کنسرت گروه لیان به رغم تمامی مقاومت‌هایی که از سوی گروهی ازمخالفان برگزاری کنسرت در بوشهر صورت گرفت، یک نوبت برگزار شد، اما مشخص نشد که شب‌های بعدی این کنسرت و برگزاری یا عدم برگزاری آن چرا با بی‌اعتنایی رسانه‌ها روبرو شد.

اول: مهم‌ترین نکته این کنسرت مقاومت اصولی و درست مدیرکل ارشاد استان و نیز همکاری و هماهنگی استاندار و نیروی انتظامی در برابر کسانی بود که به مقابله با اجرای قانون برخواسته بودند. می‌گویند که تمدن میلی متری توسعه پیدا می‌کند و همین که تا اینجا توانستند به مدد قانون جلوی مقاومت نیروهای مخالف را بگیرند یک توفیق به حساب می‌آید.

اگر اندکی در عملکرد مدیر کل ارشاد و مجموعه نیروهای موافق برگزاری کنسرت دقیق شویم، آن‌ها کاری را انجام دادند که جزو وظایف بدیهی‌شان بود. هر مجوزی از سوی هر نهادی در جمهوری اسلامی باید پاس داشته شود و مخالفان اگر اعتراضی دارند همچنانکه خانم ماحوزی در سخنانشان گفتند باید از طریق قانونی اقدام کنند و نه با زور:

دلایل قوی باید و معنوی
نه رگ‌های گردن به حجت قوی

هر برگی که مهر و نشان و تایید یک مدیر جمهوری اسلامی را بر خود دارد، اجرای آن قانونی است و مخالفت با آن مخالفت با اجرای قانون. اگر برابر قانون عبور از چراغ قرمز جرم و جریمه دارد، برابر‌‌ همان قانون بر هم زدن کنسرت موسیقی دارای مجوز هم جرم و مجازات دارد. گمان نکنید که شهیدی که برای برپایی همین قانون خونش را به پای نهال انقلاب ریخته است، می‌خواسته بخشی از قانون اجرا شود و بخشی دیگر نه؟ با این توصیفات اعتراض مخالفان اگرچه محترم است، اما از دید قانون اعتباری ندارد مگر آنکه راه‌های قانونی این اعتراض طی شود. جالب توجه اینکه آن‌ها برخی از سخنان بزرگان مملکتی را در مخالفت باموسیقی مستمسک چنین برخوردهایی قرار می‌دهند، در حالی که هیچ مقام عالی نظام نه تنها برخوردهای این چنینی با مجوزهای قانونی را تایید نکرده است، بلکه نشانه‌ها و سخنان فراوانی از آنان وجود دارد در تقبیح این گونه حرکات فراقانونی و غیرقانونی و هرج و مرج طلبانه؟

دوم: موسیقی منطقه بوشهر چه در بخش سوگ و چه در بخش سرود، در زمره ماندگار‌ترین موسیقی‌های ایران و حتی جهان به شمار می‌رود. برخی از این نغمات با راهیابی به برخی از سریال‌های پربیینده تلویزیون بضاعت و ظرفیت بالای خود را نشان دادند. نمونه آن موسیقی متن سریال دلیران تنگستان به آهنگسازی استاد احمد پژمان و سریال مختارنامه به آهنگسازی امیر توسلی است که هر دوی آن‌ها از موسیقی سوگ منطقه استفاده کردند. در کنار موسیقی سوگ گونه‌های موسیقی سرور و شادی نیز ضمن طمانینه از هویت و اصالتی برخوردار است که دیگر انواع موسیقی در برابر آن سر تعظیم فرود می‌آورند. از سوی دیگر گذشته سرپرست و گروه یاد شده و پژوهش‌هایی که در موسیقی منطقه و جنوب ایران انجام دادند نیز موید نگاه کار‌شناسانه آن‌ها به موسیقی است.

در سوی دیگر مشخص نیست کسانی که علم مخالفت در برابر اجرای این گروه بر می‌افرازند، چه جایگزینی برای اوقات فراغت شهروندان دارند. آن‌ها گمان می‌کنند که جوانان این مرز و بوم و خانواده‌هایی که زیر رگبار بیش از ۸ هزار شبکه ماهواره‌ای است نباید موسیقی شاد منطقه خود را بشنوند؟

سوم: به رغم آنکه اعلام شده بود کنسرت در شب‌های بعد هم اجرا خواهد شد، هیچ گونه خبری در رسانه‌ها درباره این اجرا انعکاس نیافت. تنها یک سایت منتسب به مخالفان کنسرت از یک شب قبل کنسرت و بدون ذکر منبع اعلام کرد که کنسرت شب‌های بعد اجرا نخواهد شد و آقای شریفیان هم در اینستاگرامش پیش بینی‌ای را انتشار داد با این مضمون که احتمال برگزاری کنسرت در شب‌های دیگر بعید خواهد بود. متاسفانه رسانه‌های خبری و به خصوص رسانه‌هایی که در حیطه موسیقی فعالیت می‌کنند هیچ گونه خبری درج نکردند که بالاخره این کنسرت برگزار شد یا نه؟ این درحالی است که پی‌گیری رسانه‌ای این ماجرا و گفت‌و‌گو با مخالفان و موافقان کنسرت و به خصوص آنهایی که رهبریت مخالفان را برعهده دارند، می‌تواند بر انگیزه‌های آن‌ها از چنین حرکت‌های غیرقانونی نور بتاباند و آن‌ها را و افکارشان را در معرض داوری افکار عمومی قرار دهد و منطق سستشان را بیشتر بر روزن افکند. به تعبیر دقیق‌تر، رسانه‌ها به عنوان چشم و گوش مردم باید به سمتی بروند که این گونه رفتار‌ها را رصد کرده و ردگیری کرده و آن‌ها را بیشتر به مردم بشناسانند تا درخت تفکر آن‌ها را روز به روز لاغر‌تر سازند.