175 ، خورشید و
پشت ابر شلمچه ، گم کردم
175 ، اروند و
گریه کردم ، با داغ این دردم
 
زیر این موج ظاهرا زیبا
عاشقی رو به خون کشیدن ، وای
175 ، مادر رو
تا به حد جنون ، کشیدن ، وای
 
خط شکنها ، حماسه ای پر شور
آفریدن ، به نام این کشور
ماهیای غریق این امواج
کربلایی صفت ، شدن پرپر
 
تو کدوم درس ، می شه این عشقو
یاد گرفت و یه لحظه ، معنا کرد؟
از کدوم مدرسه ، کدوم سرمشق
می شه راز این عشقو ، پیدا کرد
 
175 ، دلداده
جلوه دادن به آبهای کبود
ای بنازم ، به این همه غیرت
رمز مردی ، جز این قیام نبود
 
دل به دریا زدن ، که دریا رو
دست و پا بسته ، غرق عشق کنن
زیر دریا ، چه حس و حالی بود
سخته درکش ، هم واسه تو ، هم من