتی حول آن شکل بگیرد و می‌دانیم در آینده کانال‌های بیشتری به رویمان باز خواهد شد.»
 
او ادامه داد: «موسیقی می‌تواند مرا از الزاماً ایرانی بودنم فراتر ببرد و اجراهای من گاهی اوقات می‌تواند با اجرای کسی دیگر از جایی دیگر از دنیا مشابهت داشته باشد. آن‌چه برای من مهم است تحت تأثیر قرار دادن مخاطبانی غیر از مخاطبان خودم و به عنوان مثال مخاطبان CTM است.»