موسیقی ما - شب گذشته گروه موسیقی «پالت» در حالی با حضور چهره‌های مطرح موسیقی و سینما کنسرت خود را در قالب فستیوال «شب‌های موسیقی بارانا» در فضای باز کاخ نیاوران روی صحنه برد که تنها گروه حاضر در این فستیوال بود که تمام بلیت‌های کنسرتش به فروش رفت.

به گزارش «موسیقی ما»، فستیوال «شب‌های موسیقی بارانا» در پنجمین شب برگزاری، میزبان گروه موسیقی «پالت»، علاقه‌مندان این گروه و همچنین موزیسین‌ها و کارگردان‌های مطرح سینما چون کمال تبریزی، رسول صدرعاملی، شهرام مکری، رضا درمیشیان، نادر مشایخی، گروه «کامکارها»، اصغر دشتی، بابک برزویه و ...بود.

آخرین کنسرت اعضای «پالت» در تهران به اجرای خردادماه آنها در تالار وحدت برمی‌گردد که با برنامه ویژه خود توانستند مخاطبانشان را غافلگیر کنند و این‌بار هم با اجرا در فضای باز که بعد از اجرا در فضای باز عمارت مسعودیه در تهران، دومین تجربه گروه محسوب می‌شد، توانستند شب خاطره‌انگیزی را برای هواداران خود رقم بزنند.

گروه «پالت» با قطعه فولکور «لیلی» کنسرت خود را آغاز کرد و با بازخوانی قطعه «تفنگ دسته نقره» و در ادامه «یادگار دوست» توانست مخاطبان را با خود همراه کند. پس از آن، اجرای قطعه «ماهی و گربه» آغازی بود تا امید نعمتی به حضور شهرام مکری (کارگردان فیلم ماهی و گربه) در کنسرت اشاره کند و در ادامه با اجرای قطعات «لیلی»، «مثلث» و «والس شماره یک» وارد قسمت دوم برنامه شود.

شقایق صادقیان (نوازنده فلوت) برای اجرای قطعه بعدی که به «از سرزمین‌های شرقی» اختصاص داشت روی صحنه آمد و بعد از آن نعمتی با اشاره به نام فرهاد مهراد قطعه «یه شب مهتاب» را در شب مهتابی کاخ نیاوران به این هنرمند تقدیم کرد.
 
هدیه «پالت» به بهداد سلیمی و تیم محمد بنا

یکی از سورپریزهای «پالت» برای مخاطبانش حضور مهدی ساکی روی استیج بود که پیش از این در قطعه پرطرفدار «مثلث» در آلبوم «آقای بنفش» گروه را همراهی کرده بود. ساکی با خوانش یک داستان کوتاه، قطعه «دَیب دَیب» را از آلبوم «کماکان» اجرا کرد که البته تنظیم قطعه به کلی تغییر کرده بود و در ریتم «بوگی ووگی» اجرا شد که توانست نظر همه را به خود جلب کند. اجرای دو قطعه خاطره‌انگیز «برگ خزان» و «خانه بر دوش» از دیگر بخش‌های این کنسرت بود و با توجه به فضای داغ المپیک در این روزها، «پالت» با اجرای قطعه «سال تا سال»، این قطعه را به بهداد سلیمی و محمد بنا و تیمش تقدیم کرد و اعلام کرد که می خواهند به گوش ورزشکاران برسانیم که هر اتفاقی هم بیفتد آنها قهرمان‌های ما هستند.

نعمتی در ادامه برنامه با معرفی گروه «کامکارها» خاطره جالبی از کودکی خود تعریف کرد و گفت: «وقتی بچه بودم به کنسرت «کامکارها» رفتم و بعد از آن شب آنقدر هیجان داشتم که با در آهنی سوهان شروع به دف زدن کردم تا اینکه بالاخره یک روز شاگردشان شدم. خوشحالم که امروز خانواده کامکارها مهمان ما هستنند. من ۳ اسطوره در کودکی داشتم، سوپرمن، مارادونا و بیژن کامکار؛ آن دو هیچوقت به کنسرت من نیامدند اما بسیار خوشحالم که می‌توانم میزبان بیژن کامکار باشم.»

