موسیقی ما - «پیروز ارجمند» در واکنش به شایعهٔ ممنوع‌الکاری هنرمندان موسیقی پاپ و همچنین نامه‌ای که تعدادی از فعالان این حوزه منتشر کرده‌اند، می‌گوید که در دوران مدیریتش بر دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، هیچ لیستی به نام ممنوع‌الکار وجود نداشته است.

 «پیروز ارجمند» در گفت‌وگو با سایت «موسیقی ما» همچنین توضیح می‌دهد، در سال‌هایی که به عنوان مدیر فعالیت می‌کرده، هیچ‌کس ممنوع‌الکار نبوده و تنها افرادی بودند که به خاطر سوابقی که داشتند – مسایل قضایی یا صنفی- محدودیت فعالیت داشتند: «تعدادی از فعالان موسیقی، اعتراض یا شکایتی داشتند که ما برای مجوز فعالیت آنان استعلام بگیریم؛ اما تمامی این افراد دارای «محدودیت فعالیت» بودند و «ممنوع‌الکار» نبودند و ادامهٔ فعالیت‌هایشان منوط به این مساله بود که مشکلاتشان را برطرف کنند. این مساله تنها در موسیقی وجود ندارد و هنرمندان سایر صنوف هم باید به همین شکل فعالیت‌هایشان را ادامه دهند. برای مثال ما به اهالی موسیقی بار‌ها تذکر دادیم که همکاری‌هایشان را با «رادیو جوان» یا دیگر شبکه‌های غیر مجاز چون شبکه‌های ماهواره‌ای – پی.‌ام. سی- و غیره قطع کنند. در این میان عده‌ای از آنان استدلال می‌کردند که این شبکه‌ها بدون اجازه و اطلاع آنان، آثارشان را استفاده می‌کنند؛ اما با نگاهی به کیفیت ویدیو یا صوت منتشر شده و همچنین حجم فایل و بدون آرم بودن آن نشان می‌داد که دوستان با صداقت در این زمینه اظهارنظر نمی‌کنند. بررسی‌های ما نیز نشان می‌داد که بدون رضایت هنرمند، امکان پخش این آثار وجود نداشت.»

او در پاسخ به این سوال که با توجه به آنکه هنرمندان موسیقی از پخش آثار خود در صدا و سیما محروم هستند و بنابراین شاید گزیری جز این ندارند، می‌گوید: «من‌‌ همان زمان اعلام کردم که با توجه به موانع قانونی برای تاسیس شبکه‌های خصوصی، بهتر است هنرمندان از امکانات مدیوم تصویری صدا و سیما استفاده کنند، علاوه بر آن هم‌اکنون نیز شبکه‌های متعددی در صدا و سیما وجود دارد، مثل شبکهٔ «نسیم» یا «شما» که این امکان وجود دارد تا ویدیو‌ها و کلیپ‌هایی که دارای مجوز رسمی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یا دفتر موسیقی صدا و سیما هستند را پخش کنند. راه دیگر این است که امکانات بیشتری در اختیار سایت‌های داخلی چون موسیقی ما، موزیک ایرانیان، موسیقی پارس، موسیقی موج و آوای ایرانیان و دیگر سایت‌های موسیقی‌ ارایه دهند تا بتوانند جایگزین شبکه‌هایی چون رادیو جوان و غیره شوند. خود من به عنوان یک آهنگساز، این کمبود را به شدت احساس و فکر می‌کنم هنرمندان موسیقی در داخل کشور از بسیاری از امکانات محروم هستند و به همین خاطر در بسیاری موارد اثری که یک آهنگساز خلق کرده است، به گوش دیگران می‌رسد. این در حالی است که صنعت موسیقی در حالی پابرجا می‌ماند که از تبلیغات گسترده‌ای برخوردار باشد و تبلیغات و ویدئو کلیپ در این میان نقش مهمی را ایفا می‌کنند.»

او همچنین به نامه‌ای که اخیرا خوانندگان پاپ خطاب به رییس‌جمهور نوشته‌اند، می‌گوید: «این نامه نشان از نگرانی‌های فعالان این حوزه دارد و بدون شک برای حل بسیاری از مشکلاتِ آن‌ها، نیاز هست تا مسوولان دیگری نیز کمک کنند؛ اما مساله اینجاست که بسیاری از این مسایلی که آن‌ها هم‌اکنون مطرخ می‌کنند، در حیطهٔ فعالیت‌های دولت نیست؛ برای مثال استفاده از سالن‌های متعددی که هم‌اکنون در شهر تهران وجود دارد و امکان استفاده از آن وجود ندارد، تحت اختیار شهرداری است. از آن طرف من این گلایه را دارم که چرا این دوستان، خودشان را با فعالان حوزهٔ سنتی مقایسه کرده‌اند؟ در موسیقی سنتی ایران، چند خواننده وجود دارند که فعالیت‌های گسترده‌ای را انجام می‌دهند؛ اما بیشتر فعالان این حوزه با بحران‌های متعددی دست و پنجه نرم می‌کنند.»

