لذت شنیدن یک موسیقی فیلم یکدست و حرفه‌ای و خوش‌صدا را کم‌تر چیزی می‌تواند داشته باشد. موسیقی‌ای که آدم خیالش راحت است فکر پشتش بوده، وقت برایش گذاشته شده و ارکستری حرفه‌ای آن را نواخته است. موسیقی‌ای که یک شبه و در آخرین دقایق هول هولکی ساخته نشده، سینتی سایزر صدای سازهایش را کپی نکرده و شتاب‌زدگی در جای جای آن دیده نمی‌شود. البته این روزها که استفان واربک آهنگ‌ساز رستاخیز در ایران حضور داشت و در اختتامیه‌ی بخش بین‌الملل هم برنده‌ی سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن شد کم‌تر کسی است که نداند او برنده‌ی اسکار بوده و از روزی که به ایران آمده و موسیقی‌اش شنیده شده توی دل آهنگ‌سازان ایرانی را خالی کرده که نکند سیمرغ امسال از آن او باشد که البته حالا دیگر با سیمرغی که در بخش بین‌الملل گرفته این احتمال بسیار ضعیف است.

اما نکته‌ی جالب این‌جاست که با هر آهنگ‌سازی که هم‌کلام شده‌ام و بحث حرفه‌ای بودن موسیقی رستاخیز پیش آمده صحبت از حق‌الزحمه‌ای بوده که واربک برای ساخت موسیقی این فیلم گرفته؛ به نوعی که انگار ارزش هنری این اثر کاملاً در گروی پولی بوده که آهنگ‌ساز آن دریافت کرده است.

قطعاً در این‌که بودجه‌ی بالاتر می‌تواند در کیفیت بهتر موسیقی یک فیلم مؤثر باشد شکی نیست اما نه به این شکل که کل موسیقی رستاخیز زیر سؤال برود. رستاخیز به سبک و سیاق اکثر بیگ‌پروداکشن‌های دنیا موسیقی‌ای دارد در قد و قواره‌ی خودش؛ ارکستر بزرگ و حرفه‌ای همراه با تکنوازهای متعدد که رنگ‌آمیزی کار را متفاوت کرده‌اند.

ارکستر فیلارمونیک بلژیک به همراه جمع کثیری از تکنوازان سازهای شرقی از جمله نی، عود، قیچک، کمانچه و.... به هرحال برای آهنگ‌سازان سینمای ایران که همیشه در دقیقه‌ی نود و با پایین‌ترین میزان بودجه به آن‌ها سفارش داده می‌شود قطعاً شرایطی که واربک در آن موسیقی رستاخیز را نوشته غبطه‌برانگیز است اما واقعیت این است که لحن و تونالیته‌ی موسیقی واربک با وجود روانی و حرفه‌ای‌گری بسیار بالا به هیچ عنوان چیز خاصی در برابر کار آهنگ‌سازان نام‌آشنای سینمای ایران همچون احمد پژمان، مجید انتظامی، محمدرضا درویشی و امثالهم ندارد. به‌خصوص که ردپای یک تم قوی به‌شدت در آن احساس می‌شود.