یادداشت؛
برای محسن چاوشی، باب مارلی و همه آن صداهای ابدی
[ سیامک رحمانی - روزنامهنگار ]
یک- «خیلی خستهام. احساس میکنم دیگر دارم به آخر میرسم.... دکتر آسیلز هم گفته که دیگر امیدی نیست. اما … مگر میشود؟ امیدی هست. میدانم که هست. ما زندهایم. حتماً بعدش هم میمیریم. اما زندگیمان ابدی خواهد بود. من دارم جوانیام را میدهم. به کی؟ … به همانی که بهم داد. به روح بزرگ زندگی. ودیعه یک خواننده، روحش است. نفسش است. زندگیاش است. زندگی ابدی. نمیتوانم باور کنم یک آدم بمیرد. بمیرد و تمام بشود … نه …» این جملات را مرور میکنیم و به یاد میآوریم که وقتی باب مارلی مرد ۳۶ سال بیشتر نداشت. تنها ۳۶ سال. اما سرطان و بعد مرگ او را از موسیقی گرفت. او را از جهان گرفت. بیپولی. بدبختی. تحقیر. اما وقتی که از باب مارلی حرف میزنیم زندگی او بیاهمیتترین چیز است. آنچه تنها برای خودش اهمیت داشته. در عوض صدای او، گیتار خاموشنشدنی او، آنچه که تا ابد میماند، همه وجودی که او به روح بزرگ زندگی تقدیم کرده است. کوین مک دونالد، کارگردان انگلیسی دو سال پیش پس از ساختن فیلمی درباره باب مارلی، وقتی در برابر این پرسش قرار گرفت که موسیقی او چه تاثیری بر جهان گذاشته است، گفت: «در سر آغاز بهار عربی تونس، مردم ترانه «برخیز، به پا خیز» را میخواندند و بلافاصله پس از آنکه مرد میوه فروش، خودش را به آتش کشید، همین جمله از ترانه، روی دیواری نزدیک محل خودسوزیاش نقش بست.» برخیز، به پا خیز، ترانهای مشهور از باب مارلی که سی سال پس از مرگ او از جامائیکا تا بن عروس و از میامی فلوریدا تا خیابان حبیب بورقیبه شنیده میشود. «نمیخواهم بمیرم… نه… تقصیر هیچ کس نیست. من آزادم. من آزادهام. باید حرف بزنم. باید با یکی حرف بزنم.... میخواهم ساز برنم. دیگر بس است. کاش میدانستم تا کی میتوانم ساز بزنم. اما… اصلاً این «تا کی» مهم نیست. مهم این است که هنوز مغزم فرمان میدهد. مهم این است که هنوز هم گوشهایم نتها را میشنود. اما پایم… فوتبال؟ ضعیف شدهام. اینهارا دکتر آسیلز میگفت. گفت دیگر تمام. امیدی نیست. اما هست. میدانم که هست. من زندهام.» و او زنده است. چه کسی میتواند بگوید که او دیگر نیست.
دو- التهاب و شوق جوانانه هوادارها که فروبنشیند، صد سال بعد یا پنجاه سال بعد که ما نباشیم و از همه آنچه امروز در کف خیابان یا بر بستر صفحات کاغذی و دیوارهای مجازی میگذرد جز آرشیو و خطی در تاریخ باقی نمانده باشد، حتما اسمهایی هستند که توانسته باشند خود را از فیلترهای چند لایه زمان عبور دهند و مقابل چشم و ذهن آیندگان عرضه کنند. آنچنان که ما امروز غلامحسین بنان و داریوش رفیعی را با حسرت و حظ، رها نمیکنیم. با همان ترانههای خشدار که انگار بوی اسپند و طعم بستنیهای کافه لقانطه دارند. آنچنان که نمیشود زمستان برسد و دوباره با «زمستون» افشین مقدم چشمیتر نکنیم. روز آفتابی پاییزی به چمهای آخر جاده چالوس برسی و «ماهیگیر» مازیار دوباره جادویت نکند. یا آخر شبی باشد و خسته ناخنی و گیتاری، و همه دوباره هوس نکنیم که... اگه یه روز بری سفر، بری ز پیشم بیخبر....
