موسیقی ما - نیما رفیع از جمله خواننده‌ها و موزیسین‌های جوانی است که در دو سال گذشته چندین تک‌آهنگ منتشر کرده و اجراهای کوچکی را هم تجربه کرده است. او در این قطعات نشان داده دغدغه‌ی ادبیات دارد و برای انتخاب شعر وسواس به خرج می‌دهد. از اشعار نو استفاده می‌کند و بعضاً اشعار چند شاعر را با هم ترکیب می‌کند. همچنین به عنوان نوازنده گیتار و هم‌خوان در کنسرت داریوش آذر او را همراهی کرد و در این همکاری تسلطش در اجرا را هم بیشتر نشان داد. نیما رفیع به نوعی موسیقی الکترونیک پاپ ارائه می‌کند؛ چیزی که شاید پیش‌تر نمونه‌اش را در برخی آثار میلاد باقری، گروه بالزن، آثار داریوش آذر و دیگران دیده باشید. راهش از این منظر سخت است؛ چرا که باید قسمتی از مخاطبان موسیقی مستقل یا جریان فرعی و قسمتی از مخاطبان موسیقی پاپ را جذب کند. در آستانه‌ی انتشار آثار جدیدش با او گپ و گفت کوتاهی داشتیم.
 

• فعالیت حرفه‌ای تو با قطعه «نیست رنگی» آغاز شد؟

در تمام این سال‌ها گیتار، گیتار الکتریک، تار، سه تار و پیانو یاد گرفتم و چند سال شاگرد وکال پدرام نیک نفس بودم و با مازیار واحدی هم کار کردم. من برای خودم آهنگ می‌ساختم و می‌خواندم اما جدی نشده بود. با بچه‌های گروه «آتراوان» دوست بودم و تصمیم گرفتم با همکاری آن‌ها به شکل جدی یک قطعه تولید کنم. شعری از سهراب سپهری که دوست داشتم را انتخاب کردم. برای شعر ملودی درست کردم و سیکل آکوردها را هم پیدا کردم. تمام سازها به شکل زنده نواخته شد اما در میکس و مستر و کیفیت ضبط کمی کوتاهی کردیم. قطعه‌ی «نیست رنگی» به این شکل ساخته و منتشر شد.
 

• چطور پس از آن حال و هوای آثار تغییر کرد؟

پس از آن فهمیدم این قطعه با سلایق و علایقم متفاوت است و دوست دارم چاشنی الکترونیک در آثارم بیشتر باشد. از طرفی ما آذری هستیم و همیشه به موسیقی اپرای ترکی علاقه داشتم و گوش می‌دادم. شروع کردم به نوشتن سیکل آکورد برای قطعات جدید. در نهایت آکوردها همیشه کمی عجیب و غریب می‌شود که از همان موسیقی آذری می‌آید. در آن زمان برای صدا و آواز نزد پدرام نیک نفس آموزش می‌دیدم. یک روز به ایشان گفتم دوست دارم با داریوش آذر کار کنم. کارهای او را شنیده بودم و خیلی دوست داشتم. در نهایت پدرام، ماکت آهنگ من که آماده بود را برای داریوش آذر فرستاد و او هم شنید و خیلی دوست داشت. یک شب داریوش به من زنگ زد و گفت کارت را شنیدم و دوست دارم با هم کار کنیم.
 

• و این همکاری با داریوش آذر به قطعه «خاکستر» ختم نشد؟

اولین قطعه‌ای که با داریوش آذر کار کردم «خاکستر» بود. آهنگسازی با من است و در تنظیم هم کنار داریوش هستم و نظر می‌دهم. امضای داریوش و لایه‌هایی که اضافه کرد قطعه را به مرحله نهایی رساند. همچنین محمد شریعت هم برای میکس و مستر کنارم بود. پس از آن هم دو قطعه دیگر یعنی «موج» و «واهی» را کار کردیم. الان شاکله‌ی اصلی آلبوم آماده است.
 

• موسیقی برای تو بیان احساسات است یا گفتن حرف‌هایی که فکر می‌کنی مهم هستند؟

من آدم خنده‌رو و شادی هستم اما تاریکی‌های درونم را فقط در موسیقی می‌توانم نشان دهم. به همین خاطر آکوردهای قطعاتم کمی متفاوت می‌شود. هیچ‌وقت دوست ندارم شنونده بتواند سیکل آکوردها را حدس بزند. دوست دارم با من پیش برود و هر لحظه به این موضوع فکر کند. در زمینه وکال هم از حالت‌های روزمره‌ی استفاده از صدا، خارجش می‌کنم. نواسانات و فراز و فرودهای صدا را با حرف و موضوعی که مطرح می‌شود تنظیم می‌کنم. علاقه‌ای به خودنمایی در زمینه وکال ندارم اما از طرفی دوست ندارم این المان از موسیقی‌ام تکراری باشد. اگر عصیانی هست باید فریاد زد یا اگر عجزی وجود دارد باید با همان لحن ادا شود تا مطلب را برساند. موسیقی از تاریکی وجودم خارج می‌شود و به همین خاطر شاید نتواند همه‌پسند باشد چون اصولاً موسیقی من شاد نیست. دوستی‌ها، عشق، خانواده و اجتماعم موضوع قطعات من است. مثلاً قطعا «نیست رنگی» یا پارت اول «موج» کاملاً اجتماعی است و پس از آن عشق مطرح می‌شود. من دوست دارم سعی کنم در آلبوم‌ تمام حرف‌های خودم را بزنم. از غم و شادی‌هایی که دارم. برای من مهم است چه چیزی می‌گویم و چه چیزی می‌خوانم. امیدوارم حداقل جماعت قلیلی کارهای من را گوش کنند و با آن‌ها ارتباط برقرار کنند.