من و استاد پايور از کودکي با يکديگر آشنايي داشتيم. مادر ايشان پيش پدر من موسيقي کار مي کرد و به همين خاطر من از کودکي با او حشر و نشر داشتم، البته وقفه يي در ارتباط ما پيش آمد تا اينکه هر دو بار ديگر در دبيرستان «دارايي» که بسياري از اهالي موسيقي در آنجا درس مي خواندند، يکديگر را يافتيم. از همان زمان ها من ويولن مي زدم و از محضر پدرم و همچنين استاد صبا بهره مي گرفتم. ايشان نيز نزد استاد صبا تعليم مي ديدند. بعدها هر دو در وزارت دارايي استخدام شديم و توانستيم همگام با يکديگر در موسيقي فعاليت کنيم. استاد فرامرز پايور علاقه فراواني به علمي کردن موسيقي سنتي ايران داشتند و به همين خاطر هفته يي يک بار نزد من ترکيبات صوتي چندنوازي و هارموني را کار مي کرد و ياد مي گرفت و اين قابليت ها را در موسيقي سنتي ايران پياده کرد؛ اتفاقي که تا قبل از او توسط کمتر استاداني شکل گرفته بود و پس از او به شکل پررنگ تري ادامه يافت. او از نظر انتشار نت هاي مختلف اقدامات زيادي کرده و در عين حال شاگردان زيادي تربيت کرد که اکنون بسياري از آنان جزء بزرگان موسيقي ايران به حساب مي آيند. او از سال 1341 تا 1350 که من به عنوان مسوول هنرستان موسيقي فعاليت مي کردم با ما همکاري داشت و در آن دوره نيز چهره هاي بسياري را تربيت کرد. متاسفانه او از چند سال پيش با کسالت هاي مختلف روبه رو بود و اکنون از دست رفتنش ضايعه يي بزرگ براي موسيقي ايران است و ما لااقل اميدواريم مسوولان که در زمان حياتش کم لطفي هاي بسياري به او کردند هم اکنون در جهت معرفي ايشان به نسل هاي بعد گام بردارند.

استاد پايور نيز همچون بسياري ديگر از چهره هاي موسيقي در اين سال ها مورد بي مهري فراواني قرار گرفت به اين خاطر که هنر موسيقي در ايران نه تنها مورد حمايت قرار نمي گيرد بلکه به شکل آگاهانه سعي در تضعيف آن مي شود. اين روزها خيلي ها که آگاهي لازم در زمينه موسيقي را ندارند تصميم گيرنده هستند و اين بزرگ ترين معضل در موسيقي ايران محسوب مي شود.