پنجاه سال بعد، صد سال بعد، کمی از همینها لابد باز هم زمزمه خواهد شد. از حنجرهها و نواهایی که امروز اوقات تنهایی و دورهمی ما را در تسخیر خود دارند، بعضیها همچنان شنیده خواهند شد. صداهایی که کش میآیند و از مرگها و از نوروزها، از تیترهای هر روزه روزنامهها عبور میکنند تا ابدی شوند. و در میان این صداها تردید ندارم صدای مضطربی هست که خواهد ماند. موسیقی و ترانهای که میخواهد جان این زمانه باشد و برای گریختن از دست جلاد ثانیهها همه هستی خود را قمار میکند. کسی که شیداییاش به کلمه و نت را میتوان از هر تراک تازهای دریافت. شیداییاش به شنیدن و شنیده شدن. و آن تن زدن از حضور، انگار که بگوید «فقط صداست». «تنها صداست». و این صدا به دلت هم ننشیند، چنان اصالتی دارد که نتوانی انکارش کنی. روحی را که در آن به ودیعه گذاشته شده. روحی که باب مارلی میگوید. نفسی که باب مارلی میگوید. و همه اینها را میشود در تن زدنهای محسن چاوشی دید. در نفس زدنهایش. کالبدی که گویی از تصویر و هر نمایشی طفره میرود تا در صدای خود، تنها، به اوج برسد. برای همین است، به گمانم، که فکر میکنم او از درهها و ستیغهای تاریخ عبور خواهد کرد و به جاودانگی سلام خواهد داد. محسن چاوشی، که دوستش داشته باشی یا نه، هر ترانهاش را هزار بار شنیده باشی یا نه، انگار میخواهد به تو بگوید که هنوز امیدی هست. که زنده خواهد ماند. حتی روزی که دیگر نباشد.
منبع:
اختصاصی سایت موسیقی ما
تاریخ انتشار : جمعه 26 دی 1393 - 15:26
دیدگاهها
محسن چاوشی هنرش به کنار، انسان بزرگیه
خیلی ها قدرشو نمیدونن
بخدا انصاف نیست
خیلی قشنگ بود واقعا حظ کردم دمت گرم دمت گرم
محسن چاوشی دیگه جاودانه بودنش اثبات کرده
یادداشت خیلی خوبی بود . خیلی جالبه که از هر قشری باشی محسن چاوشی رو تحسین میکنن
من چون اخبار فوتبال رو هم زیاد دنبال میکنم اقای سیامک رحمانی هم میشناسم و یادداشت و مطالبشون هم خوندم . تنها نماینده خبرنگارای ورزشی ایرانی هم هستن که تو انتخاب بهترین بازیکن سال دنیا یا همون توپ طلا هم حق رای دارن
چاوشی کجا بقیه خواننده های ... ایران کجا که کلا همش کارای سطحی و پیش پا افتاده و تکراری انجام میدن و فوقش چند سالی میمونن و بعدش از دور کنار میرن
متنتون عالی بود.به اینجا که رسید:(محسن چاوشی، که دوستش داشته باشی یا نه، هر ترانهاش را هزار بار شنیده باشی یا نه، انگار میخواهد به تو بگوید که هنوز امیدی هست. که زنده خواهد ماند. حتی روزی که دیگر نباشد.)دگرگون شدم.
واقعا درست بود,خیلی ها صدای چاوشیو دوست ندارن و خیلی ها هم دوست دارن
به هرحال چه عاشق این صدا باشی و چه نباشی انکار این موضوع که صدای چاوشی تامغز استخوان نفوذ میکنه غیر ممکنه!
دردی که به وجودت میندازه غیر قابل انکاره فقط بعضی ها این دردو دوست دارن و بعضی ها دوست ندارن,اینجاست که طرفدار صدای چاوشی بودن مشخص میشه
امیدوارم چاوشی همیشه چاوشی بمونه و همیشه این درد لذت بخشو به وجودم منتقل کنه
خوب شد یکی حرف حساب رو درباره محسن چاوشی زد. درباره آقا محسن ندیدم بودم از این بهتر مقاله نوشته باشه. تشکر از موسیقی ما و نویسنده های خوبترش.
خیلی متن زیبایی بود....
اگر کسی هم محسن گوش نمیده گوشش هنوز درگیر آهنگ های معمولیه....
داره پیشرفت میکنه ... :) پیشرفت مشخصه تو کاراش
مرسی آقای رحمانی، چقدر خوب محسن چاووشی رو توصیف کردین، راستی (اگه یه روز بری سفر - بری ز پیشم بی خبر) فوق العادس، ممنون که یادش کردین
چه متن تامل بر انگیزی ... ! خیلی قشنگ بود . خصوصا این قسمت :
"و این صدا به دلت هم ننشیند، چنان اصالتی دارد که نتوانی انکارش کنی" .... "به هر تقدیر شکلک در نیاوردم ، فقط میخواستم شکل خودم باشم"
واقعا وجود محسن چاوشی یه نعمت بزرگ واسه این موسیقی و کشوره ! کسی که به قول خودش "تازه دارم شروع میکنم ، تازه داره شروع میشه" ..
