از آنجا كه به نظر مي آيد با ادليات آشنايي داريد بعيد است با حركت زبان بين معيار و محاوره آشنايي ندتشته باشيد.چيزي كه شما به عنوان نقطه ضعف مطرح ميكنيد نقطه ي قوت اين اثر است.زبان موجود زنده اي است كه فاصله ي ميان تأليف معيار و محاوره اش قطعا مرز مشخص ندارد.اين از هنرمندي جناب ايمان است كه بين معيار و محاوره با ظرافت به تأليف مي پردازد.

ممنون از لحن قابل احترام تون
دو گانگی زبان در هر شرایطی ضعف تالیف محسوب میشه
مگر در ایجاد «فرم» و خروج از فضای اصلی شعر
به عنوان مثال، زمانی که در یک شعر، راوی دست از روایت کردن بر میداره و فرضا چند جمله رو از جانب یکی از کاراکترهای موجود در شعر «نقل قول» می کنه، در راستای ایجاد فرم روایی می تونه «تمام ارکان جملات» اون فرد معین رو به زبان محاوره بیان کنه
تمام ارکان جملات یعنی:
اگر بی تو باشم «نمانم» نباشم
در حالی که در این شعر گفته شده:
اگر بی تو باشم «نمونم» نباشم
دقت کنید
به این میگن: دوگانگی زبان، این دوگانگی ضعف تالیف محسوب میشه
من فقط از این مصرع مثال میارم، اما این ضعف تالیف در تمام شعر وجود داره
اگر: «حرف ربط» در فرم معیار (که شکل محاوره ش باید «اگه» باشه)
نمونم: «فعل» در فرم محاوره (که شکل معیارش باید «نمانم» باشه)
پس ما در یک مصرع 2 عنصر کاملا متضاد داریم، یکی «معیار» و دیگری «محاوره»
آقای ایمان خودشون تحصیل کرده ی ادبیات هستند
از خودشون بپرسید که آیا این دوگانگی زبان هست یا نیست؟
و بپرسید چطور ممکنه در یک شعر، با یک «راوی» و بدون کوچکترین تغییری در فضا و فرم، یک فعل به دو شکل محاوره و معیار استفاده بشه؟
نمونم (شکل محاوره از فعل ماندن)
نمانده (شکل معیار از فعل ماندن)

من به شما میگم مشکل از کجاست؟
مشکل اینجاست که بعضی از واژه ها در یک وزن عروضی یا ریتم موسیقایی، درست و به خوبی نمی نشینن
برای اینکه به جهد و با زور بنشونیم شون، مجبوریم اگر زبان اثر «معیاره» اون یک واژه ی دردسر آفرین رو استثنائا به صورت شکسته و «محاوره» به کار ببریم، و امیدوار باشیم که کسی متوجه نشه
همین طور برعکس این قضیه هم صادقه
و به این میگن «ضعف تالیف»

بنا بر بي احترامي نبوده اقاي پرهام
شما از بديهيات ادبي صحبت ميكنيد و من از ريزه كاريهاي ادبيات و اگر قرار نباشد بگوييد در نظر گرفتن ريزه كاريها نبايد منجر به زير پا گذاشتن بديهيات شود جواب شما را ميدهم.لزوما شما و اقاي ايمان تحصيل كرده ادبيات نيستيد من هم كارشناس ارشد ادبياتم و دوگانگي را در دوره ليسانس خواندنم و آموختم.زبان معيار لزوما صورت نوشتاري نيست و زبان محاوره لزوما صورت گفتاري.اگر اين را بدانيد مشكل دوگانگي تان حل ميشود.محاورگي در ذات زبان يا اينجا ذات اثر است.اين كه شما مي فرماييد دوگانگي در جايي جايز است كه منجر به ايجاد فرم شود از بديهي ترين اصول روايت است اما اينجا بحث روايت نيست بحث حركت از تشبيب به بدنه و مغز اثر و خروج از آن است.من تصور ميكنم نيازي به توضيح نيست كه در ابتداي اثر قرار نيست مخاطب پي ببرد مخاطب يا معشوق خداوند است و اين اتفاقي است كه در بيتهاي پاياني مي افتد.به همين سادگي يعني چون قرار نبوده اين داستان لو برود اين حركت در طول اثر وجود داشته.هم در بيت اول ميتوان گفت:اگر بي تو باشم نمانم نباشم و هم در بيت مورد اشاره شما ميتوان گفت:نمونده صبر و طاقتم.درك اين ظرائف سخت نيست و عموم از آن ميگذرند ولي حتما جناب اقاي ايمان به اين ها توجه داشته اند.

اگر آقای ایمان به «این ها» توجه داشتند
اتفاقات «این» اثر تا «این» حد در سطح به وقوع نمی پیوست
و زبان ش تا «این» درجه سست نمی بود.
بنده موارد رو ذکر کردم و شواهدش رو هم ارائه دادم
در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.
موفق باشید