چه مبحث جالبی و چه نظر جالب توجهی.درسته! نوازندگان در هند بیشتر کانون توجه اند تا خواننده ها .البته خواننده های قهار هم حائز اهمیت اند ولی من ندیدم خواننده های معمولی یا پایین مورد ستایش قرار بگیرند چنان که در ایران مرسوم است.همیشه از خودم این سوال را پرسیده ام چه عاملی باعث این رفتار عجیب در ایران می شود؟شکل و شمایل خواننده ها؟ ادا و اطوار های عجیب؟زبان بدن؟ولی انگار فاکتورهایی مهم تر از صدا و هنر خوانندگی خواننده ها, حاکم بر قضاوت خیلی ایرانی هاست....در هند خیلی کم دیدم خواننده ها به ادا اطوارهای خاص برای جلب توجه مخاطب متوسل شوند یا لباس ها و تیپ هایی که در ایران رایج است.هندی ها به اصل خوراک توجه می کنند و ان را می فهمند و ایرانی ها ،بیشتر، به ادویه جات و مخلفات. انقدر درگیر که گویی اصل خوراک را فراموش می کنند!!!!
هر چند که من دیدم هندی ها عاشقانه ها اشعار را می خوانند(منظورم ترانه ها نیست بلکه اشعار است) هر چند به نظر من شعر متعلق به طبقات مخصوصی از جامعه هند هست ودر هند هر کس و ناکسی اهل شعر خواندن نیست.شاید فقط افرادی که عاشقانه شعر دوست می دارند. ولی در ایران بین طبقات مختلف بیشتر خوانده می شود و شعر یک چیز دم دستی است رایج اما عادی. در هندی ها احساساتی که همراه با خواندن اشعار دیده ام در بین ایرانیان مشاهده نکرده ام . انها انگار با تک تک کلمات و معانی ،عشق بازی می کنند
هندی ها اصوات موسیقی را با تمام پوست و گوشت و خون خود احساس می کنند .چیزی که در ایران ندیده ام.موسیقی و رقص جزئی از وجود هندی هاست جزیی لاینفک نه چیزی که بخواهند به خود یاد بدهند و یا مصنوعی خو بگیرند. این هم یک تفاوت دیگر.
..این اولین مقاله از سلسله نظریاتی هست که در این باره نوشتید .بقیه را نخواندم ولی قطعا جالب خواهند بود....لطفا این نوع بحث های فوق العاده جذاب را بیشتر کنید.از سایت موسیقی ما واقعا متشکرم