موسیقی ما - در هفتمین روز از برگزاری «فستیوال موسیقی معاصر تهران»، سه گروه موسیقایی در محوطه حوض روغن «موزه هنرهای معاصر تهران»، کنسرت خود را برگزار کردند که در اولین اجرا رسیتال فلوت «علی چوپانی»، در دومین کنسرت، رسیتال ویلن آرش اسدنژاد و در انتها رسیتال گیتار فرزین طهرانیان روی صحنه رفتند.

در رسیتال ویلن آرش اسدنژاد، آثاری از کریستف پندرسکی، آیدین صمیمی‌مفخم و کاوه میرحسینی با نام «خودنگاره» اجرا شد.

آرش اسدنژاد در توضیح رسیتال ویلن خود گفت: «ایده اولیه پروژه ضبط آثار آهنگسازان معاصر ایرانی و اجرای این آثار در قالب رسیتال ویلن با قطعه «خودنگاره» از کاوه میرحسینی آغاز شد و «فستیوال بین‌المللی موسیقی معاصر تهران» به اجرایی شدن این هدف مهم کمک‌های شایانی کرد. هدف از اجرای آثار آهنگسازان معاصر موسیقی ایران و جهان در کنار هم نشان از کیفیت و پیشرفت نوازندگان و همچنین آثار آهنگسازان ایرانی در سال‌های اخیر در عرصه بین‌المللی دارد. در ضمن تمامی آثار اجرایی در این رسیتال برای اولین بار است که در ایران اجرا می‌شود.»

آیدین صمیمی‌مفخم، یکی از آهنگسازان رسیتال ویلن اسدنژاد در توضیح اثرش گفت: «تک گفتار برای ویلن سولو، یکی از اولین آثار من است که موفق شد توجه نوازندگان ویلن را به خود جلب کند. این اثر بیشتر شبیه هذیان‌گویی شخصی است که نمی‌داند چگونه با جهان اطراف خود گفت و گو کند. فضایی بسیار شخصی با تضمین به پارتیتای باخ.»

کاوه میرحسینی یکی دیگر از آهنگسازان رسیتال ویلن اسدنژاد درباره موسیقی‌اش گفت: «این تصویری است که از خویشتن دارم. صداهایی که می‌شنوم و خود را درون آن تجسم می‌کنم؛ صداهایی که روایت از پستی‌ها و بلندی‌های درونی‌ام دارد. خود را چنین یافتم، در بستری از هنجارها و ناهنجارها، نگاه نافذی که خبر از هیچ دارد. خود نگاره تصویری است که هنرمند در مواجه با خویشتن دارد. در واقع رویایی است با فناپذیری خود از ذهنی دیگر، که با خود همراه می‌شود تا خویشتن را تعریف کند و نظاره‌گر انسان بیرون خود باشد. مرز بین دیدن و شنیدن و رجعت به خودآگاهی و ناخودآگاهی.»

در آخرین اجرای آخرین روز موزه هنرهای معاصر، رسیتال گیتار فرزین طهرانیان اجرا شد. او در این اجرا قطعاتی از آهنگسازان مطرح گیتار چون لئو براور، نیکیتا کوشکین و اندرو یورک را اجرا کرد.

طهرانیان پس از اجرای رسیتال گیتار خود توضیح داد: «اجرای من شامل ۲۰ اتود از آهنگساز معاصر کوبایی چون لئو براور و قطعه «رقص در گندمزار» و ستایش رقص دانزا کارا کیریستیکا که آهنگساز معاصر کوبایی است و یکی از آهنگسازان پرکار در این حوزه است. بعضی از این آثار تاریخ نوشته شدنشان نهایتا برای ۲۰ سال پیش است و المان‌های موسیقی معاصر نیز در آن رعایت شده است. آهنگساز موسیقی معاصر همیشه یک نگاهی به گذشته دارد. در ۲۰ اتود اول نگاهی است به آثار اسکارلاتی، باخ و آثاری که برای گیتار نوشته شده که با این اتودها نوازنده خود را برای اجرای این آثار آماده می‌کند.»

«رقص» دانزا کارا کریستیکا رقصی است از دید فردی که از یک پیاده‌رو به یک خیابان شلوغ نگاه می‌کند برای همین هم خود آهنگساز این قطعه را در کنسرت‌هایش بسیار کثیف و همراه با شلختگی اجرا می‌کند. درست انگار ماشین‌ها المان و آکوردهایی هستند که در قطعه وجود دارد. در قطعه «رقص گندمزار» المان‌های موسیقی آمریکایی و هارمونی‌های موسیقی جز با یکدیگر تلفیق می‌شود و در قطعه «ستایش رقص» هم باز مانند هر فرد معاصر که میراث‌دار ادبیات و افسانه است، افسانه‌ای در قالب موسیقی به صدا درآمده است.

طهرانیان در انتها گفت: «فستیوال موسیقی معاصر تهران بسیار عالی برگزار شد و خیلی برای خودم متاسفم که موفق نشدم از صد در صد فستیوال استفاده کنم. به شخصه برای من افتخار بزرگی بود که در این فستیوال شرکت کردم.»