در قسمت سوم از برنامه «صخره نوردان» از مهمانان دو سوال پرسیدیم: اولین کنسرتی که به عنوان مخاطب حضور داشتند چه بوده و چه خاطره‌ای از آن دارند. و البته از موزیسین‌های حاضر سوال دیگری هم پرسیدیم: اولین باری که خودشان روی صحنه رفتند مربوط به چه زمانی است و با چه گروهی؟ این قسمت آخرین بخش از ثبت و ضبط بخشی از تاریخ شفاهی موسیقی راک و آلترناتیو است و از قسمت بعدی وارد بحث‌های جدی‌تر خواهیم شد. یکی از مهمترین کنسرت‌های موسیقی راک در ایران که به نوعی آغازی برای این جریان محسوب می‌شود کنسرت‌های کاوه یغمایی در فرهنگسرای بهمن است که در دهه هفتاد برگزار شد. در این کنسرت بابک ریاحی‌پور به عنوان نوازنده اولین بار روی صحنه می‌رود و البته برخی دیگر از مهمانان صخره نوردان مانند صنم پاشا، حمید منبتی و نیما رمصان به عنوان مخاطب در کنسرت‌های یغمایی حضور داشتند. کاوه یغمایی بعدتر کنسرت آلبوم مترسک را در سالن میلاد نمایشگاه برگزار کرد و فرشاد رمضانی هم به عنوان نوازنده کنار او بود. این کنسرت هم از کنسرت‌های خاطره انگیز و مهم جریان راک در ایران است. البته کاوه چند سال بعد به خاطر کارش از ایران رفت و آلبوم سکوت سرد را منتشر کرد. در این دوره اجراهای راک به حداقل رسیده بود. یکی دیگر از کنسرت‌های مهم جریان آلترناتیو در دهه هشتاد اتفاق افتاد و چهار گروه اوهام، باراد، سرخس و 127 در سالن فاربی دانشگاه هنر روی صحنه رفتند. در آن دوران فارابی یکی از مهم‌ترین سالن‌های اجرا برای گروه‌های آلترناتیو بود که همایون مجدزاده و اردوان انزابی پور هم با گروه اکسیر در آن اجرا کردند. یکی دیگر از سالن‌هایی که به اجراهای موسیقی آلترناتیو بها می داد تالار حرکت بود که بعدها نامش به ایوان شمس تغییر کرد. گروه میرا هم در نیمه اول دهه هشتاد در این سالن اجرا کرد. کنسرت اوهام اما در اواخر دهه هفتاد در مکان عجیبی برگزار شد: کلیسای ارتدوکس روس‌ها. براساس عکس‌های باقی مانده می‌توان حدس زد از خاص‌ترین و متفاوت‌ترین کنسرت‌های راک فارسی بوده است. در قسمت‌های آینده در رابطه با اهمیت اجرای زنده برای موسیقی آلترناتیو بحث‌های بیشتری مطرح شده که در قسمت پنجم خواهید دید. لازم به ذکر است در قسمت دوم صخره نوردان صحبت‌های فرشاد رمضانی سوال مورد نظر پاسخ داده بودند که متاسفانه به علت اشتباه ما حذف شده بود.