استادِ استادان، سال‌هاست که از ارکستر کناره گرفته؛ اما مگر می‌تواند دل از ارکستری بکَنَد که خود با رنجِ بسیار ایجادش کرد؟ مگر می‌تواند حواسش به نوازندگانِ جوانی نباشد که بخش مهمی از عمرِ باشکوهش را صرف‌شان کرده؟

مَردی چون او نمی‌تواند که جوان‌مردی رسم زندگی‌اش بوده از همان ابتدا تا کنون که سایه‌اش بر سر موسیقی ایران گسترده است.

حالا هم بی‌هیچ چشم‌داشتی اثر جدیدش را به ارکستر داده تا آرش امینی رهبری‌اش کند و «امین غفاری» سولیست کنسرتو ویولن‌اش باشد.

بخت یارمان بود تا در محضرِ مبارکش باشیم و او مثل همیشه چون پدری نگران از ارکستر گفت. از نوازندگانش و از وضعیت ناگوار هنرِ شریفِ موسیقی.

لطفا این گفت‌وگو را ببینید تا با نگرشِ نادره‌ای پر عظمت در این روزگار آشنا شوید و البته ما را از نظرات‌تان بهره‌مند کنید.