«خاطرات جوانی‌ام» ترکیبی است از سنت و تجدد، اثری نسبتا مدرن که برای ارکستر سمفونیک و سازهای تار و کمانچه در یک موومان نوشته شده است . این اثر ترکیب ملودی‌های سنتی در گوشه‌هایی از دستگاه‌های شور (درآمد وکرشمه)، همایون (بیداد وشوشتری)، راست پنجگاه (درآمد) است که بافت و هارمونی و کنترپوان غیر کلاسیک در ارکستر از جمله ویژگی‌های اصلی آن است. بافت مدال ملودی‌های سنتی در تار و کمانچه با استفاده از فواصل سُری و‌ کُرُن موسیقی سنتی ایران به‌صورتی هماهنگ با هارمونی‌های پیچیده ومتناسب با آن در هم ترکیب شده‌اند. بر خلاف نظرات برخی اساتید که مخالف به‌کارگیری فواصل سری و کرن در موسیقی پُلی‌فونی (چند صدایی)اند،  به عقیده‌ی من استفاده‌ از این فواصل در آثار پلی‌فونیک ارکسترال، به صورت ملودیک، بلا‌مانع است و توصیه می کنم، آهنگسازان جوان ما، نگران استفاده از این فواصل نباشند.

در «خاطرات جوانیم» بافت کنترپوانتیک جدید ارکستر ، هماهنگ با ملودی‌های سنتی، هویت ملی و ایرانی اثر را حفظ کرده است . مدولاسیون‌های گوناگون در ارکستر و همچنین تغییرات موتیفها و گوشه‌ها در دستگاه‌های گوناگون باحفظ هویت ملی به‌صورتی منطقی و مناسب در تار ارایه شده است .

در اینجا با احترام به آهنگسازان ایرانی توصیه می کنم برای پیشرفت موسیقی ملی ایران، می توانند از تمام تکنیک‌ها و عوامل رایج موسیقی غربی، چه موسیقی مدرن و چه پست مدرن و غیره در آثار خود استفاده کنند به‌ شرطی که هویت ملی موسیقی ما در آن حفظ شده و تکنیک‌ها به‌صورتی منطقی و اصولی به‌کار گرفته شوند، نه اینکه صرفا موسیقی مدرن و دودکافونیک یا سریال و یا اولترامدرن بنویسند که به‌نظر من نه تنها در ایران بلکه در جهان هم چندان مورد توجه قرار نخواهد گرفت و کار جدیدی نخواهد بود. اگر چنانچه از موسیقیدانان مدرن غربی و آمریکایی بهتر نوشتند و اثرشان تقلیدی ناقص از آنها نبود شاید مورد توجه عده ای خاص از مردم جهان قرار گیرد ولی هیچ کمکی به پیشرفت فرهنگ موسیقی ملی ایران نخواهد کرد.

نام اثر  " خاطرات جوانیم " بدین دلیل انتخاب شد که تفکرات موسیقایی من همیشه توام بوده با موسیقی ملی و سنتی ایران چه در محیط خانواده‌ام و چه سال‌هایی که با محمدرضا لطفی و دیگر هنرمندان زندگی کردم و نیز تحصیلاتم در خارج از کشور که منجر شد با تکنیک‌های موسیقی کلاسیک غربی و پیشرفت‌های آن از نزدیک آشنا شده و آنها را اصولی‌تر بیاموزم. در نتیجه محتوی این اثر یادبودی است از این دوران با تمرکز بر دو شیوه مختلف موسیقایی .


ایده اصلی من در این اثر همانگونه که قبلا اشاره کردم، استفاده هر چه آزادتر از قواعد هارمونی، کنترپوان و ارکستراسیون مدرن موسیقی غربی با عوامل موسیقایی کاملا سنتی ایران بوده که در آن هویت ملی موسیقی ما تا حدی حفظ شده است بطوری که شنونده ایرانی با حالت اثر بیگانه نخواهد بود و برای طرفداران موسیقی جهانی نیز تا حدی جذاب و جدید باشد. این اثر در هفتم اسفند ماه امسال منتشر می شود و چند ماه دیگر به همراه کنسرتینو " آریو " برای سنتور توسط ارکستر سمفونیک ونکوور، در کانادا اجرا خواهد شد.

قبلا از دوستان هنرمندم که در این اجرا مرا یاری داده اند خصوصا علی جعغری پویان ( ویولن)، سهراب برهمندی (ویولن آلتو)، نگار نوراد (ویلنسل) و برادران عزیزم ارسلان کامکار (ویولن و ویولن آلتو) و اردشیر کامکار (کمانچه)و  همچنین احسان امامی (تار ) کمال تشکر را دارم همچنین از برادرزاده عزیزم سیاوش کامکار، که مسولیت صدابرداری و مسترینگ این اثر را بر عهده داشت و همچنین سعید برزی و تیم محترم هفدانگ، که مرا در انتشار این اثر همراهی کردند، بسیار ممنونم.