موسیقی ما - «زندگی، پیدا کردن خود یا چیزهای دیگه نیست، زندگی تماماً خلقِ خودته.» و این حرف باب دیلن بزرگ است که در 78 سالگی با فیلمی خیره‌کننده، تحسین برانگیز و گاهی اوقات هم اذیت‌کننده که توسط مارتین اسکورسیزی کارگردانی شده، وارد فاز جدیدی از خلق خود شده است. اسکورسیزی با شوخ‌طبعی و شیطنت خاصی، ادیت فیلم‌های آرشیوی را سرپرستی کرده و یک مستند هنرمندانه دیگر از باب دیلن ساخته است.
 
فیلم تازه اسکورسیزی درباره تور پرستاره و معروف دیلن با نامRolling thunder Revue   در آمریکا و کانادا است؛ توری که در اکتبر ۱۹۷۵ آغاز شد و در می ۱۹۷۶ به پایان رسید. دیلن در این تور با صورتی کاملاً سفید ظاهر شده بود و همراهان غیرمعمول و عجیبی چون «جانی میشل»، «جون بائز»، «میک رانسون»، «بت میدلر»، «راجر مک‌گین»، «ایمولو هریس» و «آلن گینسبرگ» او را در این تور همراهی می‌کردند.
 
این تور در استادیوم‌های بزرگ نبود بلکه در سالن‌ها و مراکز کوچک و با تبلیغات بسیار محدودی برگزار می‌شد که گاهی در حد پخش تراکت در همان روز توسط افراد محلی مشتاق انجام می‌شد. آن‌هم در شرایطی که دیلن با صورتی خندان پشت فرمان اتوبوس سبک Ken kesey که رنگی و شاد بود، وارد می‌شد.
 
وقتی از او می‌پرسند که دیلن چه‌گونه پیشگام این مراسم -که بهترین جشن بین قاره‌ای بود- شد، آن‌هم دروضعیتی که آمریکا تازه داشت سعی می‌کرد از بحرانWatergate  بگذرد و خودش را پیدا کند، با بی‌اعتنایی می‌گوید «من هنوز به دنیا نیومده بودم.» که در کنار ظاهری که برای مصاحبه درست کرده، خنده‌دار به‌نظر می‌آید.
 
فیلم تازه اسکورسیزی نمی‌خواهد واضح با مخاطب حرف بزند و حس و حال آن زمان را به رخ بکشد. همواره چیزهای عجیب و غریب در حال اتفاق افتادن است و به نظر می‌آید فیلم‌ها و تصاویر پشت صحنه کنسرت‌ها از همان گنجینه آرشیوی استخراج شده باشند که در سال 1978 خود دیلن و سم شپرت (Sam shepart ) ازش استفاده کردند و فیلم طولانی و مالیخولیایی خودشان را به نام «رینالدو و کارلا» در مورد این تور ساختند که در آن با خود Sam shepart  هم مصاحبه می‌شود.
 
Rolling Thunder Revue هم مثل همان فیلم، نابازیگرهایی دارد که مشخصاً حرف نمی‌زنند یا خیلی هم در فیلم واقعی نیستند. تصاویر استفاده شده در فیلم منتسب به Martin von کمدین و فیلم‌ساز بداخلاق است. در بخشی از فیلم با یک سیاست‌مدار مصاحبه می‌شود که به نظرتان آشنا می‌آید و او کسی نیست جز
Michael Murphy  بازیگر. انگار کل فیلم یک کمدی مدرن هنریه و اسکورسیزی خیلی محتاطانه به دیلن کمک می‌کند حقایق پنهان پشت همه این نقاب‌ها را بازسازی کند تا حقیقت بزرگ‌تر مشخص شود.
 
اسکورسیزی برای این‌ کارنمونه‌های زیادی از اجراهای تئاتری و کلیپ‌هایی از فیلم‌های اجراهایشان را استفاده کرده (Georges Méliès’s The Vanishing Lady, Marcel Carné’s Children of Paradise and Tony Gatlif’s Latcho Drom) که در بعضی قسمت‌ها خیلی درست از کار درنیامده و نامفهوم است و شاید بهتر بود رویکرد یک مستند واقعی را دنبال می‌کرد.
 
اما خب ایراد گرفتن شاید گستاخی باشد وقتی که تا این اندازه اجرای جذاب از دیلن و اجراهای درخشان از جون بائز،  michell و Patty  (که حتی جزء گروه تور نبود و فقط قبل از شروع تور اجرا داشت) یک‌جا و در باکس زمانی درستی کنار هم به نمایش گذاشته شده است.
 
Allen Ginsberg یکی دیگر از نمادهای این فیلم است که حضور پررنگی در این تور دارد و بسیار خودمحور ولی در عین حال تمکین‌کننده و محو بی‌چون چرای دیلن است.
 
یک مصاحبه جالب هم با شارون استون در آن گنجانده شده که درباره تجربه‌اش به عنوان دختر جوانی که در برهه‌ای همراه اعضای تور بوده صحبت می‌کند و وقتی درباره آهنگ Just like a woman  دیلن حرف می‌زند -که برخلاف آنچه که دیلن گفته، آهنگ درباره او نبوده است- غرق اشک می‌شود. البته ممکن است به این دلیل باشد که شارون استون تنها دختر همسفر با گروه نبوده که دیلن به او گفته، این آهنگ برای توست.
 
احساسی‌ترین بخش فیلم، قطعه اعتراضی دیلن به‌نام Hurricane  است؛ قطعه‌ای درباره بوکسور جوانی که اشتباهاً به جرم قتل زندانی شده بود. این قطعه و در کل تورRolling thunder  بخش مهمی از جنبشی بود که منجر به لغو محکومیت Carter  (بوکسور ) شد. البته بعد از گذراندن ده سال در زندان.
 
Rolling thunder Revue  یک تجربه کاملاً درگیرکننده است، انگار که یک‌باره پرت شوی وسط دهه هفتاد؛ همان‌قدر پر انرژی و پر شور و شوق. اهمیتی ندارد که چقدر کارها به‌هم ریخته و گنگ باشند، آنچه که مهم است بدون شک موسیقی‌ست.