 «پیروز ارجمند» می‌گوید که مهم‌ترین مشکلی که اهالی موسقی پاپ که در سال جاری با آن مواجه شدند، «بحران مخاطب» است باید دلایل آن به صورت کاملا مشخص و علمی مورد بررسی قرار گیرد: ‌ «مورد دیگری که در این نامه جای آن خالی بود، بحث حامیان مالی و اسپانسرینگ است. فعالان این حوزه باید طرح‌هایی را برای تشویق بخش خصوصی برای ساخت سالن‌های اختصاصی موسیقی بدهند و تلاش کنند بحران مخاطب را نیز ساماندهی کنند و در این میان مهم‌ترین نهادی که می‌تواند این نقش را ایفا کند تشکیل یک نهاد صنفی برای هنرمندان موسیقی پاپ است که من طرح آن را پیش از این داده بودم.»

او همچنین به بخشی از این نامه اشاره دارد که در آن خوانندگان به حمایت‌های ویژهٔ ارشاد از فعالان بخش سنتی اشاره کرده‌اند، در حالی که به گفتهٔ او چنین چیزی به هیچ عنوان وجود ندارد و در این می‌ان، فعالان موسیقی سنتی توانسته‌اند روی پای خودشان بایستند: «بهتر بود در این نامه حریم و حرمت کلام در برخورد با موسیقی‌دانان سنتی رعایت شود. به خصوص اینکه اهالی موسیقی سنتی برای اینکه فعالیت خود را در این حوزه انجام دهند، سال‌ها تلاش می‌کنند. ضمن آنکه در همین تالار وحدت نیز بسیاری از خوانندگان موسیقی پاپ که شکل متمایز‌تر وفاخرتری از این موسیقی را اجرا می‌کردند، مجوز صادر و در این سالن به اجرای برنامه پرداختند.»

او همچنین دربارهٔ تغییراتی که قرار است جشنوارهٔ موسیقی فجر در سال جاری با آن روبه‌رو شود، می‌گوید: «من هم به ادامهٔ آن روندی که در سال‌های قبل در جشنوارهٔ موسیقی در جریان بود، اعتقادی نداشتم و این مساله را با شورای سیاست‌گذاری مطرح کردم، قرار شد شورای جدیدی برای این مساله تشکیل شود که متاسفانه این اتفاق رخ نداد و‌‌ همان شورای سال‌های قبل به فعالیتش ادامه داد. من نیز به این مساله اعتقاد دارم که باید گروه‌های حرفه‌ای‌تر در جشنواره حضور داشته باشند؛ اما همان‌طور که گفتم جلسهٔ سیاست‌گذاری جشنواره تشکیل نشد و در سومین جلسه‌ای که‌‌ همان شورای سال‌های گذشته برگزار کرده بودند، من دعوت شدم و به این ترتیب در عمل انجام شده قرار گرفتم؛ با این وجود در‌‌ همان یک جلسه نیز به این مساله اشاره کردم باید برای حمایت از صنف تولید، از ناشر برگزیده و کتاب بر‌تر در حوزهٔ موسیقی و همچنین تولیدکنندهٔ بر‌تر حمایت کنیم، از این ایده نیز استقبال شد و نام‌هایی مطرح؛ اما در ‌‌نهایت تنها از آقای فخرالدین فخرالدینی -عکاس پیشکسوت- که در زمینهٔ موسیقی نیز فعالیت‌هایی داشته‌اند تقدیر شد. در واقع تمام طرح‌های من مسکوت ماند. به خصوص اینکه من پیشنهاد داده‌ بودم که جشنوارهٔ موسیقی فجر دارای اساس‌نامه و همچنین چشم‌انداز باشد.»

او اما این روز‌ها به عنوان آهنگساز نیز فعالیت‌های متعددی را انجام می‌دهد، اثری را متشکل از‌ آثار خودش همراه با «علیرضا وکیلی‌منش» آمادهٔ انتشار دارد که در آن آثاری از استادان علی تجویدی، همایون خرم، فضل‌الله توکل را بازسازی کرده است. یک آلبوم نیز با صدای تعدادی از خوانندگان پاپ دارد که حاصل همکاری او با هشت خوانندهٔ پاپ سر‌شناس در دو دهه فعالیت هنری او در زمینه‌ی موسیقی فیلم و سریال است و این در حالی است که کتاب موسیقی کلاسیک هند او نیز که پژوهشی در موسیقی هند است، آمادهٔ انتشار است.