موسیقی ما – سهیلا صدیقی: من در جایگاه یک خبرنگار اینگونه فکر می کنم که تا زمانی که یک هنرمند برای مخاطب خودش ارزش قائل نباشد هیچ اتفاق جدیدی رخ نمی دهد. در همه جای دنیا هنرمندانی که مطرح می شوند در واقع یک الگو برای مخاطبان جوان هستند چون بیشتر هنرمندان موسیقی پاپ مخاطبان تین ایج دارند نه مخاطب بزرگسال. پس در واقع می توانند به بهترین نحو کاری را انجام بدهند و یک خوراک فرهنگی خوب به مخاطب ارائه کنند. این چیزی که موسیقی ما امروز به دنبال آن است عشق های نباتی نیست. مسائل بزرگتری هم وجود دارد و فکر می کنم خواننده ای مثل «رضا یزدانی» خیلی خوب به آنها پرداخته است. به عنوان مثال در موضوعی مثل «خلیج فارس» که یک موضوع ملی می باشد و اگر قطعه ای در مورد آن خوانده شده خیلی مورد استقبال قرار گرفته است. اما متاسفانه موزیک پاپ ما فقط در عشق جمع شده است. آن هم عشق هایی که اغلب ترانه سراهایش یک جمع جوان هستند که 24 یا 25 سال سن بیشتر ندارند و تجربه های عاشقانه این ها ترانه های ما را تشکیل می دهد و فکر می کنم این اتفاق خوبی نیست. به هر حال ما ترانه سراهایی مثل «محمدعلی بهمنی» و «عبدالجبار کاکایی» را داریم که ترانه های خوبی دارند ولی این اواخر به طور کل جریان ترانه سرایی ما هم تغییر کرده است. اگر مباحثی که در موسیقی به آنها پرداخته می شود تغییراتی داشته باشد یک مقدار شرایط عوض می شود.

مساله بعدی اجرای صحنه ای است و متاسفانه اجراهای صحنه ای ما تبدیل به «دیسکو» شده است! باید تکلیف خود را مشخص کنیم و ببینیم که ما از یک کنسرت چه می خواهیم؟ آیا می خواهیم چند نفر را دور هم جمع کنیم که ما را تشویق کنند یا اینکه می خواهیم دستاوردهای موسیقایی خودمان را به مخاطب ارائه کنیم. اجرای زنده به این منظور است که خواننده می گوید من ایده های خودم را جمع کرده ام و می خواهم با شما به اشتراک بگذارم. اما اینکه ما صرفا اهداف مادی داشته باشیم و ببینیم مخاطب چقدر استقبال کرده و بخواهیم سواستفاده کنیم و مدام اجرای صحنه ای برگزار کنیم ، بدون اینکه هیچ دلیلی و حرفی برای گفتن داشته باشد هیچ کاری پیش نمی رود. مخاطب حمایت های معنوی را از هنرمند مورد علاقه اش انجام می دهد. اما ما باید برای مخاطب هم مرزگذاری داشته باشیم چون مخاطبی که موسیقی جدی گوش می دهد با آن که موسیقی پاپ گوش می دهد تفاوت خیلی زیادی دارد. فکر می کنم از آن جایی که مخاطبان به شخص هنرمند علاقه دارند به کاری که وی ارائه می دهد توجه نمی کنند و او را هرطور که هست دوست دارند. بیشتر مخاطب تاثیر می گیرد چون هنرمندان در همه حال حمایت دوستداران خود را دارند. وقتی که به یک کنسرت می روید هنرمند تاثیر نمی پذیرد و او صرفا یک انرژی برای ادامه کار از مخاطبان دریافت می کند.

من وبلاگ های هواداری همه خواننده ها را می خوانم و حتی کامنت های سایت «موسیقی ما» را نیز بررسی می کنم. تا کنون کامنتی را ندیده ام که به جز ابراز احساسات یک نقد سازنده هم داشته باشد. ببینید خواننده پاپ مخاطب جدی ندارد و باید قبول کنیم که موسیقی پاپ ما به قهقرا رفته است و بین مخاطبی که به کنسرت پاپ یا کنسرت موسیقی جدی می آید تفاوت های زیادی وجود دارد. اتفاقا من دقت کرده ام که خود آن هنرمند از اینکه یک سری مخاطب برایش دست می زنند و ابراز احساسات می کنند لذت می برد. انگار یک هنرمند پاپ هم خودش همین را می خواهد و تا به حال هیچ کدام در سایت هایی که دارند از مخاطبان درخواست نکرده اند که یک نقد سازنده داشته باشید. ما الان شاهد یک سری مراسم رونمایی هستیم که در هتل های مجلل با هزینه های گزاف برگزار می شود. فقط یک هزینه ای می شود و خودشان هم چند عکس می گیرند و هیچ اتفاقی رخ نمی دهد. اما بهتر است به جای همان رونمایی ، مراسم نقد و بررسی برای کار خود برگزار و چند فرد صاحب نظر را دعوت کنند. الان حرکتی در خبرگزاری ها باب شده است که دوستان پس از انتشار هر آلبوم میزگردی برگزار می کنند و یا خود سایت «موسیقی ما» پرونده تشکیل می دهد. این کارها بیشتر ارزش دارد یا اینکه در قالب مراسم رونمایی فقط هزینه آنچنانی می کنند؟ من یکی دو بار در این مراسم ها شرکت کردم و واقعا متاسف شدم. از خودم خجالت کشیدم که چرا به عنوان نماینده یک رسانه جدی به چنین مراسمی رفتم که چند دختر و پسر دبیرستانی را به عنوان هوادار آورده اند تا عکس بگیرند و از آلبوم رونمایی شود. درست است که موسیقی جدی مخاطب خودش را دارد ولی خواننده های پاپ معروف ما که کم سن و سال هم نیستند باید فکر کنند به کجا می خواهند برسند. هر آنچه که من می گویم به عنوان یک خبرنگار است و تمامی صحبت هایی که بیان می کنم همگی بر مبنای تجربیاتی است که در مصاحبه ها و گزارش هایی که نوشتم به دست آورده ام.

ما خبرنگارها یک زمان اشتباه کردیم و یک سری آدم ها را بی دلیل بالا بردیم و دقت نکردیم که نسبت به آن آدم چه می گوییم. برخی از دوستان جانبدارانه نوشتند و اگر با هنرمند خوب بودند از او خوب می نوشتند و اگر خوب نبودند اصلا خبر وی را کار نمی کردند. فکر می کنم اگر خود ما یک مقدار منصف باشیم و بدانیم که داریم چه کار می کنیم خیلی کمک خواهیم کرد. اگر می خواهیم نقد کنیم ابتدا باید ببینیم که نوشتن نقد را بلد هستیم یا خیر. الان یک سری از دوستان نقد می نویسند ولی نقدهای آنها بیشتر شبیه خاطره گویی است! مثلا به یک کنسرت رفته اند و تعریف کرده اند و نوشته اند نقد فلانی از فلان کنسرت. نقد کردن کار هر کسی نیست و اگر می خواهیم نقد بنویسیم باید کلاه خود را قاضی کنیم. ما صاحب نظر نیستیم و صرفا راوی یک سری مسائل هستیم. تنها راهکار این است که ما خبرنگاران باید منصف باشیم.»