کنسرت استاد کیهان کلهر و تریوی رامبرانت را می‌توان نمونه‌ی کامل یک اثر تلفیقی موفق اما اجرا شده در سالنی نامناسب قلمداد کرد. در این هم‌نوازی، مرزها مشخص بود و ورود به دنیای یکدیگر آگاهانه شکل می‌گرفت. کنسرت را می‌توان از جایی که کمانچه جای خود را به شاه‌کمان می‌داد، به دو بخش تقسیم کرد و هر بخش نیز، خود به دو قسمت تقسیم می‌شد.
 
بخش ابتدایی کنسرت، در فضای تونالیته‌ی ماژور و دستگاه ماهور سیر می‌کرد که با اشاره‌هایی به گوشه‌های خاوران و عراق، موسیقی به سمت قطعه‌ی چهارپاره هدایت می‌شد. در این میانه، نوازنده پیانو با اجرای فیگورهای جَز جلب‌توجه می‌کرد. اما در کار نوازنده‌ی کنترباس -با وجود تکنیک بالا- کمی سهل‌انگاری‌های ریتمیک دیده می‌شد که بعضاً واکنش زیرپوستی استاد کلهر را نیز به همراه داشت و از سوی دیگر، درامر این تریو به شدت در خدمت گروه فعالیت می‌کرد.
 
بخش دوم قسمت اول، فضایی شبیه گوشه «نهفت» دستگاه نوا و مینور تئوریک داشت که بداهه‌ی کمانچه اوج فضاسازی دراماتیک خود را در آن تجربه کرد. پیانو و کنترباس با دوبله کردنِ دائمی آکوردِ پایگی، پدالی جالب برای مانور کمانچه ایجاد می‌کردند.
 
قسمت دوم از آنِ شاه‌کمانی بود که همیشه می‌گویم ای کاش تنها یک سیم -و آن هم سیم بم- داشت. طنین جادویی سیمِ بمِ این ساز را می‌توان در آلبوم «تنها نخواهم ماند» یادآور شد.
 
آماده‌سازی فضا با ملودی‌پردازی روی سیم بم و به‌یک‌باره و ناگهان حرکتِ بالارونده‌ی پاساژگونه به سیم‌های زیر -که به شگرد زیبا و همیشگی استاد کلهر تبدیل شده- در دو بخش این کنسرت هم دیده می‌شد.
 
یازده‌ضربی پایانی این کنسرت -که با اکسنت‌های سه دو دو دو دو، توسط تریو در مینور هارمونیک آغاز شد- با اجرای آوازی شاه‌کمان در بیات‌اصفهان جلا یافت و انتظار همراهی ریتمیک استاد کلهر در این اثر برای شخص من به امیدی نافرجام تبدیل شد که البته همان فرم نیز زیبایی وصف‌ناپذیری داشت.
 
درگاه مرکز همایش‌های کشور با ادبیاتی نه‌چندان مناسب و بازرسی فیزیکی بدنی همراه بود که مرا از این که تنها به این کنسرت رفته بودم، شادمان کرد!