موسیقی ما- لی‌لا رضایی: محمد علی شیرازی بابیان اینکه ترانه یکی از بخش‌های اثرگذار و جالب توجه در شعر فارسی است که بخصوص در این اواخر باب شده، گفت: این ترانه‌ها در ذهن و جان مردم می‌ماند و نسل به نسل منتقل می‌شود.

البته غیر از آنچه در موسیقی فولکوریک و قدیمی مانده، و بین مردم سینه به سینه منتقل شده، در این اواخر و در زمان مشروطه، و پیدایش وسایل ارتباط جمعی، ترانه به صورت گسترده‌تر در اجتماع تولید و عرضه شد.

وی ادامه داد: ترانه فارسی به دلایل مختلف، و مشکلات عدیده مخصوصا در حال حاضر، کیفیت و اصالتی که باید داشته باشد را ندارد. یکی از دلایل بارز و حقیقی آن، این است که بعداز دهه ۵۰ که به سال‌های ۶۰ به بعد بر می‌گردد، ترانه به کلی تعطیل شد و اشخاص و افرادی که در این حوزه حضور داشته و فعالیت می‌کردند، به مرور یا پیر شده و یا از دنیا رفتند. در طول این ۲۰ سال، عملا موسیقی با کلام تعطیل شد و کسی هم جایگزینی برای آن نداشت. به همین دلیل ترانه و موسیقی از آن حالت اصلی خودش که دلنشین و گوش نواز بود/ف بیرون آمد به طوری که این روز‌ها کمتر اثری را شاهدیم که بتواند در ذهن و زبان مردم جایی برای خود داشته باشد.

وی در ادامه به بیان یکی دیگر از دلایل ضعف ترانه پرداخت و در ادامه گفت: تا حدود سال‌های ۵۰، ابتدا ترانه و ملودی ساخته می‌شد و این ملودی و ترانه در اختیار شاعر ئو ترانه سرا قرار می‌گرفت و او کلامش را بر مبنای ملودی پیاده می‌کرد و آن را می‌ساخت. در این صورت کلام یا‌‌ همان ترانه افت و خیز خود را داشت و با موسیقی به نوعی مدلاسیون می‌شد و حالت‌های مختلف به خود می‌گرفت و به صورت امروزی نبود.

این ترانه سرا همچنین یادآور شد: همه آثار پیش از انقلاب به این جهت به یاد ماندنی و گوش نوازند که اساتید و افراد شایسته که با شعر آشنایی نزدیکی داشته‌اند، آن‌ها را سروده‌اند. این در حالی است که طی این ۲۰ سال، این اساتید در میان جمع موسیقی نبودند و موسیقی با کلام عملا تعطیل شد.

وی در مقایسه ترانه امروزی و قدیمی گفت: ترانه‌هایی که این روز‌ها سروده می‌شوند، اغلب و ناخودآگاه قوافی و عروضی یکنواخت دارند، که این خود به خود برآهنگ نیز تاثیر می‌گذارد. هر عروضی ریتم خاص خود را دارد که آهنگساز به دنبال آن رفته و می‌سازدش! سرودن ترانه بر روی ملودی کار سختی بود اگر نگوییم استعداد خاصی می‌خواسته، قطعه باید گفت که حوصله و صبر خاصی را می‌طلبیده است. به این دلایل اگر کسی می‌خواسته وارد این حیطه شود، واقعا برایش مشکل بود. چرا که تنها مرجعی که کار تولید می‌کرد و عرضه تریبونی برای شنونده پیداکردن داشت، رادیو بود که شرکت در آن هم از عهده هر کسی خارج بود.

وی ادامه داد: از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۵ خود بنده به رادیو مراجعه می‌کردم و کارهای مختلفی ارائه کردم که زیر نظر شورای نویسندگان، یک آهنگ می‌دادند که ترانه‌ای بر روی آن بنویسیم. نهایتا در سال ۱۳۴۵ بود که رسما من را به عنوان ترانه سرا معرفی کردند. این پایه و اساس اولیه در رادیو بود که ادامه پیدا کرد و تا کنون ترانه سرایی من ادامه داشته که اگر کسی سفارشی بدهد و یادی از ما کند، ترانه‌ای می‌سراییم و با وی همکاری می‌کنیم.
اما بعداز انقلاب کمتر ترانه‌ای بوده که به دل مردم بنشیند و تاثیرگذار باشد.

محمدعلی شیرازی، اولین شعر خود را در سال ۱۳۴۲ در یک انجمن شعر با عنوان «انجمن شعر سازمان فرهنگی ایران و پاکستان» اجرا کرد که با استقبال خوبی از سوی شنوندگان مواجه شد و از سوی حسین صمدی نوازنده به ترانه سرایی کشیده شد. بعداز آن بود که همکاری خود را با رادیو آغاز کرده و تا کنون فعالیت ادبی خود با همکاری با خوانندگان ادامه داده است.

از این ترانه سرا تا کنون بیش از ۴۰۰ تا ۵۰۰ ترانه با صدای خواننده‌های مختلف اجرا شده است.