موسیقی ما - «خدا که بد نمی‌دهد.» عثمان محمدپرست -استاد موسیقی مقامی- این را در جواب «خدا بد ندهد» می‌گوید و می‌خندد.

چند روزی است که در بیمارستان سینای مشهد بستری است و پنج شنبه دیسک کمرش را عمل کرده و حالا می‌گوید پزشکان گفته‌اند که چند روز دیگر هم باید در بیمارستان بستری باشد: «مدت‌ها بود که درد خیلی زیادی داشتم تا اینکه دیگر درد امان برید و هفته‌ی قبل به بیمارستان آمدم و پنج شنبه عملم کردند، عمل سختی بود؛ اما خدا کمک کرد و توانستم از آن به سلامت بیرون بیایم. الان هنوز هم درد دارم؛ اما زندگی همین است دیگر . دکتر «قاسم‌خانی» دکتر ماهری است؛ انشالله کمک می‌کند تا کامل خوب بشوم.»
 
او می‌گوید نمی‌داند چه مدتی باید در بیمارستان بستری باشد؛ اما امیدوار است که زودتر به خانه‌اش برگردد. استاد دوتار نواز، با همان منش همیشگی‌اش از این روزها هم می‌گوید: «خدا را شکر می‌کنم. مردم خیلی من را دوست دارند. دکترهای اینجا هم خیلی خوب هستند و مراقبم هستند؛ حالا یک چند روز دیگر هم باید اینجا بمانم. خیلی سخت نمی‌گذرد؛ اما خوب است که برگردم سر خانه و زندگی‌ و زمینم.»
 
«عثمان محمدپرست» هنرمند دوتار نواز ایرانی، متولد خطه خواف از توابع خراسان رضوی و از سن ۱۰ سالگی با دوتار مأنوس بوده است. او  از طایفه "بای" که طایفه‌ای دامدار و چادرنشین هستند ، است. او درباره شروع فعالیت‌های خود در عرصه موسیقی گفته است:«از دوازده یا سیزده سالگی با دوتار هم نواز شدم و روزها و شب‌ها بعد از فراغت از کار که جوهر هر مرد خوافی است، به سماع روحانی با خویشتن خویش می‌پرداختم و هیچ گاه استادی در این زمینه نداشتم. دو تار یعنی عشق ، "دوتار"، ساز آرام و ملایمی است که هم نوازنده را آرامش می‌دهد و هم مردمی را که علاقمند به این ساز هستند.»
 
عثمان محمدپرست آثار مطرح و معروفی دارد که از چاوشی و سرحدی گرفته تا دیگر مقام‌های این دیار، اجراهای گوناگونی را در عین وحدت آفریده است. او مدتی است که دارای فعالیت‌های خیرخواهانه در حوزه مدرسه‌سازی نیز هست. او از مؤسسان جامعه یاوری فرهنگی به عنوان یک سازمان غیرانتفاعی مدرسه ساز در ایران بوده است. او همراه با مجتبی کاشانی و نیز نیکول فریدنی این سازمان را بنا نهاده و در طی سال‌های فعالیت خود توانسته است بیش از 600 مدرسه را در مناطق محروم کشور بنا نهد.