موسیقی ما – راضیه غنجی: می‌گویند در زندگی آدم‌ها وقتی با فردی که از جنس خودشان است و دغدغه‌های آن‌ها را دارد، روبه‌رو می‌شوند حس مثبتی پیدا می‌کنند حرف هم را بهتر و راحت‌تر می‌فه‌مند. حالا فرقی نمی‌کند دوست باشد یا همسایه یا همکار. باید فضاهای مشترک، دغدغه‌های شبیه به هم و درک متقابل در یک رابطه وجود داشته باشد تا آدم‌ها در زندگی احساس آسودگی کنند و برای رسیدن به تعالی و پیشرفت در مسیر سهل تری حرکت کنند. حالا اگر در فضای حرفه‌ای و شغلی مدیری انتخاب شود که واجد این شرایط باشد یعنی موقعیت‌ها را بشناسد، ظرفیت‌ها را بداند، ارزیابی‌اش از فضای شغلی تا حد نسبی دقیق باشد و بداند برای چه او را انتخاب کرده‌اند و چه وظایفی دارد کار را برای تمام سازمان، مرکز و یا دفتر آسان‌تر می‌کند، بنابر این قطعاً لایه‌های میانی سازمان و کار‌شناسان از وجود او خرسند خواهند شد چرا که به این می‌اندیشند که فردی از میان ما و از جنس ما برخاسته تا حرفی مشترک بزند. مطرح کردن این مباحث به بهانه انتخاب هنرمند و مدیری در دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که یک سال و دوماه انتظارش را می‌کشیدیم.

چند روز پیش دکتر محمد حسینی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی طی حکمی محمد میرزمانی را به عنوان مدیر کل دفتر موسیقی ارشاد معرفی کرد. این انتخاب با بازخوردهای خوبی از سوی اهالی موسیقی و رسانه همراه بود چرا که طی این مدت خواسته این دو قشر مبنی بر حضور فردی توانمند و آشنا به موسیقی بود.

محمد میرزمانی قبل از اینکه مدیر باشد یک هنرمند است و هنرمند حرف هنرمند را بهتر می‌فهمد.

امیدواریم انتخاب او به عنوان مدیر کل موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بستر مناسبی برای فعالیت‌های موسیقی فراهم کند و توجه به این هنر و جامعه ارزشمند آن به مراتب بیش از گذشته‌ شود گرچه در این مدت علی ترابی به عنوان سرپرست این دفتر فعالیت‌های چشمگیری انجام داد که از آن جمله می‌توان به برگزاری جشنواره موسیقی نواحی بعد از شش سال وقفه، راه اندازی ارکس‌تر ملی بعد از دو سال تعطیلی و صدور بیش از ۹۰۰ مجوز موسیقی در یک سال اشاره کرد که نمره‌های درخشانی را در این دوره فعالیت او می‌توان برشمرد. مقام معظم رهبری بار‌ها به مظلومیت فرهنگی اشاره‌های مؤکدی داشته‌اند و به زعم نویسنده، موسیقی بخش مظلوم‌تر فرهنگ مظلوم است و این ضرورت وجود دارد که به این هنر که همواره خدمتگزار بوده توجه ویژه کرد. حال در بستر گسترده این هنر توجه به موسیقی نواحی و مقامی اهمیت بیشتری دارد.

برگزاری هفتمین جشنواره موسیقی نواحی بعد از شش سال وقفه نشان‌داد که این هنر اصیل ایرانی از ظرفیت‌های ویژه‌ای برخوردار است ظرفیت‌هایی که مثل سیدقدمیار حسینی که اکنون ۱۱۷ سال دارد و در این سن کشف شده و تا به حال معرفی نشده بود. حالا در ایران تعداد بیشماری از این سیدقدمیار‌ها وجود دارند که در تنهایی خود می‌نوازند و هنوز جامعه آن‌ها را نشناخته است؛ بسیاری از این اساتید از این دنیا می‌روند و تنها خبر فوتشان در صفحات خبری نقش می‌بندد این گنج‌های گرانب‌ها نیاز به دیده شدن دارند، اساتیدی که نسل به نسل موسیقی را همچون کودکی که ماهی در دست گرفته و در مسیری پر تلاطم حرکت می‌کند و نگران است که ماهی‌اش به مقصد برسد در انتقال موسیقی تلاش کرده‌اند و دیگر فرصت آن رسیده که برای حفظ و ثبت موسیقی نواحی قدم‌هایی جدی برداشته‌شود و نگذاریم این ارزش‌ها قبل از کشف و معرفی از بین بروند حال با وجود و حضور محمد می‌رزمانی به عنوان متولی اصلی و مهم می‌توان به آینده این میراث عظیم چشم امید داشت.

گفتنی است محمد میرزمانی در سال ۱۳۳۵ در تهران متولد شد. از اوایل دهه پنجاه به خاطر علاقه شدید به موسیقی با ثبت نام در کلاس‌های موسیقی کارگاه موسیقی وابسته به رادیو تلویزیون ملی (سابق) آموزش موسیقی را شروع کرد. سپس در هنرستان عالی موسیقی به ادامه آن پرداخت و کار حرفه‌ای را از سال ۱۳۵۹ آغاز کرد. او همچنین در زمینه ساخت قطعات آوازی برای خوانندگان، ساخت قطعات بی‌کلام ارکستری و تدریس موسیقی فعالیت دارد. لازم به ذکر است، می‌رزمانی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان صداوسیما، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و بنیاد شهید انقلاب اسلامی در بخش مدیریت نیز حضور داشته است.

او آهنگسازی فیلم‌هایی چون شوکران، دیده‌بان، تو را دوست دارم، رقص شیطان، ماه عسل و... را در کارنامه خود دارد.