«پالت» در این برنامه همراه با اعضای همیشگی خود یعنی امید نعمتی (خواننده)، روزبه اسفندارمز (کلارینت و ساکسوفون)، مهیار طهماسبی (ویولنسل)، کاوه صالحی (گیتار)، داریوش آذر (کنترباس)، سردار سرمست (پیانو و آكاردئون) و امین طاهری (درامز) برای بیز، قطعه «نرو بمان» را در نظر گرفته بود که مثل همیشه با همراهی مردم به صورت ایستاده اجرا شد.

نادر مشایخی، آهنگساز و رهبر ارکستر بزرگ موسیقی و همچنین کمال تبریزی و رسول صدرعاملی، کارگردانان مطرح سینما از مهمانان این کنسرت بودند که به صورت اختصاصی یادداشتی هایی را درباره اجرای گروه «پالت» در اختیار «موسیقی ما» قرار دادند. در ادامه می‌توانید آنها را بخوانید:
 
 در شبی که ماه کامل بود، بعد از مدت‌ها به تماشای یک کنسرت موسیقی نشستم؛ از گروهی که شنیده بودم جوان‌ها و نوجوان‌ها بسیار دوستشان دارند. گروهی که به هیچ‌وجه تلاش نکردند به شکل کاذبی دیده شوند و با تلاش و آرام‌آرام، خودشان را در دل بچه‌های دهه ۷۰ و ۸۰ باز کردند.

من تا به حال کمتر مراسمی به این باشکوهی دیده بودم؛ مراسمی که در حیاط کاخ قدیمی نیاوران و لابه‌لای درخت‌هایی کهنسال برگزار می‌شد. گروهی که بسیاری از آهنگ‌ها و موسیقی‌های آشنا  برای ما را با سلیقه و حس و حال و دریافت خودشان اجرا کردند و اجرایی مدرن و نو را تحویل مخاطبان خود دادند. این میزان شادمانی برای من بسیار لذت‌بخش بود.

صدای خواننده گروه (امید نعمتی) بسیار گوش‌نواز بود و به همراه اجرای چشم‌نواز گروه «پالت»، لحظات بسیار خوبی را فراهم کرده بود. این بچه‌ها معنای صحنه را به خوبی فرا گرفته بودند و معنی ارتباط گرفتن با مخاطب را به خوبی بلد بودند.
   
«پالت»، دوست داشتنی و مثل همیشه شاداب و تأثیرگذار بود. رنگ‌آمیزی فوق‌العاده سازها و ملودی جذاب و ساختار متفاوت و غیرمعمول قطعات نو و بدیع با آواز دلنشین، هنوز گروه را سرزنده و متحیرکننده نگاه داشته است. گروهی که باید همواره مراقب خود باشند و هرازگاهی اسفند دود کنند! چشم نخورید برادرا... برادرا...
حق نگهدارتون!
   
