موسیقی ما - آرش نصیری: حتماً نباید سن و سالتان زیاد باشد تا با سروده‌های «محمدعلی شیرازی» خاطره داشته باشید. حتی اگر نوجوان هم باشید قطعاً ردپایی از ترانه‌های ماندگاری نظیر «سلطان قلب‌ها»، «شکار (وقتی رسید آهو هنوز نفس داشت)»، «به سوی آشیان:، »سراب»، «روزی تو خواهی آمد»، «وقف پرنده‌ها»، «قد و بالا»، «زیر آسمان شهر» و... در گوشه خاطراتتان وجود دارد.

استاد محمدعلی شیرازی یکی از نجیب‌ترین ترانه‌سرایان تاریخ موسیقی ایران است و این نجابتِ شخصی و ذاتی در ترانه‌ها و تصنیف‌هایی که خلق کرده هم موج می‌زند. یکی دیگر از ویژگی‌های استاد شیرازی، تنوع ساختاری و مفهومی آثار ایشان است و این محصولِ تعامل او با آهنگسازان و خوانندگانی است که با آنها همکاری کرده است.

حالا ما به خانه این مرد پرخاطره رفتیم. هنرمندی که چند سالی است فارغ از هیاهوی بازار موسیقی قرار دارد و گاه در محافل مختلف تجربیاتش را در اختیار جوان‌ترها قرار می‌دهد. موسیقی امروز با امثال محمدعلی شیرازی نامهربان است و به جای گاهی حضور در محافل مختلف، باید از تجربیاتش بیشتر استفاده شود. با این وجود ما سعی کردیم در گفتگو با استاد محمدعلی شیرازی یادی از خاطرات گذشته و اوضاع امروز داشته باشیم.

آن‌چه می‌بینید، گزیده‌ی یک گفت‌و‌گوی مفصل است که مدت‌ها پیش انجام شد و بخش‌های مهمی از دوران کودکی محمدعلی حافظ‌الکتب و دوران حرفه‌ای و کاری ایشان را شامل می‌شود؛ اما انتشار آن بنا به دلایلی به اکنون رسید. حالا این شمایید و این بخش‌هایی از این مصاحبه مفصل و شنیدنی. یک دیدار صمیمانه با یک ترانه‌سرای تاثیرگذار اما کم‌حاشیه و کم‌ادعا. کسی که از اولین ترانه‌سرایانی است که به شیوه‌ی مدرن ترانه سروده است. «شکار» شاهد این مدعا است.
 

---