موسیقی ما – بهمن بابازاده: اولین جمله ای که از زبان «شهرام شعرباف» قبل از شروع تمرین اش در یک روز شلوغ آخر تابستانی بیرون پرید «به اندازه 12 سال سکوت انگیزه دارم»، بود. جمله ای تلخ، پر حرارت و در عین حال پر انرژی. جمله ای که بیش از هر چیزی ولع دیدن این برنامه زنده را در وجود هر «عشق موسیقی» ای، چند برابر می کند.

گروه به شدت در حال تمرین است و خود شهرام هم پشت کیبورد آخرین نکته ها را متذکر می شود و آخر حرف هایش هم به این جمله ختم می شود : «بچه ها یکم جدی تر بزنید. باید به هم انرژی بدیم خوب. این تمرین هاست که باعث یه اجرای قوی و مدرن می شه...». بعد از این جمله هاست که نوازنده ها با حرارت تمام روی سازهایشان می کوبند و ولوله ای به پا می شود. سالن تمرین استودیو «دفینه» پر از هیجان می شود. به نظرم انرژی تمرینی گروه چیزی کمتر از هیجان روز اجرا ندارد. می شود تصورش را کرد که چه آخر و عاقبتی در انتظار این برنامه است : « یک اجرای باشکوه...».

شهرام با هیجان می خواند و انگار نه انگار عکاس ها برای شکار لحظه های خاص فیگور گرفتن اش، صورت او را نشانه رفته اند. هر قطعه که تمام می شود رو به اعضای گروه با یک «ok» غلیظ، نوعی تشکر سرخوشانه را تحویل شان می دهد و می رود سراغ قطعه بعدی. این جادوی موسیقی است که با گذشت این همه سال هنوز هم «اوهام» و خاطرات اش کاری کرده که این کنسرت تا این حد سر و صدا کند و رسانه ها را درگیر کند.

اجرای زنده برای اولین بار در تهران آن هم بعد از دوازده سال چیز کمی نیست. شاید همین دلیل بود که شهرام از ما خواست جزئیات برنامه را لو ندهیم تا همه در روز اجرا غافلگیر شوند.

در آنتراکت تمرین فرصت چند دقیقه ای پیش می آید تا چند دقیقه ای با شهرام گپ بزنیم. او مشخصا انرژی فراوانی دارد و به این برنامه به چشم یک شروع دوباره نگاه می کند. گفتگوی مفصل ما با «شهرام شعرباف» را فردا در «موسیقی ما» از دست ندهید و با چرخ زدن در عکس های «سعید عبداللهی» کمی تا قسمتی از حال و روز یک تمرین این گروه سر دربیاورید و اگر حسابی داغ شدید و چسبید، زودتر به فکر تهیه بلیت این برنامه باشید. فرصتی نمانده.