کسی که هدفش فریاد بغض مردم کشورش باشه و قصدش از موسیقی فراتر از خوانندگی باشه ، الحق که لایق جاودانگیه .. تنها کسی که با هر آلبومش یه جریان جدید وارد موسیقی میکنه !
ای همیشـــــــه جـــــــــــــاودان در میـــــان لحظــــــــه هایم ....
واقعا ممنون از این مطلب فوق العاده زیبا...
اتفاقا هدف محسن چاوشی همین موندگار شدنه.
همینه که داره جلوتر از موسیقی روز ایران حرکت می کنه.
تهیه ی آلبوم های پاپ فوق العاده مثل حریص که مثل بمب ایران رو ترکوند کار سختی نیست...
ولی محسن چاوشی آدمی نیست که فقط به فکر ترکوندن زمان حال باشه...
با اسلو راک های عمیق میشه کار ماندگار تولید کرد.
همونطور که در حال حاضر اکثر ترانه های موندگار قرن بیستم اسلو راک هستن.
با دید به آینده حرکت می کنه...
و چه زیبا گفت نویسنده ی مطلب: در نفس زدنهایش. کالبدی که گویی از تصویر و هر نمایشی طفره میرود تا در صدای خود، تنها، به اوج برسد.
تفسير و توصيف خيلي زيبايي بود.
سالهاست که محسن چاوشی آخرین گزینه ی من برای نجات پیدا کردن از کابوس هام شده. وقتی که هیچ موسیقی ای نمیتونه منو به زندگی برگردونه صدای خسته ی چاوشی باعث میشه دستام رو مشت کنم و در درونم انرژی کافی برای ادامه ی حیات رو پیدا کنم.
چه توصیف زیبایی ، بدون شک چاوشی بعد ها شناخته خواهد شد ، شکی نیست در جاودانه بودنش ، ای کاش تا ابد باشد و تا ابد باشد و تا ابد بتابد بر قلب ها این از دل برخواسته ی بی همتا .
هرکسی از ظن خود شد یار او از درون او نجست اسرار او !
محسن چاوشی تا ابد تو قلب ماست محسن چاوشی در قلبها ابدیست محسن جان تو باعث افتخار مایی دوستت داریم
خدایا کی مخاطبان موسیقی ایران از این سطحی بودن و سطحی خواستن رها میشن
موسیقی هنره
هنر فقط برای سر تکون دادن پشت فرمون و کمر تکون دادن تو مجالس نیست
البته اینایی که گفتم هنر نیست چون هنر فقط سر و کمر روحو به تکون در میاره!!!
چطور میشه گریه نکرد وقتی که این جمله روشنید:کدام قله؟! کدام اوج ؟!
منی که این همه کوهم از این حهان به ستوهم!!!
محسن مچکریم به خاطر تقدیم هنرت به نسل ما
بسیار متن زیبایی بود
ممنون
اما روح من یه دریاس
پره از موج و تلاطم...
عــــــشــــــق است محسن چـــــــــاووشی.
تو هر سبکی که وارد میشه انگار استاد اون سبکه. نابغه ست
نسلي كه من توش به دنيا اومدم نسل سوخته بود و همش اين مسئله زجرم مي داد كه چرا در اين دوره زماني به دنيا اومدم ولي وقتي محسن از همون آلبوم و تك تراك هاي اول شروع به خوندن كرد خدا رو شكر كردم كه حداقل محسن تو همين نسل زاده شده تا با صداي گرم و زيباش درد هاي مارو تسكين بده.
دلم با صدات گرم محسن جان
و این استاد محسن است که میماند!!! بعلهههه
لذت شنیدن یه موسیقی و صدای خوب
این یعنی محسن چاوشی
حرکت رو به جلو
عدم تکرار
و موفقیت
ياد حرف داريوش اقبالي راجع به تكريم و تحسين از محسن چاووشي در سالها قبل افتادم..."كارهاي محسن چاوشی مانند چشمه ای خودجوش است که علیرغم محدودیتها و ممنوعیتها محصول آن به مرور پشت سد بزرگ موسیقی پاپ جمع شده و به زودی آن را خواهد شکست و به لس آنجلس نیز خواهد رسید."
عالی بود
حظ کردم
محسن چاووشی بی نظیره
توصیف بسیار عالی بود. ممنون از شما و محسن عزیز که بودنش قوت قلبه.
