موسیقی ما- لی‌لا رضایی: علیرضا می‌رآقا از نوازندگانی است که بدون اینکه نوازندگی را از طریق معلم و کتاب و کلاس دنبال کند، با پشتکار و اراده خود، بدون اینکه استادی داشته باشد، موسیقی را آموخت. این نوازنده تا کنون در اجراهای زنده بسیاری با خوانندگان برگزار کرده و همچنین می‌توان از او به عنوان یکی از نوازندگان دائمی آلبوم‌های ضبط شده نام برد. دغدغه‌های میر آقا هم مثل روحیاتش است. در این گپ کوتاه او از این دغدغه‌های کوچک و بزرگ به صورت چند خطی می‌گوید:

• علیرضا می‌رآقا این روزهای خود را چگونه سپری می‌کند؟

در حال حاضر با گروه «آریان» همکاری دارم. اما در ضبط آلبوم‌های این گروه هیچ دخالتی ندارم

• چرا در آلبوم‌هایشان حضور ندارید؟

شاید هیچ احتیاجی به نوازندگی و ساز من نبوده است. اگر نه حتما در ضبط آلبوم‌هایشان نیز با من همکاری می‌کردند.

• به عنوان یک نوازنده در مقایسه نوازندگان ایرانی با خارجی، چه تفاوتی می‌بینید؟

به اعتقاد من بچه‌های نوازنده در ایران، بهترین نوازنده‌ها هستند. اگر مقایسه کنید این نوازنده‌ها را با نوازنده‌های لس آنجلسی، متوجه می‌شوید که نسبت به ایران خیلی ضعیف‌اند. اگر قرار بر مقایسه صد در صدی باشد، نسبت ۲۰ به ۸۰ است. نوازندگان ایرانی ۸۰ درصد و نوازندگان لس آنجلسی ۲۰ درصد از این صد در صد را به خود اختصاص داده‌اند.

• در مقایسه با نوازندگان خارجی و دیگر کشور‌ها چطور؟

ما ملیت را کنار می‌گذاریم و اصلا نمی‌خواهم بگویم خواننده‌های ایرانی در مقایسه با خوانندگان خارجی ضعف دارند ولی باید امکانات را نیز در نظر گرفت. اگر قرار باشد مقایسه اینچنینی داشته باشیم، باید بگویم تفاوتمان از زمین تا مریخ است. نوازنده‌های خارجی اصلا خیلی تفاوت دارند. خیلی اصولی و تکنیکی می‌نوازند. اگر این تفاوت نباشد، جای تعجب دارد. چون به طور طبیعی، کشورهای جهان اول، از سالیان سال و از دیرباز مدارسی داشته‌اند که گام به گام همراه با دروسی بچه‌ها می‌خواندند؛ موسیقی هم می‌خوانده‌اند و این روش همچننان ادامه دارد. هنوز هم در مدارس این کشور‌ها در کنار درس‌های اصلی، موسیقی هم حضور دارد. در کشورهایی مثل قرقیزستان، تاجیکستان، روسیه و... در تک تک خانه‌ها یک پیانو وجود داشته و همه افراد خانه بر این ساز تسلط داشته و دارند. هر کسی بلد است این ساز را بنوازد. چون جزوی از فرهنگ وی به حساب می‌آید. آن‌ها هیچ گونه ممنوعیتی در موسیقی نداشته‌اند و همین موجب شده تا موسیقی را به صورت حرفه‌ای دنبال کنند. حالا چه جای مقایسه آن‌ها با نوازندگان ایرانی است؟ این مقایسه اصلا مقایسه درستی نیست.

• خوب وقتی آموزش در مدرسه نباشد، نوازندگانی مثل نوازندگان ایرانی در آموزشگاه‌ها و کاملا اختیاری، نوازندگی را انتخاب می‌کنند و به سمت موسیقی می‌روند.

وقتی از اولین سال‌های مدرسه، موسیقی جزو دروس اصلی باشد، به مرور موسیقی نیز به شکل عادت در می‌آید و نوازندگی از شروط لازم مدارس می‌شود. وقتی اینگونه باشد هرچه بیشتر که پیش بروند، خود دست به انتخاب ساز می‌زنند.