نادر مشایخی، آهنگساز و رهبر ارکستر مطرح جهانی هم از دیگر مهمان‌های این کنسرت بود که معتقد است «پالت» موسیقی واقعی زمانه خودش را ارائه می‌کند و دراین باره به «موسیقی ما» می‌گوید: «اتفاق مطبوع در این اجرا برای من این بود که ما به کنسرتی رفتیم که نه قرار بود الکی کسی را غمزده کند و نه الکی شاد کند؛ بلکه با واقعیت خودش را وفق داده بود و یک مسیرمشخص را به شما نشان می‌داد. در واقع با یک موسیقی واقعی روبه‌رو بودیم که برای زمانه ما است. راستش را بخواهید از موسیقی‌هایی که فقط غم و غصه را نشان می‌دهد و فیلم‌هایی که فقط خودش را محدود به شرایط اجتماعی کرده، یک‌مقدار خسته شده‌ام. درواقع هرچه که می‌شنوم غمزده و پر از آه و ناله است. در حالیکه موسیقی و کنسرت گروه «پالت» خیلی امیدوارکننده و نزدیک به احساسات و عواطف جوان‌های امروز بود. اتفاق جالب این بود که نه تنها شعر بلکه موسیقی هم خودش را به جوان‌ها نزدیک می‌کرد و برای من امیدی به آینده بود. یکی از المان‌های مهمی که به وسیله آن موسیقی می‌توانست خودش را به مخاطب نزدیک کند، خواننده بود که خیلی صمیمی اجرا می‌کرد. به هر حال صمیمیت ایجاد کردن در این کنسرت به این بزرگی کار آسانی نیست اما این خواننده خیلی خوب توانسته بود خودش را به عواطف مخاطب نزدیک کند.»

رهبر اسبق «ارکستر سمفونیک تهران» هم مثل خیلی از موزیسین‌ها با واژه تلفیقی موافق نیست و معتقد است موسیقی «پالت» یک چیز جدید محسوب می‌شود و می‌گوید: «من اصلاً با واژه موسیقی تلفیقی موافق نیستم. نمی‌خواهم وارد جزئیات شوم اما به نظر من اگر دو موسیقی کاملاً متفاوت (مثل موسیقی ایرانی و موسیقی مدرن اروپایی) در کنار هم قرار بگیرند، نمی‌توانند با هم تلفیق شوند و باید بدانیم که این موضوع اصلاً شدنی نیست. درواقع نمی‌توان آنها را با هم ادغام کرد و فقط می‌توان آنها را کنار هم گذاشت که این اتفاق تلفیق نیست، بلکه هم‌جواری است. البته نمی‌توانم بگویم موسیقی بچه‌های «پالت» هم‌جواری بود بلکه به نظرم اقتباسی از عواطف مختلف این موزیسین‌ها بود که برای خودش یک چیز جدید محسوب می‌شد.»

این آهنگساز که معتقد است تلفیق شعر و موسیقی در موسیقی ما و جهان بسیار متفاوت است، درباره این اتفاق در گروه «پالت» می‌گوید: «تلفیق شعر و موسیقی انقدر بسیط است و دامنه وسیعی دارد که نمی‌توان یک چهارچوب برای آن مشخص کرد. در اروپا هم در کلاس‌هایی که برای رهبری ارکستر برگزار می‌شود، درسی به نام تلفیق شعر و موسیقی داریم که شاید 30 درصد آن برای من کارآمد بود و بقیه، حداقل برای منی که ایرانی هستم قابل استفاده نبود. چون ما اصلاً این تلفیق را جور دیگری انجام می‌دهیم. طبیعتاً قرار نیست با موسیقی زیر کلمات مختلف خط بکشیم و به مخاطب تأکید کنیم که این قسمت را گوش کند. اتفاقاً در موسیقی ایرانی گاهی درست برعکس عمل می‌شود و برای شعرهای غم‌انگیز، موسیقی‌ای می‌سازند که مردم با آنها برقصند. در کل فکر می‌کنم در کنسرت گروه «پالت» این تلفیق به خوبی اتفاق افتاده بود که به‌نظرم بیشتر به دلیل همان صمیمیتی است که خواننده ایجاد می‌کند و توانسته موفق هم باشد.»

از آنجایی که این کنسرت در فضای باز برگزار می‌شد و به دلیل برخی شرایط، هنوز این اتفاق در ایران نوپا محسوب می‌شود، نادر مشایخی معتقد بود که صدابرداری به موسیقی ضربه زده بود و به همین دلیل اعضای گروه باید به طور جدی به این موضوع رسیدگی کنند.