موسیقی ما - «تقریباً شش ماه از شروع اولین اقدام برای گرفتن مجوز آلبوم «عبور» می‌گذرد. شش ماه زمان کمی نیست. عمر مفید ما هنرمندان در بهترین حالت از تعداد محدودی از همین شش ماه‌ها تشکیل می‌شود. البته هنوز مجوزش را نگرفته‌ام. اعتراضی هم ندارم و مطمئنم آن کسانی که این‌قدر بر فعالیت من و امثال من حساسیت و وسواس دارند، قطعاً خیرخواه فرهنگ عمومی جامعه‌اند.»

این بخشی از یادداشت «محمد معتمدی» است که امروز برای رسانه‌ها ارسال و به روند طولانی‌مدت صدور مجوزها اعتراض کرده است. دلیل اعتراض او هم عدم دریافت مجوز برای آلبوم موسیقی «عبور» بوده؛ آلبومی که بر اساس آثار اجرا شده کنسرتی به همین نام در اسفندماه سال ۹۲ به آهنگسازی علی قمصری، خوانندگی محمد معتمدی و با حضور نوازندگانی چون پدرام فریوسفی، علی جعفری پویان، میثم مروستی، آتنا اشتیاقی و همایون نصیری در تالار وحدت برگزار شد.
بعد از اجرای کنسرت قرار بود تا آلبوم تصویری آن منتشر شود. ناشر پاییز سال گذشته آلبوم را برای دریافت مجوز به ارشاد می‌فرستد و هنوز مجوزش صادر نشده است. «محمد معتمدی» سوالی هم مطرح و دیدگاهش درباره‌ی پروسه دریافت مجوز در موسیقی سنتی را بیان کرده است:

«سوال اینجاست. آیا تا به حال اندیشیده‌ایم که عمل و رفتار ما با اهداف و آرمان‌های ما همسو هستند یا کارکردی کاملاً متضاد دارند؟ در عرصه مدیریت کلان فرهنگی، مسلماً آنچه در جهت‌دهی فرهنگ جامعه تأثیر خواهد داشت، رفتار و عمل ماست و نه آرمان و آرزوی ما. امروزه امواج صدها شبکه ماهواره‌ای از سراسر جهان، هر شبانه‌روز هزاران قطعه موسیقی و تصویر را بدون وقفه و با بهترین کیفیت به خانه‌ها و تلویزیون‌های ما ارسال می‌کنند و حتی برای ثانیه‌ای هم منتظر هیچ‌گونه مجوزی از هیچ نهاد و ارگانی نمی‌مانند.

در چنین شرایطی بنده پس از ماه‌ها تلاش و صرف هزینه‌های فراوان و بی‌بازگشت، یک ساعت موسیقی متناسب با فرهنگ و اعتقادات و باورهای مردم کشورم تولید می‌کنم، آن‌هم با شعر و محتوایی کاملا معنوی و عرفانی؛ به امید آنکه در این آوردگاه فرهنگی، کفه ترازو را در حد توانم اندکی به نفع فرهنگ بومی کشورم سنگین‌تر کنم.

حال سوال اینجاست که در این نبرد و در برابر این سیل بنیان‌کَن فرهنگ‌های وارداتی، چرا موسیقی من، موسیقی برآمده از فرهنگ اصیل و ارزشی این آب و خاک، باید بیش از شش ماه در انتظار دریافت مجوز بماند و دستِ آخر...؟

اگر بر این باوریم که ما در یک نبرد فرهنگی هستیم، آیا این کار به معنای بستن دست و پای نیروهای جبهه خودی و آب به آسیاب نیروی مهاجم ریختن نیست؟ آیا اگر کسی می‌خواست عرصه را برای جولان نیروی مهاجم فراهم کند، کاری جز این می‌کرد؟ باز هم می‌پرسم: در چنین شرایطی آیا یقین داریم که عمل و رفتار ما با آرمان و آرزوهای ما همسو هستند؟»