هنوز در سفرم. فردا آغازی بر سفری است که همیشه آرزویش را داشتم. پیدا کردن ریشه‌ها، ریشه‌یابی، رفتن به دنبال اصالت و پیدا کردن بکرترین‌ها.
 
در دنیای موسیقی ما که خوشبختانه روز به روز دایره‌اش گسترده‌تر می‌شود و گاهی خودمان، خودمان را نمی‌شناسیم، ترس گم شدن بسیار است. خودم را می‌گویم. گاهی حس می‌کنم وسط این دریا شناورم. گُم‌ام. دنبال ریشه‌هایم می‌گشتم تا بالاخره دست طبیعت، حکمت یا تقدیر من را وارد این جریان کرد. دوست عزیزم «ذکریا یوسفی» باب آشنایی با «طاهر خرمی» -برنامه‌گذار و تهیه‌کننده فرهنگ‌دوست و فرهنگ‌شناس- شد و این پروژه را پیش روی ما نهاد.
 
سرزمین عاشیق‌ها، بخشی‌ها و بکرترین‌‌ها.
 
اسم‌اش را نشنیده بودم و چه افسوس که ندیدم‌اش: «ولی رحیمی»، «ولیِ» عاشق که کمانچه را به‌غایت زیبا می‌نوازد، نیست؛ اما می‌نوازد و نوایش ادامه دارد. من را شیفته‌ی این کار کرد. روز به روز علاقه‌ی قلبی‌ام به این کار بیش‌تر می‌شود. موسیقی‌اش عجیب است. از جایی می‌آید که کم‌تر آلوده شده و یک‌جورهایی زلال است. بکر است. عین خودش، روان است و خودش است. عین طبیعت بوی زمین می‌دهد.
 
دست‌هایش. رگ‌های دست‌هایش رنگ نغمه‌هایش است. نجیب، مظلوم، پر از حرف‌ و داستان و متعهد به سرشت خود که زلال بودن است و دور ماندن از هیاهو و شهری شدن و هزار و یک آلودگی‌ای که با خود به همراه دارد. متعهد به سرشت خود است. عاشق است و متعهد به خاک خود است. می‌خواهد که این موسیقی حفظ شود. تلاشم را در این تعهد خواهم کرد. آخر خواسته‌ی آدمِ کمی نیست. خواسته‌ی یک انسان متعهد است؛ متعهد به سرشت خود.
 
سوم دی‌ماه بزرگداشت «ولی رحیمی» یا «ولی عاشق» کمانچه‌نواز نامدار شمال خراسان برگزار می‌شود که به همت و یاری «طاها خرم» در شهرستان بجنورد برگزار می‌شود. «ذکریا یوسفی» نوازنده‌ی توانای سازهای کوبه‌ای و بنده، افتخار این را داریم که در این بزرگداشت و به یاد «ولی عاشق» بنوازیم.
 
قبل از آن، طی سفری که به خطه‌ی شمال خراسان داشتیم، عاشیق‌ها، بخشی‌ها و آخرین بازماندگان این موسیقی اسرارآمیز و غنی را دیدیم؛ از جمله «آنامراد رستگاری» -بخشی ترکمن که به تازگی درجه‌ی هنری گرفته‌اند- البته که لیاقت چنین بزرگانی بیش از این درجات و نشان‌ها است.
 
«سهراب محمدی» -بخشی‌خوان کرمانجی- یار دیرین «ولی عاشق» بود و حرف‌ها و سخن‌های زیادی برایمان داشت. «لطیف پای‌دَرپی» -خواهرزاده‌‌ی ولی عاشق- در شهرآباد کرد زندگی می‌کند. نوازنده‌ی موسیقی محلی است و همه‌ی ترانه‌ها و ملودی‌ها را با ویلون می‌نوازد. لهجه‌ی ساز «ولی عاشق» را در سازش می‌توان پیدا کرد و پدرش «برات قلی‌پور» دوتارنواز چیره‌دست که شاگرد «عیسی بخشی» بوده است.
 
دستاورد این سفر، ‌آغاز راهی شد که امیدوارم با یاری فرهنگ‌دوستان، ‌موسیقی‌دانان و اهالی هنر ادامه پیدا کند و باعث شود دست این هنر که دارد به فراموشی سپرده می‌شود را گرفت و حفظش کرد.
 
بی‌ریشه قد کشیدن درخت، سرانجام‌اش لرزیدن و سقوط است. برای یک سایه‌ی‌ِ خوب، نیاز به درختی پُرشاخ‌وبرگ داریم که ریشه‌اش در خاک محکم باشد. آن‌گاه، درخت در برابر هر توفانی استوار می‌ماند. کاش پی ریشه‌هایمان بگردیم و خیلی سخت از آن محافظت کنیم. هر درختی که از این فرهنگ غنی بیفتد، دیگر جایش پُر نمی‌شود. به دنبال اصالت‌هایمان و ریشه‌هامان برویم، تا خشک نشده زمین‌مان بیش از این... تا گم نشده‌ایم.