موسیقی ما- سحر طاعتی*: موسیقی گستره‌ای بی انتهاست که هر هنرمندی با ورود به آن سعی در ماندگاری و تولید آثاری بر اساس سلیقه و هدف موسیقایی و البته متکی بر دانشش دارد. طی سال‌های اخیر،  خوانندگان و آهنگ‌سازان بسیاری در سبک‌های مختلف بروز و ظهور کردند؛ اما متاسفانه اغلب آنها به‌واسطه عدم توانمندی و برخورداری از دانش کافی از این گردونه حذف شدند و در مدت حضورشان در موسیقی، آثاری تولید کردند که علیرغم داشتن مخاطبان زیاد در یک برهه‌‌ی زمانی بلافاصله به فراموشی سپرده شدند و ثابت کردند موسیقی هم اگر به درستی تولید و در اختیار مخاطب قرار نگیرد تاریخ مصرفش به لحاظ شنیداری تمام می‌شود. چیزی که شاید برای قطعات ساخته شده موسیقی در دهه های ۵۰ و ۶۰ هیچ وقت اتفاق نیفتاده و تا به امروز همه آن آثار که سازندگانشان جز نسل تاریخ ساز موسیقی ایران بودند، جایگاه ویژه ای در بین نسل‌های گوناگون دارد.
 
در ماندگاری و تداوم فعالیت‌های خوانندگان و آهنگسازان علاوه بر موارد ذکر شده، نمی‌توان از نقش پررنگ تهیه کنندگان در معرفی و پخش آثار موسیقایی، تغییر ذائقه شنیداری مخاطب، فضای جامعه و نوع نگاه به انواع موسیقی بی تفاوت گذشت اما باز هم اگر مثلث آهنگساز، ترانه‌سرا و خواننده به درستی شکل بگیرد این عوامل تاثیرشان کمرنگ‌تر خواهد شد.

طی ماه‌های اخیر در میان تولید انبوهی از موسیقی‌های مختلف در سبک‌های متفاوت شاهد تولید آثاری مبتنی بر موسیقی ارکسترال هستیم. آثاری که سعی دارند با زنده کردن موسیقی ارکسترال دهه ۵۰ و به نوعی موسیقی معروف به گل‌ها،  منطبق بر ذائقه مخاطب امروزی باشد که البته تفکر موسیقایی این آثار از شکل گیری مناسب همان مثلث آهنگساز، خواننده و ترانه‌سرا برخاسته است. دو ضلع اصلی این مثلث یعنی آهنگساز و خواننده سال‌ها خود را از فضای موسیقی دور نگه داشته اند تا با کسب تجربیات گوناگون دست به خلق قطعاتی با سطح کیفی مناسب در این آشفته بازار موسیقی داشته باشند و آثاری در اختیار مخاطبشان قرار دهند که تاریخ مصرف نداشته باشد و بشود سال‌های متمادی به آن گوش داد.

«مهرداد پازوکی» (آهنگساز پیشکسوت موسیقی ایران) و «محمد یادگار» (خواننده موسیقی ایرانی) هر دو نزدیک به دو دهه از فضای رسمی موسیقی دور بوده‌اند . مهرداد پازوکی با سبقه‌ای طولانی در موسیقی ایرانی تلاش کرده در ۱۹ سال دوری، تجربه‌هایی جدید در کشف أصوات گوناگون کسب کند و با تولید آثاری جدید، اتفاقات متفاوتی در موسیقی ایران رقم بزند و محمد یادگار نیز به عنوان خواننده در دو دهه‌ی گذشته، فعالیت‌هایی در زمینه‌ی برگزاری کنسرت و همکاری با نوازندگان و آهنگ‌سازان شناخته شده داشته و برای تولید آثاری مستقل سعی کرده با کسب توانمندی‌های بیشتر و قرار گرفتن در کنار آهنگ‌سازی چون مهرداد پازوکی آثاری در خور موسیقی ایران بخواند که البته ماحصل همه اینها تولید وانتشار آثاری چون «به سفر فکر نکن» بر اساس شعری از فرزانه ملکی، «آرزوی نقش بر آب» با شعری از حمید مصدق، «سراب» و «پرواز با خورشید» با شعری از فریدون مشیری است که همگی در ژانر موسیقی ارکسترال شکل گرفته‌اند.

این دو هنرمند که با انتخاب اشعاری از شاعران برجسته ایرانی در حال ساخت دیگر آثار خود به تهیه کنندگی «پژمان بلورچی» هستند در تلاشند موسیقی ایرانی از آن حالت خشکی و غمی که بسیاری آن را این‌گونه باور دارند بیرون بیاید و حس و حال زنده‌تری به خود بگیرد و نسل امروزی را با موسیقی ایرانی بیشتر آشنا کنند در واقع هدف آن ساخت موسیقی هایی است که گذرا نباشد.

هنرمندانی چون مهرداد پازوکی و محمد یادگار که تلاش دارند موسیقی‌های بسازند که تاریخ مصرف نداشته باشد، در موسیقی ایران کم نیستند. هنرمندانی که مخاطبان جدی موسیقی آنها را به خوبی می‌شناسند و آثارشان را دنبال می‌کنند؛ اما شاید بایستی در تولید و نشر آثار موسیقی از سوی مسئولین دقت نظری بیشتری صورت گیرد که هر فصل شاهد فراموش شدن موسیقی‌هایی نباشیم که تاریخ مصرفشان به‌واسطه نداشتن بنیان قوی موسیقایی تمام شده است.