بهزاد عبدی بار دیگر با ارکستر بزرگ برای آخرین ساخته محمدعلی باشه آهنگر موسیقی ساخته که البته با ساخته‌های قبلی‌اش فرق دارد، آرمان موسی‌پور برای خجالت نکش موسیقی کمدی نوشته، کارن همایونفر برای فیلم ورزشی عرق سرد موسیقی اندکی نوشته که کاندید دریافت سیمرغ بلورین هم شد و آخرین ساخته احمدرضا معتمدی آنقدر موسیقی دارد که مخاطب را فراری می‌دهد.
 
اگر گوگل کنید نام حسین علیزاده بار‌ها به عنوان آهنگ‌ساز سرو زیر آّب آمده است، او که سابقه دریافت سیمرغ بهترین موسیقی فیلم را برای ساخت موسیقی فیلم ملکه دارد، طبیعی‌ بود که برای فیلم جدید باشه‌آهنگر موسیقی بسازد کما اینکه ظاهرا تا مراحل خوبی پیش رفته است و در ‌‌نهایت به توافق نرسیده‌اند و بهزاد عبدی کار را قبول کرده است.

اولین نکته‌ای که دربارۀ موسیقی سرو زیر آّب می‌توان گفت این است که موسیقی این فیلم همچون اکثر آثار بهزاد عبدی که در اوکراین ضبط می‌شوند به شکلی تمام حرفه‌ای ساخته شده. عبدی با «سمپل» کاری ندارد و به مدد ارکسترهای درجه یکی همچون «ویرتوزهای کیِف» که دم دستش است، صدایی که روی باند صوتی فیلم می‌نشیند صدایی است غنی و اصیل. فیلمساز و تهیه‌کننده‌ای هم که سراغ عبدی می‌آید به هرچه که دلخوش نباشد از این بابت خیالت راحت است. از طرفی هم بهزاد عبدی طی این سال‌ها نشان داده که علاقه‌ اصلی‌اش ساخت موسیقی‌های پرحجم است-هرچند که پیش آمده سراغ موسیقی‌هایی با آنسامبل‌های کوچک و جمع و جور هم رفته و امسال نمونه‌اش دارکوب بود-بنابراین آن تهیه‌کننده‌ای که فکر همکاری با عبدی را دارد همیشه بودجه‌ای مناسب یک موسیقی و البته ضبط درست و درمان را کنار گذاشته؛ طبیعی است که این بودجه‌ها هم اکثرا در دست نهادهای دولتی یا تهیه‌کنندگانی از این دست یا البته قَدَر با بودجۀ بالاست.

حالا با این توضیحات که شاید کمی بی‌ربط از اصل موسیقی به نظرتان بیاید، سراغ موسیقی سرو زیر آّب می‌روم و دلیل توضیحات بالا را می‌اورم. مهم‌ترین نکته این است که موسیقی سرو زیر آّب همچون بیشتر کارهای عبدی یک موسیقی با مختصات صرفا تکنیکی در همراهی با ارکستر بزرگ نیست؛ موسیقی است که می‌توان در پسِ پشت آن چیزهای بیشتری شنید و جستجو کرد. او در موسیقیِ خودش هم رنگ‌های جدید و قابل تاملی اضافه کرده است که شاید تا پیش از این کمتر از آن‌ها استفاده کرده بود. موسیقی او برای سرو زیر آّب موسیقی است در لایه‌های مختلف. در سکانس دفن کردن پیکر، او در کنار گروه کر همراه با دوربینی که بر فراز تپۀ سبز در حرکت است، موسیقی‌ای‌ شنیدنی نوشته و بلافاصله در قطعات بعدی از سولیست‌ها در کنار ارکس‌تر بزرگ بهره گرفته است. البته به دلیل تعدد شخصیت‌های اصلی در فیلم، تعداد این سولو‌ها کمی زیاد‌تر از حد معمول است و به شخصیت‌پردازی به شکلی که گوش مخاطب توان تفکیک و ردیابی آن‌ها را داشته باشد نمی‌رسد. دلیل اصلی‌اش را هم باید در این دانست که تعدد دفعات شنیدن یک ساز وجود ندارد تا این بخش از حافظۀ شنیداری اکتیو شده باشد. با این حال المان‌های آشنا در موسیقی فیلم کار خودشان را انجام می‌دهند؛ همچون استفاده از فلوت برای سکانس قطار.

یکی از بهترین لحظات موسیقی سکانس حضور مادر (مهتاب نصیرپور) و خواهر شهید (مینا ساداتی) در خانه سلطان است؛ سکانسی که در آن مادر شکوه دارد از عدم اجازه دیدار جسد فرزندش از پدر شهید دیگر و گریه‌های سوزناک او و دخترش. فیلمبرداری و دکوپاژ این صحنه از اساس احساسی است و همین مساله کار آهنگساز را سهل و ممتنع می‌کند اما عبدی از پس آن سربلند بیرون آمده؛ استفاده از بادی چوبی‌ها هم صدای طبیعت و بدویت را همراه با خود دارد که طبیعت زیبای لرستان را به ذهن متبادر می‌کند و هم غربت خانواده‌های درگیر این داستان تراژیک گم شدن جسد شهید را.

با این حال و با وجود اینکه موسیقی سرو زیر آّب یکی از آثار بهزاد عبدی است که ورای تکنیک، حرف‌های دیگری هم برای گفتن دارد باز در مرز بیادماندنی شدن و به خاطر ماندن گیر می‌کند و شاید تنها در یکی دو سکانس توانسته تا حدودی به چنین چیزی دست یازد. اما می‌شود امیدوار بود که عبدی در آثارش همچنان در حال تجربه کردن است و چه خوب که این تجربه‌ها همچنان رو به بالا هستند.
 
تیتراژ عرق سرد با موسیقی کلاس زبان اسپانیایی بالا می‌آید، قطعه‌ای که دانشجویان کلاس همراه هم تلاش برای خواندن کارااوکه‌وار آن دارند و قرار است اوپنینگ فیلمی با ریتم تند و قصه‌ای ورزشی باشد. اما نه تنها فیلم چندان جایی برای استفاده از موسیقی ندارد که موسیقی‌ای هم روی آن به جز تیتراژ پایانی نیست. تیتراژ پایانی هم با الهام از ترانۀ «می‌خوام برم کوه، شکار آهو» ساخته شده. نام «کارن همایونفر» به عنوان آهنگساز آمده و برای همین مقدار از موسیقی که نیست کاندید دریافت سیمرغ هم شده! باید به این آوانگاردیسم هیات داوران البته تبریک گفت، امیدوارم همیشه این زاویۀ دید مدرن در موسیقی را داشته باشند و برای جان کیج‌ها و سکوت‌هایشان دست بزنند.