گوشِ من لهجه دارد، برای همین شاید خیلی وقت‌ها، خیلی چیزها گوش بدهم که برای دیگران ناآشنا باشد؛ اما به نظرم صدای «همایون شجریان» با احترام به تمام صداهایی که امروز در موسیقی ما کار می‌کنند، زیبا و کارکرده و با دانش موسیقایی است. می‌دانید من همیشه به دانشجویان می‌گویم در حوزه‌ی زیبایی‌شناسی، هر کاری نیاز به دانشِ مستمر دارد؛ شما هر وقت دانشِ کافی برای هنری که می‌خواهید ارایه دهید را داشتید، آن وقت دیگر ماجرا حل است؛‌ فرقی نمی‌کند که یک نجارِ دانشگاه ندیده‌ی متبحر باشید یا آهنگسازی که با نغمات سر و کار دارد. به همین خاطر است که می‌گویم «همایون شجریان» برای صدای خود زحمت بسیار زیادی کشیده است و حالا این زحمات به بار نشسته است و توانسته در جوانی یکی از خلفای بزرگ موسیقی نازنین سرزمین ما باشد و کارهایش سهمِ بزرگی در موسیقی داشته باشد.

البته به نظر می‌رسد که در کشور ما همواره یک ظلم ناخواسته به فرزندانِ هنرمندان بزرگ می‌شود و آنان همواره زیر سایه‌ی نامِ پدرانشان قرار دارند؛ اما در این میان «همایون» توانسته به یک استقلالِ هنری دست پیدا کند و زیبایی‌شناسی فردی‌اش را به جامعه تحمیل کند. البته انگار گریزی از این مساله نیست؛‌ برای خود من موسیقی ایرانی، متقارن با «محمدرضا شجریان» است، آوازخوانی که شاخه‌ای بزرگ از درختِ باشکوه موسیقی ایران است و سروِ بلندِ آن. شجریان در موسیقی ایران، تنومند و زیبا و انوشه‌ای پایدار است و به همین خاطر، هر پدیده‌ای که با او نسبت داشته باشد، برای من ماندگار و دل‌انگیز است؛ به خصوص همایون که صدایش شریف و نجیب و باشکوه است و هر بار که می‌خواند؛ نامِ پدر  را پرآوازه‌تر می‌‌کند.

از همه‌ی اینها گذشته، من همواره به شکل مادرزادی دنبال کسانی هستم که قاعده‌ی بازی را به هم می‌زنند و کارهای نو و آوانگارد انجام می‌دهند. همایون در این سال‌ها نشان داده است که خوب بلد است، این کار را انجام دهد و در این میان اثر «آرایش غلیظ» با آهنگسازی «سهراب پورناظری» موجی را در موسیقی ایران به وجود آورد که من بسیار دوستش داشتم و به همین نسبت آهنگساز را تحسین می‌‌کنم و به  یکان یکانِ کسانی که در آن اثر سهم داشتند، سلام می‌کنم.