عشق است محسن چاوشی
هنرمندی که ابروی موسیقیه ایرانه
یک یادداشت فوق العاده از یک روزنامه نگار فوق العاده درباره یک خواننده فوق العاده والبته خاص
دوستان تا حالا فکر کردین آهنگهای محسن چه پتانسیل دیوانه واری برای ساخت موزیک ویدیو دارن
چشاتونو ببندین و به عنوان مثال ترک خواب و پاروی بی قایق رو پلی کنین
حتی فکر کردن بهش هم آدمو روانی میکنه
محسن چاوشی بهترینه
سبک تصرف نکرده نذاشته
هیچ جا نیست
ولی
اسمش همه جا هست
میخواد شکل خودش باشه
هنر برای هنر...
این چیزیه که درون محسن چاوشی رخنه کرده...
کسی که ضعیف ترین آلبوم هاش هم از سطح موزیک داخلی بالاتره...
کسی که هیچوقت هدفش رو فراموش نکرد...
اینکه محسن چاوشی تو موزیک ماست باعث افتخاره،چه بعضی ها بخواهند و چه نخواهند...
تازه محسن چاوشی داره خودش رو معنا میکنه...!
"مسافرا که برن قطار میمونه"...
قطار همیشه موندنی موسیقی ایران،مرسی که هستی...
متن بسیار عالی ای بود...قطعا محسن چاوشی جاودانه خواهد بود..با شجاعت تمام سبک عوض میکنه و تو هر سبکی عالیه.بعد ها بیشتر قدرشو خواهند دونست
محسن جان
رفیق روزهای خوب رفیق خوب روزها --- همیشه ماندگار من همیشه در هنــــوز ها
چاوشیست بودن افتخار ماست !
قلمت سبز نویسنده عزیز...
برای برخی از انسان ها بعد زمان مطرح نیست, می مونن/بدون اینکه متوجه بشن...اصلا اومدن که باشن.
مطمئنن محسن از خوندن این متن به خودش نمی باله ,من هنوز زجه ی کدام قله کدام اوجشو توی سرم مرور میکنم, توی این فکر هم فرو نمی ره که چی شد که اینی که هست شد...
توی وجود خیلی ها "موندن" وجود داره... چاوشی تا به امروز جاودانه شده...! فرداشو نمیدونم!
خیلی متن خوبی بود خیلی
فقط داداش محسن
من یه سری کارهای چاوشی رو خیلی دوست دارم و برای تجاری نبودن ایشون ارزش قائلم.
همینکه بازاری پسند نیست کاراش واقعا جای بسی امید داره که هنوز هستن کسایی که حرفه ای فکر میکنن.
با احترام تمام قد به محسن چاوشی عزیز و تمامی هواداران ایشون ، جناب آقای سیامک رحمانی به نظر شما واقعا باب مارلی رو میشه با ایشون مقایسه کرد؟
ببخشید ولی 1 ذره غلو نیست؟!
فقط میتونم بگم مرسی محسن چاوشی فقط و فقط برای بودنت.....
همین......
شعر زیبایی بود در اینکه محسن و هر خواننده ی ديگه ای در آینده چندتا آهنگش جاودانه ميشه هیچ شکی نیست. ولی به نظرم این آقا داره نظر شخصی خودش ميگه. واینکه من مارلی رو نمیشناسم و نميدونم این آقا چه شباهتی بین این دوتا پیدا کرده ميگه در اثر سرطان جوونمرگ شده حالا اگه ميگفت مثلا پاشایی بیشتر شبیه بود به جناب مارلی. امیدوارم این نظریه ناقص برای خوشایند به عده نباشه چون من واقعاً هیچی ازش دستگیرم نشد.
آخه فکر نکنم محسن چاوشی از خودش چیزی داشته باشه!!!تا جایی که من یادم میاد حامد هاکان و محسن یگانه باعث شدن ایشون مطرح بشن(آهنگ نشکن دلمو ،آهای خبر نداری از یگانه_آهنگ ی دل دارم و قاتل حرفه ای و قید منو دیگه بزن از حامد هاکان.حتی ایشون توان سرودن یک شعر یا ملودی یا برگزاری کنسرت رو ندارن!!خولننده ای که فقط ب لطف بقیه تونسته تا اینجا بیاد!می بینیم حرف هایی که پشت سر حامد هاکان و یگانه و مریم حمیدر زاده و آخریش هم....... فرزند هنر بودن شایستگی میخواد
اینارو خیلی ها می دونند!!خیلی از دهه شصتی اون آهنگ ها خاطره انگیز یادشونه!حامد هاکان و یگانه خیلی ازین آقا سرترن،هر سال داره افت میکنه با آلبوم های ضعیفتر!!مؤسسه آوای غربت که محسن چاوشی شاگرد حامد هاکان بود رو همه می دونن!!یا شعر های محسن یگانه!خلاصه محسن چاوشی از خودش چیزی نداره
افزودن یک دیدگاه جدید