مجید توکلی*: شک نکنید که او یک «آرتیست» واقعی است. قبل از اینکه خواننده خوبی باشد که من خوشم بیاید، یا شما دوست داشته باشید و نداشته باشید، «رضا یزدانی» یک آرتیست واقعی در بین خواننده های این روزهای موسیقی ما است. کاری نداریم که سلیقه من و شما با موسیقی و صدای یزدانی جور است یا نه. این را همین اول کار می‌گویم که قرار نیست درباره صدای رضا یزدانی حرف بزنم. قرار نیست مثل طرفدار های دو آتیشه سینه چاک، برای خواننده محبوبم بنویسم. قرار است درباره خواننده ای بنویسم که قبل از همه، یک «آرتیست» است. عنصری که اصلا در بین خواننده های این روزهای ما یافت نمی‌شود. عنصری که اگر قرار باشد درباره اهمیت وجودش حرف بزنیم، مثال‌های جهانی در موسیقی بین الملی وجود دارد که ثابت می‌کند، خوانندگی فقط صدای خوب و موسیقی خوب نیست. خواننده باید بلد باشد که چگونه زندگی کند و چگونه هنرنمایی کند.

این، در همه موسیقی دنیا و موسیقی روز وجود دارد. اینکه وقتی کمپانی موسیقی، می‌خواهد خواننده ای را تحویل بازار بدهد، از ماه‌ها قبل برای او مربی می‌گیرد تا با او کار کند. حرکات بدن کار کند. با خواننده کار کند که چگونه روی استیج باایستد و میکروفون دست بگیرد. واکنش‌های صورت خواننده را با او کار می‌کنند که در لحظه به لحظه اجرای موسیقی چگونه باشد. مربی می‌گیرند، آشنا به حرکات نمایشی که کنار خواننده هست و موقع برگزاری کنسرت، همه جور رفتاری را با او هماهنگ می‌کند. یک نگاه کوتاه به کنسرت‌های جهانی بکنید. مثلا «راجر واترز» که تقریبا طرفدار های بسیاری در ایران دارد و کمتر طرفدار موسیقی را سراغ داریم که حداقل یک بار وجه نمایشی کنسرت او یا خیلی‌های دیگر را ندیده باشند. از آمدن روی استیج شان، برنامه ریزی شده تا ایستادن و حرکات دست و واکنش‌هایشان به طرفداران سینه چاکی که آن پائین نشسته و ایستاده‌اند. اما در ایران از این خبرها نیست. شک نکنید که هیچ کدام از خواننده های ما کسی به عنوان «مربی نمایشی» یا کسی که به او بگوید از ابتدا تا پایان کنسرت چگونه باشد، نداریم. می‌گویم شک نکنید نداریم، به خاطر وضعیتی است که در کنسرت‌هایمان داریم. به خاطر آشفتگی هست که در اجراهای خواننده های مان داریم. همین جای کار، تکلیف را روشن کنم که این یک مورد، هیچ ربطی به امکانات و فلان و بهمان ندارد. فقط و فقط شعور بالا می‌خواهد و کمپانی درست و حسابی یا مدیر برنامه خوش فکر که خواننده را مجاب کند تا برای اجرا در کنسرت، «بزن بریم» جواب نمی‌دهد. البته که کمی اگر درون ماجرا را بشکافیم، به غرور کاذبی هم می‌رسیم که خواننده های ما دارند و فکر می‌کنند، هر کاری آن بالا می‌کنند خوب است و هر حرفی می‌زنند «با مزه» و شیرین است و حرف هیچ کسی را گوش نمی‌دهند و سراخر کار خوشان را می‌کنند.

اما درباره رضا یزدانی نوشتم و از کلمه «آرتیست» برای او استفاده کردم تا بگویم در بین خواننده های روز و پر طرفدار موسیقی ما، تنها بزدانی است که روز به روز پیشرفت کرده و بلد است چه طور کنسرت اجرا کند. بلد است چه طور روی استیج باایستد و چه طور با میکروفون بازی کند و بخواند. یا بهتر از همه چه طور شنونده و مخاطب اش را به هیجان بیاورد و راضی از سالن خارج کند. این پیشرفت روز به روز را می‌گویم چون از همان اولین کنسرت‌های یزدانی پیگیر بودم و این آخری، یعنی همین چند شب پیش در برج میلاد ثابت کرد که «آرتیست» شده است و به خوبی دارد امتیاز های اجرای خوب را می‌گیرد. باز هم می‌گویم این چند خط و نوشته، درباره خوب بودن خواننده یا بد بودن و سلیقه فلان موسیقی خاص نیست و فقط و فقط، درباره نبودن روح «آرتیست بودن» در بین خواننده های ما است. اگر بی غرض نگاه کوتاهی به زندگی چند ساله رضا یزدانی داشته باشیم، مسیری که تا امروز طی کرده، حضور مدیر برنامه موفق و درک و فهم بالا از حضور در برنامه های سینمایی و آشنایی‌اش با آرتیست‌های سینما و علاقه‌اش به این حرفه، نشان می‌دهد این بهانه نوشتن درباره او، بی راه نیست. ای کاش خیلی از خواننده های موسیقی ما که این چند سطر را می‌خوانند، بدانند که وقتی آن بالا ایستاده‌اند و با ذوق و شوق حنجره‌شان را می‌لرزانند و گاه و بی گاه خدا را شکر می‌کنند که امشب کنسرتشان، یک صندلی خالی ندارد، این پائین، طرفدرا هایشان از شلختگی روی صحنه و راه رفتن‌های بی هدف خواننده‌شان وشوخی های بی مزه آن‌ها، حرص می‌خورند. همین!


----------------------------------------------------------------------
* کارگردان سینما