موسیقی ما - دومین سانس از سومین شب جشنواره موسیقی فجر  در تالار وحدت، با کنسرت گروه تریو جاز ایتالیا به سرپرستی لوکا آکوینو همراه بود. از آن طرف فرهنگسرای نیاوران میزبان گروه اتریشی دوئت زهی با هنرمندی دنیل آونر و همسرش باربارا آونر بود.

این اجرای سه‌نفره متشکل از پیانو، کنترباس و ترومپت بود. در بخشی از این اجرا سرپرست گروه گفت: «خیلی خوشحالم که اینجا هستم. برای اولین بار است که به ایران آمده‌ام. بارها در خاورمیانه برنامه داشته‌ام. امشب قطعاتی را از موسیقی بومی ایتالیا اجرا خواهیم کرد. ما جاز می‌نوازیم و صدایی که ما ایجاد می‌کنیم به سالن و شما بستگی دارد. این نوع از موسیقی می‌تواند شما را به فضاهای متفاوتی بکشاند. ممنونم که به کنسرت ما آمده‌اید.»

نوازنده ترومپت گروه ایتالیایی که به دلیل ابتکارات و صدای منحصر به‌فرد ترومپتش معروف است، در شهر بنونتو در جنوب ایتالیا متولد شده است. او از سن ۱۹ سالگی و عمدتا به صورت خودآموز شروع به نواختن ترومپت کرد. در سال ۲۰۰۷ کمپانی یونیورسال موزیک اولین آلبوم او را با نام  «بالاتر از ابرها» به عنوان سرپرست گروه منتشر کرد و یک‌سال بعد آلبوم «لوناریو» منتشر شد. این هنرمند ایتالیایی پس از بنیان‌گذاری جشنواره موسیقی «ریوربری» در ایتالیا، در سال ۲۰۱۲، به کوارتت سازهای کوبه‌ای «مانو کچه» پیوست و دو آلبوم با آنها ضبط کرد.

او همچنین به دلیل پژوهش‌های موسیقایی در زمینه صدای طبیعی، استفاده از الکترونیک و اشتیاق و علاقه به تجربه موسیقی در مکان‌های غیرمعمول شناخته شده است، از این رو او را با عنوان «کاوشگر صوتی نوآور» نیز توصیف می‌کنند. آخرین پروژه خارق‌العاده او در سال ۲۰۱۵ ضبط آلبومی در محوطه باستان‌شناسی پترا در اردن با همکاری ارکستر ملی اردن بود.

از آن طرف فرهنگسرای نیاوران میزبان گروه اتریشی دوئت زهی با هنرمندی دنیل آونر و همسرش باربارا آونر بود.

او در ابتدا خود و همسرش را این‌گونه معرفی کرد: «من دنیل اونر اهل اتریش و همسرم باربارا اونر برزیلی است. ما باهم ویولن را آموختیم و  در حال حاضر ساکن وین هستیم. ما در جشنواره‌های مختلفی شرکت کرده‌ایم و از این‌که در جشنواره موسیقی ایران شرکت داریم بسیار خرسندیم. فکر می‌کنم ایران کشوری است که دوست دارد پل‌های ارتباطی را با دیگر کشورها ایجاد کند.»
 
ویولن‌نواز اتریشی در توضیح قطعه دوم، گفت: «زبان‌های مختلفی در دنیا وجود دارند و با هم تفاوت‌هایی دارند. مثلا شما از راست می‌خوانید و ما از چپ. موسیقی هم همین‌طور است. الان من از چپ به راست می‌نوازم و همسرم از پایین از راست به چپ. اما این نت‌ها با هم هم‌پوشانی پیدا می‌کنند. موسیقی را می‌توان از جهت‌های مختلفی خواند.»

دنیل آونر داستان قطعه سوم را این‌گونه تعریف کرد: «موتزارت که معروف‌ترین موزیسین اتریشی است، در کودکی با پدرش به ایتالیا سفر می‌کند و به واتیکان می‌رود. در آن زمان یعنی حدود ۳۰۰ سال پیش قطعه‌ای در واتیکان نواخته می‌شده که مخصوص آن‌جا بود و در جای دیگری نواخته نمی‌شد. در واقع هر کسی آن را تقلید می‌کرد و می‌نواخت، دیگر اجازه ورود به کلیسا را نداشت و  در آن موقع این بدترین تنبیه بود. موتزارت این قطعه را می‌شنود و وقتی به خانه برمی‌گردد آن قطعه را از حفظ می‌نویسد. وقتی پاپ موتزارت ۱۲ ساله و مادرش را احضار می‌کند با تطبیق نت‌های نوشته شده توسط موتزارت با نسخه اصلی مشخص می‌شود که در سه جا تفاوت وجود دارد و در واقع نت‌هایی که موتزارت نوشته، درست هستند و قطعه‌ای که سال‌ها نواخته می‌شده در سه جا ایراد داشته است.»

در ادامه این تاریخچه، دنیل و باربارا آونر این قطعه را برای حاضران در سالن نواختند. دنیل آونر در توضیح قطعه چهارم گفت: «این قطعه درباره این است که چگونه یک اتریشی و برزیلی می‌توانند باهم برقصند، با وجود تفاوت‌هایی که در رقص محلی کشورشان وجود دارد.»

آونر درباره قطعه پنجم هم توضیح داد که الهام‌گرفته از  باخ از معروف‌ترین آهنگ‌سازان معاصر اتریشی است. او قطعه ششم را از زیباترین و در عین حال سخت‌ترین قطعات برای نوازنده‌های ویولن عنوان کرد و در ادامه این قطعه را با همسرش نواخت.
 
دنیل آونر از مادری پیانیست و پدری ویولنیست متولد شده و در یک مدرسه موسیقی کار خود را شروع کرده است.
 
او به همراه همسرش گروه موسیقی دوئت ویولن را تاسیس کرده و در سراسر جهان از جمله آفریقای جنوبی، مکزیک، انگلیس و آلمان اجرا داشته‌اند.
 
آونر درباره ویولن خودش و همسرش می‌گوید: این ویولن‌ها قدیمی و متعلق به بانک ملی اتریش هستند.  بسیار خوشحالم که با این ویولن‌های ارزشمند برای شما می‌نوازم.