موسیقی ما - «حسن ناهید» در آن خانه‌ی ساده‌اش در شرقِ‌ تهران نشسته است و شاگردانش گاهی می‌روند و درس پس می‌دهند و درسی می‌گیرند. همین. دندان‌ها یاری نمی‌کند که دیگر نی بزند و کنسرت بدهد و آلبوم پر کند. یاری هم می‌کرد، تفاوتی نمی‌کرد. حالا اصلا می‌خواست برای چه اثری ساز بزند؟ با چه کسانی؟ از یارانِ قدیمی همه رفته‌اند. «پایور» و «خرم» و «حنانه» و دیگرانی که روزگاری در ارکسترهایشان ساز می‌نواخت دیگر نیستند. «شریف» و «بهاری» و «تهرانی» و «شهناز» و دیگرانی هم که روزگاری هم‌نفسِ سازش بوده‌اند، همین‌طور. معدود کسانی هم که مانده‌اند روزگارشان شبیه خودش است. نه «شهیدی» می‌تواند دیگر بخواند و نه «شجریان» نه «ظریف» دیگر می‌تواند بنوازد و نه «دهلوی» ارکستری دارد و نه همراهِ دیگری مانده. از هر که حرف می‌زند پیشوندِ «مرحوم» را برایش می‌آورد. حالا خودش مانده است تنها از آن نسلِ بزرگِ غول‌ها، از آنان که محضرِ نورعلی‌خان برومند و سعید هرمزی و علی‌اصغر بهاری را درک کرده و با تمامِ بزرگانِ موسیقی اصیل ایران همکاری داشته است. از آن روزگاران اما حرف که می‌زند، جوان می‌شود، سبز می‌شود. از استاد «پایور» که حرف می‌زند، از «حسین دهلوی» و «روح‌الله خالقی» که خاطره می‌گوید، از «همایون خرم» و «جلیل شهناز» که یاد می‌کند، شادابی می‌دود توی صورتش، در صدایش و با اشتیاق می‌گوید. انگار همان زندگی پربار بس است. همان زندگی سرشار از نوا و ملودی و هم‌نشینی با بزرگانِ موسیقی شده است توشه‌ی این روزهایش. برای همین هم هست که این روزها که مانده در آن خانه‌ی ساده‌ی تهران‌پارس و نه از حلقه‌ی مریدان خبری است (آن‌طور که خیلی از اساتید موسیقی دارند) و نه از یارانِ قدیمی و نه از هیاهوی فضای مجازی، آرام است و با اطمینان می‌گوید از زندگی‌اش راضی است و اگر بارِ دیگر هم به دنیا بیاید؛ همین راهی را طی می‌‌کند که در این سال‌ها طی کرده است. این گفت‌وگو با نوازنده‌ای که میراث‌دارِ نغمه‌های بسیارِ موسیقی اصیل ایران و از معدود بازماندگانِ نسلِ طلایی موسیقی ایران است را ببینید. به سکوت‌هایش، به آرامشی که در کلامش هست، خوب گوش دهید و به خاطره‌ی کسانی که برای خیلی‌هایشان پیشوند «مرحوم» می‌آورد دقت کنید؛ آن‌وقت خوب خواهید فهمید چرا موسیقی اصیلِ ایران «آن» بود و «این» شد.
 

• نی در زندگی من تاثیر بسیار زیادی گذاشته است
• در سال 1332 برای اولین بار صدای نی استاد کسایی را از رادیو شنیدم و شیفته‌ی این صدا شدم
• آن زمان ساز نی به غیر از اصفهان در هیچ شهرستانِ‌ دیگری پیدا نمی‌شد، مهدی نوایی، حسین یاوری و استاد کسایی همگی اصفهانی بودند
• «مازیار پرتو» به من گفتند در شیراز کسی نیست و نمی‌توانی کاری از پیش ببری،‌ اگر می‌خواهی کاری انجام دهی به «تهران» بیا
• هیچ‌وقت افتخار شاگردی استاد کسایی را نداشته‌ام
• استاد «پایور» در زندگی من تقش بسیار مهمی داشتند
• آقای مشکاتیان در نوع خود بی‌نظیر بود؛ ایشان هم نوازنده‌ی بسیار بزرگی بود و هم آهنگسازِ بسیار خوبی
• همه‌ی اساتید رفته‌اند و ما حالا از این نظر در مضیقه هستیم. «رفتن» اساتید ضربه‌ی مهلکی به موسیقی ایران زده است؛ اما امیدوارم جوانانی که امروز کار می‌کنند، روزگاری اساتید بزرگی شوند
• شرایط امروز با آن زمان بسیار تفاوت کرده است
• مرحوم «مهدی کمالیان» من را با اساتید آن زمان نورعلی خان برومند، سعید هرمزی، سلیمان امیر قاسمی و اصغر بهاری آشنا کردند
• نت‌نویسی را استاد «حسین دهلوی» به من آموختند
• کار آقای تجویدی و خرم با یکدیگر تفاوت داشت
• همراه با استاد «همایون خرم» در ارکستر «شاعران قصه می‌گویند» و «برنامه‌ی سوم» همکاری داشتم
• استاد پایور دو ارکستر داشتند که یکی از آنان از نوازندگان هنرستان عالی تشکیل شده بود و در دیگری اساتیدی چون حسین تهرانی، جلیل شهناز، اصغر بهاری و مرحوم پایور می‌نواختند
• استاد پایور دو خصوصیت بارز داشت؛ یکی وقت شناسی بود که «دقیقه» هم برایشان مطرح بود و ما در عرض 40 سالی که با ایشان همکاری داشتیم، مجموع تاخیرهایمان به 20 دقیقه نمی‌رسید و دیگری پرکاری‌شان. ما با ایشان تمام آثار استاد وزیری و صبا را اجرا کردیم
• من در ارکستر گل‌ها نبودم؛ اما همراه با حبیب الله بدیعی، نجاحی و منصور صارمی در ارکستر کوچک گل‌ها به اجرای برنامه می‌پرداختیم
• ساز «نی» ساختمان ساده‌ای دارد؛ اما نواختن آن بسیار مشکل است