موسیقی ما - همسایه شرقی ما این روزها حال خوشی ندارد. آنها طی دهه‌ها همیشه داغ جنگ بر دل و مُهر نبرد بر پیشانی داشته‌اند ولی این بار هم قطعاً از این آزمون سخت سربلند بیرون می‌آیند. با همه این تحولات هیچکس نمی‌تواند چشم بر فرهنگ و هنر افغانستان ببندد. در طول این سال ها هم کشور افغانستان توانسته محلی برای پرورش موزیسین‌های معروفی باشد که در ایران و نقاط مختلف جهان کارهایشان شنیده شده است. بیایید با هم فارغ از اخبار تلخ این روزهای افغانستان، نگاهی متفاوت به موزیسین‌های همسایه رنج کشیده امروزمان داشته باشیم.
 
همزمان با تأسیس رادیو ملی افغانستان در سال 1921 موسیقی این کشور از مدل صرفاً سنتی خارج شد و چهره‌ها و گروه‌های زیادی با بهره‌گیری از موسیقی روز دنیا شکل گرفتند. موسیقی افغانستان در طول این سال ها همیشه تحت تأثیر سیل اتفاقات بوده با این وجود همیشه آن امضای همیشگی خودش را حفظ کرده است.
 
*محمدحسین سرآهنگ
محمدحسین سرآهنگ یکی از اساتید به نام موسیقی افغانستان است که در رونق رادیو ملی افغانستان نقش به سزایی داشت. او در سال 1296 به دنیا آمد و از مکتب اساتیدی نظیر قاسم افغان بهره برد و در کنسرتی در سینما پامیر کابل به همراه این چهره خوش درخشید. پدر او هم استاد غلامحسین از نوازندگان و اساتید معروف پیانو در زمان خودش بود. او از اولین موزیسین‌های معاصر افغان بود که توانست در هند، پاکستان و شوروی کنسرت برگزار کند. او از دانشگاه‌ها و مقامات عالی رتبه این کشورها هم القابی نظیر کوه بلند موسیقی، سرتاج موسیقی و شیر موسیقی را دریافت کرد.
 
*ظاهر هویدا
زندگینامه 67 ساله ظاهر هویدا پر است از فراز و فرودهای گوناگون. او علاوه بر خوانندگی و آهنگسازی، بازیگری و اجرا در رادیو و تلویزیون ملی افغانستان را هم تجربه کرد. اما شاید یکی از مهمترین خاطره‌ها از ظاهر هویدا در ذهن ایرانی‌ها، اجرای آهنگ کمر باریک از او در تلویزیون ایران باشد که پیش از انقلاب اتفاق افتاد. او تحصیلات خود را در هنرستان موسیقی چایکوفسکی مسکو به اتمام رساند و در طول حیاتش بیش از 300 آهنگ تولید کرد.
 
*عمر اکرم
عمر اکرم نه تنها برای کشور افغانستان، بلکه برای تمامی فارسی زبانان جهان یک افتخار است. چرا که او درسال 2013 توانست جایزه گرمی را کسب کند. عمر اکرم آموزش موسیقی را از شش سالگی زیر نظر اساتید موسیقی پراگ آغاز کرد. در ادامه سفر خانواده‌اش به کوبا باعث شد تا با موزیسین‌های این کشور آشنا شود. اولین آلبوم عمر اکرم در سال 2002 از سوی کمپانی رییل موزیک منتشر شد که توانست در رده هفتم آلبوم‌های برگزیده موسیقی آمریکا قرار بگیرد.
 
*فرید زولاند
فرید زلاند آنقدر موسیقی معروف  و هیت در مارکت ایرانی ساخته است که کمتر کسی می‌داند که او اصالتاً افغان است. پدرش جلیل زلاند هم از اساتید موسیقی افغانستان بود و فرید زلاند در سال 1348 و زمانی که 14 سال داشت از طریق بورسیه تحصیلی از کابل به تهران مهاجرت کرد. او در کنار اساتیدی نظیر مصطفی کمال پورتراب، مرتضی حنانه و فریدون فرزانه تجربه‌های زیادی کسب کرد.
 
*همایون سخی
می‌گویند که رباب، ساز ملی افغانستان است. همایون سخی هم یکی از بزرگان نوازندگی این ساز است که در سال 1354 متولد شد. او علاوه بر تاسیس یک آکادمی موسیقی در آمریکا، در این کشور و نقاط مختلف دنیا کنسرت برگزار کرده است. اما کنسرت او در قالب جشنواره موسیقی فجر سال 96 مورد توجه دوستداران موسیقی قرار گرفت. او آن زمان در مصاحبه‌ای اعلام کرد که موسیقی ایران را زیاد دنبال می‌کند و به صدای استاد شجریان علاقه دارد.
 
*حکیم لودین
پس از اینکه تحصیلات خودش را در افغانستان به پایان رساند برای تحصیلات عالی عازم آلمان شد. حکیم لودین 68 ساله در کنسرت‌های متعددی با موزیسین‌های مشهور جهان ساز زده است و از اساتید مطرح سازهای کوبه‌ای به شمار می‌رود. حکیم لودین در این سال‌ها چند کنسرت و ورکشاپ به همراه نوازندگان کوبه‌ای ایران مانند همایون نصیری و سعید صارمی در ایران داشته است.
 
*مصطفی راغب
مصطفی راغب از خوانندگان مطرح موسیقی پاپ است که طی چند سال اخیر کارهایش مورد توجه قرار گرفته و در ایران طرفداران زیادی دارد. اما شاید کمتر کسی بداند مصطفی راغب که متولد تهران و بزرگ شده یزد است، از طرف پدر اصالتی افغانستانی دارد. این خواننده جوان در طول این سال‌ها توانسته با وجود معضلات شیوع کرونا، آهنگ‌های زیادی را منتشر کند.
 
موسیقی افغانستان در طول حدود دو دهه اخیر فرصت بیشتری پیدا کرد تا بتواند چهره‌های مختلفی را به دنیا معرفی کند. فرهاد دریا، شفیق مرید، غزال عنایت، آریانا سعید، تواب آرش، شکیب سوزان، اجمل پارسا، غزل سادات و داوود سرخوش از جمله خوانندگانی هستند که بیشتر با سبک پاپ و تلفیق آن با موسیقی سنتی افغانستان در میان هموطنان خود و مخاطبان کشورهای دیگر شناخته می‌شود.
 
به هر روی این روزها افغانستان درگیر جنگ داخلی و خشونت و نبردهای سیاسی است اما هیچ جنگ و خشونت و نبردی نمی‌تواند بر فرهنگ دیرینه این کشور پیروز شود. به امید روزی که باز هم از شهرهای افغانستان نوای ساز و آوای عاشقانه‌خوان‌هایشان به گوش دنیا برسد.