دوره‌ای در ایران، ساز قدغن بود و کسی نمی‌توانست آن را با خود حمل کند. وقتی ساز از روزمره حذف شود، تکلیف موسیقی چه می‌شود؟ علیرضا میر آقا و خیلی از هم دوره‌ای‌های من که دیگر تعدادمان در نوازندگی ساز ترومپت، چندان زیاد نیست، به سختی کار می‌کردیم. امید حاجیلی، من و چند نفر دیگر این ساز را یاد گرفتیم. امید سمت خوانندگی رفت و من هم به یک ساز بسنده نکردم و نواختن چندین ساز را یاد گرفتم. من مشغول یادگیری ترومپت بودم که استادم فوت کرد و هچ کس دیگری را نتوانستیم جایگزین ایشان کنیم. یعنی هیچ کس نبود که به ما چیزی یاد بدهد. خودم تمرین کردم و با ادامه تمرینات و تلاشی که داشتم توانستم موفق شوم.

• چرا به سمت خوانندگی نرفتید و یا نخواستید آلبومی ارائه کنید؟

این سوالی است که خیلی‌ها از من می‌پرسند. همه می‌گویند چرا آلبوم نمی‌دهم یا چرا به خارج از کشور نمی‌روم؟ در جواب آن‌ها باید بگویم من هم می‌خوانم و هم آهنگسازی می‌کنم. کارهای بسیاری نیز با بهنام ابطحی انجام داده‌ام. می‌توانم به راحتی همه این کار‌ها را انجام بدهم. می‌توانم از ایران بروم و کار کنم و پولساز شوم. اما این کار را نمی‌کنم. با وجودی که در ایران موسیقی به هیچ وجه برای نوازنده نمی‌تواند در آمدزا باشد و عملا در ماه‌هایی از سال تعطیل است، نمی‌خواهم از ایران بروم.

• چرا این قدر مطمئنید که می‌توانید در خارج از ایران پولساز شوید؟

برای اینکه من قابلیت و توانایی نواختن چند ساز را دارم. اگر از ایران بروم می‌توانم در نوع ایرانی به خوبی نوازندگی کنم و درآمدزا باشم. در خارج از ایران کافی است یک نفر یک حرفه را دنبال کند. اما در ایران پول حرف اول را می‌زند. به جرات می‌توانم بگویم ۹۷-۹۸ درصد کسانی که در موسیقی ایران به جایی رسیده‌اند، به واسطه پول پدرشان بوده است. خانواده حتما او را حمایت کرده تا بتواند قد علم کند و کاری بکند. در غیر این صورت نمی‌توانست کاری از پش ببرد.

• خانواده شما حمایتتان نکردند؟

خانواده من تا جایی که می‌توانستند حمایتم کردند. اما در حد توانشان! به جایی رسیدم که الان با پی گیری‌هایی که داشته‌ام، می‌توانم این ساز را تدریس کنم. من این ساز را به صورت تجربی یاد گرفتم و اگر هم تدریس کنم باید به صورت تجربی این کار را بکنم. ولی این کار را نمی‌کنم.

• اگر این قدر به خودتان مطمئن هستید، دلیلی ندارد که نخواهید تدریس کنید.

نمی‌توانم به کسی که هزینه می‌کند تا چیزی یاد بگیرد، خیانت کنم. طرف هم وقت می‌گذارد و هم هزینه می‌کند و من نمی‌توانم کسی را گول بزنم که به من اعتماد کرده‌اند. در نوازندگی، فن خیلی مهم است و اگر کسی فن این حرفه را بلد نباشد، موفق نخواهد شد.

یک نوازنده باید بتواند به صورت علمی کار کند. من دوست دارم علمی، فنی و تکنیکی ساز یاد بدهم، نه همین طوری الله بختکی که راه به جایی نبرد و نتیجه‌ای نداشته باشد.

خیلی‌ها هستند که از بچه‌های مردم پول می‌گیرند و تدریس بیهوده و بی‌اساس می‌کنند. من اصلا نظر مثبتی روی این افراد ندارم. نوازندگی نباید خیلی آکادمیک باشد و نه خیلی تجربی!

من دوست دارم خیلی کار کنم. اما وقتی رفاقتی کار می‌کنیم به مشکل بر می‌خوریم. من دلم می‌خواهد وقتی با کسی کار می‌کنم هیچ دینی نسبت به هم نداشته باشیم. واقعا بچه‌های موسیقی ایران در داخل کشور، خیلی خوب کار می‌کنند، از ترانه گرفته تا آهنگ و تنظیم و... حالا کاری به این نداریم که با چه کیفیتی کار تولید می‌کنند ولی همین که قابلیت پخش داشته باشد قابل ارزش است. گروه‌های بسیار خوبی دارند در ایران کار می‌کنند. ولی متاسفانه به دلیل عدم امکانات موفقیت کمی را مقابل خود دارند. خیلی‌ها درجه یک نیستند که این هم به دلیل کمبود امکانات است.