موسیقی ما - «مجموعه مقالات موسيقي» و «يادواره عارف قزويني» عنوان دو اثر جديد از محمدرضا لطفي آهنگساز نامي کشور است که موسسه آواي شيدا به سرپرستي لطفي چند روز پيش منتشر کرده است. اولي-«مجموعه مقالات موسيقي»- کتاب است. محسن حجاريان پژوهشگر شناخته شده موسيقي ايراني مقدمه اش را نوشته؛ «کتاب حاضر در زمينه هاي متفاوت ديدگاه هاي ديگران را با بينش و اسلوب خاصي مورد توجه و نقد قرار داده است.

 چنين بينش ها و اسلوب هايي- که خواننده را به انديشه وا مي دارد- راه را براي نقد جدي تر موسيقي ايراني هموارتر خواهد ساخت. از اين رو آنچه موجب بالندگي موسيقي ايراني خواهد شد نگاه نقادانه صاحب نظران موسيقي به نوشته هاي ديگران است. يکي از اهداف اين کتاب گشايش همين گونه از نقدها و بررسي هاي موسيقي شناسانه ايراني است.» کتاب، 330 صفحه دارد و شامل مقالات جديد و قديم لطفي است که اکنون در يک مجلد جمع شده اند. دومي- آلبوم «يادواره عارف قزويني»- موسيقايي است.

گروه همنوازان شيدا به سرپرستي محمدرضا لطفي اين آلبوم را به ياد عارف قزويني آهنگساز و شاعر وطن پرست و سياسي ساخته و نواخته اند. خواننده کار محمد معتمدي است که دو تصنيف «نمي دانم چه...» و «از کفم رها» هر دو از عارف را در اين اثر خوانده است. اين آلبوم که سومين اثر منتشرشده لطفي پس از بازگشت اش به ايران است در مايه افشاري است و قطعات ديگري هم دارد. با پيش درآمدي از رضا محجوبي آغاز مي شود و درآمد کار هم تکنوازي سه تار محمدرضا لطفي است.

اين پيش درآمد پيشتر در آلبوم «آرام جان» اثر مشترک محمدرضا شجريان و گروه آوا اجرا شده بود اما در اين آلبوم با سازبندي جديد و متفاوت ضبط شده است. گروه بعد از اجراي تصنيف «نمي دانم چه...»، رًنگي قديمي را نواخته اند. تکنوازي سه تار لطفي به مدت 11 دقيقه قطعه بعدي اين اثر تازه است. پس از اين تکنوازي است که تصنيف معروف «از کفم رها» ساخته عارف قزويني را مي شنويم. قطعه پاياني آلبوم هم رنگي از درويش خان است. تار ابريشم گروه را فرخ مظهري نواخته، سه تار را حميد سکوتي و تار را مازيار شاهي زده اند.

هوشمند رنجبر عبادي ني زده و حميدرضا خلعتبري کمانچه. آريا محافظ (سنتور)، هادي آذرپيرا (عود) و احمد مستنبط (تنبک) ديگر نوازنده هاي گروه همنوازان شيدا در اين آلبوم هستند. لطفي در جلد اين آلبوم درباره عارف قزويني نوشته است؛ «عارف مانند خيلي از منورالفکرها تصور مي کرد حکومت آينده ايران به سوي جمهوري در حرکت است و با توجه به دوستي که با سيدضياءالدين طباطبايي داشت، اين خيال واهي بيشتر در دل او جان مي گرفت. متاسفانه سيدضياء که عامل انگليسي ها بود، پس از اينکه امورات اداري و نظامي را به خوبي آرايش داد، حکومت را به رضاخان ميرپنج سپرد و پس از کودتاي او عازم انگلستان شد و هرگز برنگشت.

از اين رو عارف به اعتراض درآمد و مبارزه را ادامه داد اما قدرت رضاخاني او را ابتدا به بروجرد و سپس به همدان تبعيد کرد... روحش قرين رحمت باد که جان خود را براي سربلندي ايران فدا کرد.»