موسیقی ما- سومین دوره آیین گرامیداشت سالروز تولد استاد محمدرضا لطفی شامگاه پانزدهم دی‌ماه با حضور جمعی از چهره‌های نام‌آشنای موسیقی ایران توسط بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران و با مشارکت مکتب‌خانه میرزا عبدالله برگزار شد.

در ابتدای این مراسم «سید عباس سجادی» -مدیرعامل بنیاد آفرینش‎های هنری نیاوران- با بیان این مطلب که صحبت با بزرگمردی چون لطفی کار ساده‎ای نیست اظهار داشت: «رمز لطفی شدن احترام به اساتید بزرگ است. خدمتی که لطفی به هنر موسیقی این سرزمین کرده است کمتر از خدمت استاد صبا نبوده است. تواضع و خشوع لطفی مثال‌زدنی است. رمز موفقیت او نیز همین تواضع، احترام به بزرگ‌تر و ادب بوده است. امیدوارم این ویژگی هر چه بیشتر در جامعه موسیقی پررنگ‌تر شود. ادب گمشده هنر امروز ایران است.»‌

در ادامه‌ی این مراسم «مازیار شاهی» با الهام از آثار محمدرضا لطفی تک‌نوازی کرد و پس از آن «حمید متبسم» -موسیقی‌دان، آهنگساز و از شاگردان محمدرضا لطفی- سخنرانی کرد: «من در سال‎های آغازین دهه 60 افتخار شاگردی استاد لطفی را داشتم. او عاشق تدریس بود، درکی که از اهمیت ردیف پیدا کردم؛ تحت تأثیر درس‌های این ردیف‌دان بزرگ روی من بوده است. او هیچ‌گاه از هنرجویانش شهریه دریافت نکرد و فقط خرسند بود که آن‌ها درس‎ها را خوب و پرشور به او ارائه دهند. لطفی انقلابی در سال‌های آغازین 1350 انجام می‎دهد. بسیاری از هنرمندان که اصل موسیقی ایرانی را می‎شناختند، طی سال‎های 1320 تا 1350 خانه‌نشین شده بودند؛ چرا که مردم آن‌قدر از موسیقی ایرانی دور شده بودند که وقتی محمدرضا لطفی با گروه شیدا پیش‌درآمد رکن‌الدین و رنگ درویش و تصنیف عارف را که مربوط به سده گذشته بود ارائه می‌کرد؛ جوانان آن روزها فکر می‌کردند که در موسیقی انقلاب شده است چرا که با این موسیقی آشنایی نداشتند و این آثار را مدرن می‎پنداشتند.»

این آهنگساز برجسته که به‌تازگی آلبوم «تار پود» را منتشر کرده با ذکر این نکته که امروز جامعه موسیقی نیازمند یک انقلاب است تا بار دیگر اعتلا یابد؛ خاطرنشان کرد: «آثاری که محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، و پیش‌تر فرامرز پایور برایش جان گذاشتند و آن‌ها را خلق کردند باید دوباره در سطح جامعه مطرح شود و با حمایت شما رشد و نمو کند.»

«هادی منتظری» -آهنگساز و نوازنده کمانچه و ویولن و همچنین از شاگردان محمدرضا لطفی- دیگر سخنران این مراسم بود: «محمدرضا لطفی عاشق تدریس بودند و هیچ‌گاه برای تدریس پول نگرفتند. این هنرمند همچنین جدیتی خاص در تربیت و آموزش شاگردان داشت، که این ویژگی، یک ویژگی منحصربه‌فرد بود. به یاد دارم زمانی در دانشکده موسیقی وقتی شاگرد لطفی شدم او بسیار سخت‌گیر بود و سه ترم دستگاه شور را نواختم تا او بالاخره به من نمره قبولی داد و در ادامه زمانی که دیگر انگشتانم پینه‌بسته بود او مرا به همکاری با گروه شیدا دعوت کرد. روزی بعد از چند جلسه تمرین کمانچه‌ای برایم آورد و به من هدیه داد گفت به‌پاس زحماتی که در این مدت کشیدی این کمانچه را به تو می‌دهم.»

«جمال سماواتی» نوازنده و پژوهشگر موسیقی به‌عنوان آخرین سخنران نیز در سخنانی با ذکر این نکته که هر دوره‎ای این شانس را دارد که با کسانی معاصر باشد که در قد و قواره تاریخ‌اند و لطفی یکی از این چهره‎هاست، اظهار داشت: «لطفی امانت‌دار گنجینه‎ای کهن بود که از پیشینیان به او رسیده بود و او همچون امانت‌داری امین، به شایستگی این امانت را به نسل بعدی سپرد. قرار بود بنایی که او نهاده بود امروز به جایگاهی شایسته برسد، اما متأسفانه امروزه موسیقی دستگاهی ما اصلاً از جایگاه خوبی برخوردار نیست و زبان موسیقی کهن ایرانی در حال فراموشی است.»
پس از سخنان جمال سماواتی، بهاره فیاضی و گوهر ناز مسائلی از شاگردان محمدرضا لطفی به اجرای قطعاتی به‌صورت بداهه پرداختند و «هادی منتظری» نیز به درخواست حاضرین در سالن بداهه‌نوازی کرد.