انگار نام‌ِ آدم‌‌ها روی سرنوشت‌شان تاثیر می‌گذارد. «واروژان» نامِ پرنده‌ی نری است که که سردسته‌ی پرندگان مهاجر می‌شود و هجرت آنان را رهبری می‌کند؛ درست مثلِ آهنگ‌ساز و نوازنده‌ای که پیش‌روی بسیاری شد در تنظیم و آهنگ‌سازی و البته که هیچ‌کدام به گردِ پایش هم نرسیدند.

دوستانش می‌گویند شوخ بود. اهل طنز، آرام، مهربان و خجول بود. بسیار گوشه‌گیر و کنجِ دنجِ خانه‌اش در خیابان محسنیِ میدان بیست و پنجم شهریور را با هیچ‌کجا عوض نمی‌کرد، مگر وقت‌هایی که باید می‌رفت استودیو . سازش پیانو بود. متولدِ 1315 و طبعش والا. «شهیار قنبری» است که درباره‌اش می‌گوید: «انگشتانِ خوش‌‌صدای تو، آهنگ‌ساز و خواننده ساخته بود. آنان، ملودی‌‌های‌شان را با سوت، برای تو می‌نواختند و تو زیباترین ترانه‌ها را به نام‌شان می‌نوشتی. تو که نیستی زیباترین نت‌ها دیگر با پنج خط حامل به بستر عشق نمی‌روند.»

نخستین کارش «بدرود» بود برای ویگن؛ اما این «قصه‌ی دو ماهی» بود که اولین ترانه‌ی موسیقی نوینِ ایران شد و  واروژان را کرد طلایه‌دار جریانِ موسیقی پاپ و تا آن‌زمان که زنده بود نغمه‌هایی خلق کرد که حالا این همه سال بعد از خلق‌شان، هنوز دل‌مان که شیدا می‌شود، آن‌وقت که هجران می‌آید سراغ‌مان یا داغِ عشقی عجیب قلب‌مان را می‌سوزاند، می‌توانیم برویم سراغِ «مرداب» یا «دو پنجره»، «من و گنجشک‌های خونه»، «بوی خوب گندم» و «پوست شیر» و هر آن‌چه‌دیگری که او برای‌مان به‌یادگار گذاشت، گوش دهیم. ما با ترانه‌های «واروژان» عاشق‌تر می‌شویم. زیباتر. مهربان‌تر حتی.

فقط ترانه نبود اما که نامِ «واروژان» را در تاریخِ موسیقی ایران برای همیشه حک کرد، او آهنگِ بسیاری فیلم‌ها را نیز ساخت و وقتی برای «صبح روز چهارم» ساخته «کامران شیردل» در دوره‌ی پنجم جشنواره‌ی «سپاس» جایزه گرفت، در سالن «آریا شرایتون» حضور نداشت؛ بعدتر گفت: «در چاتانوگا بودم که آقای خسرو پرویزی آمد و خبر را به من داد.» گفتند: «چرا اقلاْ از تلویزیون نگاه نکردی؟» و او جواب داد: «می‌ترسیدم.فکر می‌کردم آقای چکناواریان برنده می‌شود. بعدش ماتم برد و تا مدتی در سکوت و خلسه بودم.»

پسری که پدرش را همان‌وقتِ‌ تولد از دست داد و مادرش را دو سالِ‌ بعد، در میانه‌ی دهه‌ی پنجاه گران‌ترین آهنگ ساز ایران شد.

شهریور 1356 بود که داشت موسیقی فیلم «بر فراز آسمان‌ها» ساخته‌ی فردین را ضبط می‌کرد که سکته کرد، چند روزی بیمارستان بستری شد و بعد وقتی مُرد که تنها 41 سال داشت. این بیمارستان‌های تهران چه آدم‌هایی را در خود بلعیده و از ما ربوده. طبق رسوم ارامنه او را با بهترین لباسی که داشت، دفن کردند، همان کت‌وشلوار تیره‌ای که همیشه می‌پوشید.