موسیقی ما - سما بابایی: «نزهت امیری»  58 ساله است و از کودکی دارد آموزش موسیقی می‌بیند؛ اما حالا مدتی است که نامش به عنوانِ یک موسیقی‌دان و یک رهبرِ ارکستر مطرح شده است. این می‌تواند برای آدمی (برای هر آدمی) غمگین‌کننده باشد؛ اینکه عمرت را بگذاری پای چیزی و ثمرش را نبینی یا این‌که، این همه دیر ببینی؛ اما برای «نزهت امیری» این‌طور نبوده است. او داشته کارش را می‌کرده، زندگی‌اش را، درس می‌داده و همچنان درس می‌گرفته است و می‌گوید که در جهانی که آدم‌ها از امکاناتِ اولیه‌ی زندگی‌شان هم محروم هستند؛ او نمی‌تواند برای دیده نشدن گلایه کند؛ برای اینکه زمانِ دانشگاهش افتاد به دورانِ «انقلاب فرهنگی» و آن زمان از تحصیل بازماند و به خاطر اینکه هیچ‌گاه فرصت نکرد تا فعالیت‌هایش را به طور رسمی در حوزه‌ی موسیقی انجام دهد؛ اما خب این یک طرفِ ماجراست، طرفِ دیگر این است که 58 سال در دنیای امروز، سنِ زیادی هم به حساب نمی‌آید و با این حساب، او سال‌های سال وقت دارد برای کار کردن و برای دیده شدن و برای فعالیت (اگر زماته با موسیقی و موسیقی‌دان مهربان‌تر از اینی باشد که حالا هست) او حالا نامش به عنوانِ تنها رهبر ارکسترِ زن در ایران مطرح شده است. او «اولین» است و ای‌کاش که نبود. ای‌کاش لااقل اگر هم بود این عنوان را سال‌ها قبل به دست می‌آورد، همان سال‌هایی که آن‌طور با «حسین دهلوی» تلاش کردند که «ارکستر مضرابی» را به سرانجام برسانند و نشد و سال‌ها گذشت تا دهلوی این‌طور دچارِ نسیان شود و زمان بگذرد و بگذرد تا او رهبرِ ارکسترِ ملی شود و تمام دشواری‌هایش را زیر سر بگذارد و خودش قبل از هر کسی بگوید که اگر ایرادی در کارش بوده است، عذر می‌‌خواهد و باید بیشتر کار کند تا به موفقیت‌های بیشتری برسد و اصلا مگر کسی با سه- چهار جلسه تمرین می‌تواند شاهکار کند که او نکرده است؟

این گفت‌وگو با او را «علی جعفری پویان» انجام داد، نوازنده‌ای کاربلد که با همین «سال‌نوا»یش نشان داده که چقدر استادانِ گذشته را قدر می‌داند و تا چه اندازه دغدغه‌شان را دارد و این‌بار نیز مهربانانه پذیرفت روبه‌روی موسیقی‌دانی بنشیند که روزگاری در هنرستانِ موسیقی معلمش بوده است. ما پیشنهاد می‌کنیم که دیدنِ این گفت‌وگو را از دست ندهید.
   

• فکر کردم تا زمانی که بتهوون و استاد دهلوی آهنگسازی کرده‌اند؛ چرا من باید این کار را انجام دهم؟
• خودم را همیشه معلم و مادر جامعه می‌دانستم
• تاریخ راحت «آدم‌»ها را کنار می‌گذارد و «اصلح»ها را انتخاب می‌کند
• من از آغازِ زندگی طرفدار جمع بودم و نگاه سازمان‌گری در وجودم بوده است
• اولین بار با «ملودیکا»ی برادرم موسیقی را شناختم و بی‌اینکه معلمی داشته باشم تلاش کردم تا ملودی‌ها را کپی کنم و بنوازم
• نوجوان که بودم، کتاب «چگونه از موسیقی لذت ببریم» ترجمه‌ی «پرویز منصوری» را خواندم و با وجود آنکه چیز زیادی از آن سر در نمی‌آوردم، اما از خواندنش لدتِ بسیار زیادی می‌بردم.
•  اگر می‌خواستم یکی از خوانندگان مطرح شوم؛ اما «خواندن» به نظرم هیچ‌زمانی کار مهمی نبوده است
• «پرویز منصوری» به من گفتند من دو نوع شاگرد دارم، یکی شاگردان که هزینه‌ی کلاس‌ را می‌دهند و خیلی هم گران است و شاگردانِ دیگری که خیلی منظم سر کلاس می‌آیند و سخت تمرین می‌‌کنند، خودت انتخاب کن می‌خواهی جزو کدام دسته باشی؟
• یک آهنگساز بزرگ نمی‌تواند به مقامِ والایی برسد مگر اینکه انسانیت خودش را هم حفظ کند
• من راهی جز «آموختن» بلد نبودم
• «دود عود» را برای سازهای ارف تنظیم کردم؛ اما خودم را کوچک‌تر از آن می‌دانستم که با استادانی مثل «روشن‌روان» و ...
• من «رابینسون کوروزوئه» هستم در یک جای رها شده
• اگر در کشوری اروپایی بودم، شاید اتفاق‌های دیگری در زندگی‌ام می‌افتاد
• نزد استاد «محمدرضا درویشی» یک دوره‌ی یک ساله‌ی پربار فرم و آنالیز را گذراندم
• کسی که پیش استاد «هوشنگ کامکار» تعلیم دیده باشد، دیگر نمی‌تواند هر کاری را انجام دهد
•  فکر می‌کردم «خوابیدن» یعنی تلف شدنِ عمر
• اگر شما روحیه‌ی «مادرانه» داشته باشید؛ همه را خواهید بخشید