موسیقی ما- رضا مهدوی: عید سعید نوروز برای ما ایرانیان از مواهب الهی است که هم‌زمان با رستاخیز طبیعت، روح و جسم و روان و پیرامون خود را غبارروبی می‌کنیم. از آنچه در سال گذشته با وجدان خود عهد و پیمان بسته‌ایم سره را از ناسره باز‌شناسی می‌کنیم تا در سال نو هر چه بیشتر به سوی کمال پرواز کنیم. پرواز موسیقایی نفحات و نغمه‌های دلنشین بهاری برخاسته از طبیعت ما را به سرزمین عشق الهی می‌کشاند. خداوندگاری که پیدایش زمین و آسمانش را با اصوات درآمیخت و آنچه از صور اسرافیل بر گوش جدّمان، حضرت آدم، نواخت، نیایشی است موزون و به زبان امروزیان الحان موسیقایی که انسان توانست تا به امروز در حدّ اعلا بر اعتلای آن صحّه گذارد.

موسیقی را انواع و اقسام است که به فراخور حال مردمان هر خطّه طعم و مزه‌ای جان‌فزا دارد. انسان، طبیعت، و موسیقی مقوله‌ای است فرافیزیکی که از ماهیّت درون می‌بایست آن را جُست. موسیقی، که بی‌نیاز از تمامی هنرهاست و تمامی هنر‌ها نیازمند آن، به عنوان هنر اول و هنر مجرّد، تا زمانی که کلامی بر آن مترتّب نگردد ناب و خالص است و از نیازهای اولیة بشر محسوب می‌شود و در طی قرون به اَشکال گوناگون، با توجه به فراز و فرودهای فرهنگ ملیت‌ها، دستخوش حوادث گردیده است.

امروز موسیقی را ابتدا می‌بینند ولی آن را می‌شنوند! به اصل خویشتن برگشته‌ایم، زیرا طبیعتْ موسیقیِ نهفته در خود را همواره بر موجودات از ظاهر و باطنش نواخته است. دیدن و شنیدن دو امر مهم انسانی است. از این جهت، اصطلاحاً گویند موسیقی را قبل از شنیدنْ می‌بینند! موسیقیِ دیداری بحثی است جدّی که نه فقط کتابت را شامل شود، بلکه صحنه‌های اجرای آن تلفیقی است از گرافیک و نقاشی و صحنه‌آرایی و نور‌پردازی و کارگردانی و قصه‌نویسی و در ‌‌نهایت اوج ریتم و ملودی. این ریتم و ملودی (در کنار ضرباهنگ و ضمایم نغمگی) نهفته در دل طبیعت با نام‌های موسیقی ملی، مقامی، نواحی، منطقه‌ای، و فولکلور همواره الهام‌بخش آدم اهل فن و ذوق بوده که موسیقی‌اش فی‌الذّاته بی‌کلام است که برای نیایش از معبود خویش مترنّم ساخته است. موسیقی جاری و ساری در بطن وجودی انسان سرشار از عشق و امید و نشاط به آینده‌ای است که آدمی طبق ذات وجودی‌اش خواهان آن است. این موسیقی مطلق سرسپردگی به توحید است. ذاتِ لایتناهیْ موسیقی را ابزار بیان سلیس و روان در کنار زبان آدمی نهاد تا بیشتر او را بستاید. مخلوق در ستایش خالق از مسیر دنیای اصوات با مهربانی و عطر معطر بندگی از خالق را در فصل بهار و البته صد چندان در «بهار نوروز ایرانی» عبور می‌کند در انگاره‌های موسیقایی و الفاظ و کلمات و سرود و آهنگ ترانه‌های اصیل ایرانی به آسانی و به خوبی می‌توان جُست.

زمانه زمانه‌ای است که می‌بایست معلومات مکتوب خود را هم‌راستا با معلومات شنیداری از انواع موسیقی گسترش داد. کتاب‌های موسیقایی، خوشبختانه، در چند سال اخیر، به لحاظ کمّی و کیفی، توسعه یافته و در برابر آثار شنیداری قد علم کرده‌اند. مردمِ دوستدارِ هنر موسیقی بنا به نیاز خوراک معلومات شنیداری از این تحقیقات و تألیفات و ترجمه‌ها و پژوهش‌ها، و گردآوری‌ها، آن‌گونه که عطششان را رفع کند، استقبال می‌کنند و ناشران تخصصی را به چنین مهمی رستاخیز‌وار متذکر می‌گردند.

شاید به جرئت بتوان گفت یکی از برکات وجود انتشارات سورة مهر (در کنار اندک ناشران دیگر که از تعداد انگشتان یک دست هم کمترند و به فرهنگ و هنر فن موسیقایی این مرز و بوم اهمیت می‌دهند) چاپ ۶۰ عنوان کتاب موسیقایی در دَه سال گذشته و آماده‌سازی ۲۸ عنوان دیگر در سال جدید و ۶ عنوان کتاب فصل موسیقایی است که قدمی سترگ در عرصة تألیف موسیقی ایرانی است که «سورة مهریان» برخاسته از شعور فرهنگ‌مداری به وظیفة ذاتی خود همواره واقف‌اند. آیا این خود «بهاری» در تاریخ مکتوب موسیقی این سرزمین قلمداد نمی‌شود...؟

گردونة اصلی هر فعالیت هنری قطعاً فعالیت‌های پژوهشی و نهایتاً خروجی آن به شکل مکتوبات است که موسیقی از دیرباز، از معلم ثانی تاکنون، این امر سرلوحه‌اش بوده است. پژوهش در نوروز بهار ایرانی، آیین، نغمات، الحان، دیانت، و مدنیّت ما را به سرمنزل مقصود می‌کشاند که همانا «موسیقی با سلامت» پروازی از نمونه‌های بداهه‌نوازی و نغمات بی‌کلام برگرفته از فرهنگ کهن ایرانی از نامدارانی چون مرتضی محجوبی، حسن کسایی، رضا ورزنده، اصغر بهاری، پرویز یاحقی، جلیل شهناز، لطف‌الله مجد و... است، و تجلّی ارادة صیانت از اصواتی خواهد بود که حضرت حق به امانت نزد زمینیان گذاشته است و بس.