نوشتن یادداشتی برای یک‌سالگی سایت «موسیقی ما» اصلا کار ساده‌ای نیست؛ راستش را بخواهید دقیقا نمی‌دانم چرا. یا یک سال، زمان کمی برای ایده‌پردازی است و یا اینکه همین یک سال مدتی‌ست بسیار طولانی! به همین خاطر بود که چند وقتی با خودم کلنجار رفتم تا ببینم از کجا و چه‌طور بنویسم؛ گاهی وقتا ایده‌های به سرم می‌زد و بعضی وقتا هم که اصلا ذهنم تهی از هر ایده‌ای می‌شد، درست مثل یک بیابان برهوت. (این دقیقا همان وقت‌هایی بود که نوید سراغ مطلب را می‌گرفت!) دست آخر به این نتیجه رسیدم که بهتر است نوشتن درباره دو نکته‌ای که بیشتر از بقیه در ذهنم بالا و پایین می‌روند را شروع کنم تا ببینم چه پیش می‌‌آید.

اول اینکه سایت «موسیقی ما» به چشم من محفلی‌ست برای کنار دوستان هم‌سلیقه‌ام بودن. این روزها از این نوع هم‌سلیقگی‌ها راحت پیدا نمی‌شود، پس حضور در چنین مجموعه‌ای فرصتی‌ست استثنایی؛ بگذریم که دلمشغولی‌های روزمره زندگی گاهی اوقات فرصت دیدار دوستان را هم از آدم می‌گیرد (مهدی در یادداشتش به این موضوع اشاره کرده) اما باز به قول شازده کوچولو همین که آدم بداند در جایی دوستی دارد خودش یک دنیا می‌ارزد. این از این! نتیجه کار چنین محفلی هم خُب مشخص است؛ از دل که برآید، مثل روز روشن است که بر دل می‌نشیند. این البته آرزوی قبلی تک‌تک بچه‌های سایت «موسیقی ما»‌ست؛ اینکه کاری دلنشین به مخاطبان ارائه کنیم.

دوم اینکه احساس می‌کنم سایت «موسیقی ما» در یک سالگی‌اش به دستاورد مهمی‌ رسیده؛ چیزی که شاید از همان روز اول راه‌اندازی در گوشه ذهن بچه‌ها بود. اینکه سایت برای خودش عنوانی شود که بتوان روی آن حساب باز کرد و به آینده‌اش امیدوار بود. به هر تقدیر که بوده – با زحمت‌های شبانه‌روزی نوید و مهدی و خسرو البته – حالا این اتفاق افتاده و همین موضوع بسیار باعث خوشحالی‌ست. همین‌جا بگویم که من دیگر لازم نیست از کارهای شبانه‌روزی بچه‌ها نمونه بیاورم و وقت کسی را بگیرم، فقط چون دوستان اصرار داشتند که من هم حتما چیزی بنویسم،‌ می‌خواهم به سبک کارتون رویایی همه‌امان، «معاون کلانتر»، روی صحنه بروم و چند کلمه‌ای حرف بزنم. راستش فقط می‌خواهم یک آرزو کنم؛ آرزویی که اگر جامه عمل تنش کند، هم محفل دوستانه سر جایش قرص و محکم باقی می‌ماند، هم اینکه دوستداران سایت روز به روز بیشتر خواهند شد – از صمیم قلب این مورد را آرزومندم – و هم اینکه سایت «موسیقی ما» با قدرت تمام به راهش ادامه خواهد داد.

آرزویم این است که ای «موسیقی ما» الهی صدساله‌ شوی! (در میانه‌های ادا کردن همین جمله ساده است که پرده سالن بر سر جواد رهبر خراب می‌شود؛ با حال و هوای عنوان‌بندی پایانی کارتون «معاون کلانتر».)