موسیقی‌ ما – گروه پرطرفدار  «بمرانی»، در حالی روزهای 9 و 10 فروردین در برج آزادی روی صحنه رفت که مخاطبانش به دلیل استقبال از بلیت فروشی این کنسرت، باعث تمدید دوباره آن شده بودند و با این حال باز عده‌ای روی پله‌های سالن نشستند.

در حالی که کلیه روال برگزاری یک کنسرت موسیقی با نظم و هماهنگی جالب توجهی در روز برگزاری پیش رفته بود، پرده‌های سالن آزادی کنار رفتند و کنسرت رأس ساعت، با تکنوازی مهیار طهماسبی (نوازنده ویولنسل گروه پالت) آغاز شد. این تکنوازی که در ادامه به گروه‌نوازی ختم شد، با بازی نور که با ریتم موسیقی بالا و پایین می‌شد، آغاز جالب و پرهیجانی را برای این اجرا ساخت. مهیار در این کنسرت با قطعات «گیسو»، «گذشتن و رفتن پیوسته» و «تنهای تنهای»، اعضای بمرانی را همراهی کرد.

محتوای آثار بمرانی که بر پایه روابط انسانی و اتفاقات اجتماعی با لحنی طنزآلود و حتی عاشقانه‌های بعضاً تلخ ارائه می‌شود، باعث شده مخاطبان این گروه غالباً از نسل جدید باشند ولی در این بین حضور سه چهره سرشناس و پیشکسوت در سالن یعنی کریستف رضایی (آهنگساز)، هوشنگ گلمکانی (منتقد سینما و مدیر مسئول مجله فیلم) و رامین بهنا (آهنگساز و نوازنده)، نشان داد که بمرانی در مسیر هنری خود در جهت جذب مخاطب توانسته نگاه هنرمندان قدیمی و صاحب‌نظر را نیز به آثارش جلب کند.

هوشنگ گلمکانی که به قول خودش چند ماه پیش، آن هم از طریق آلبوم اخیر بمرانی‌ها، با آنها آشنا شده، پس از اجرا، درباره این گروه در فضای مجازی نوشت: «پس از این کنسرت می‌توانم این گروه را هم در کنار «دنگ‌شو»، «پالت» و «چارتار» به عنوان یک گروه موسیقی پاپ جوان‌پسند که صاحب تشخص و تفاوت و هویت است، به فهرستم اضافه کنم. اما یک تفاوت قابل توجه بمرانی با آن سه گروه دیگر، طنز در کارش است. طنز نه به معنای شوخی‌های اجتماعی، سیاسی و اخلاقی در ترانه‌ها، بلکه طنزی گاه آشکار و گاه پنهان در ادبیات و کلام، خارج از آن سه حیطه، طنز در لحن و در اجرا؛ چه اجرای صحنه و چه در ضبط صدا. طنزی ظریف که به لودگی نمی‌زند و اجراها را شیرین و دلپذیر می‌کند. استقبال تماشاگران در کنسرت دیشب و تسلط و آشنایی آنها به جزئیات کارهای گروه نشان می‌دهد بنده چند سال از قافله عقب بوده‌ام و این گروه با اینکه چند سال در زیر زمین حبس بوده اما وقت را تلف نکرده؛ حالا کنسرتش را در برج آزادی برگزار می‌کند و فقط روسیاهی به ذغال مانده است.»

کنسرت نوروزی بمرانی با اجرای گزیده‌ای از آثار پرطرفدار و البته قطعات آلبوم جدید این گروه یعنی «گذشتن و رفتن پیوسته» روی صحنه رفت و مخاطبان در هنگام اجرای سه قطعه جدید و پرطرفدار آنها یعنی «پپرونی»، «گیسو» و «گذشتن و رفتن پیوسته» لحظات پرهیجان و نابی را تجربه کردند. هم‌خوانی و انرژی حضار به قدری بالا بود که اعضای گروه نیز در هنگام اجرای قطعات، تحت تأثیر قرار گرفتند و دست از ساز زدن و خواندن برداشتند و در بخش‌هایی فقط صدای جمعیت، صدای غالب سالن بود؛ البته که بهزاد عمرانی از ابتدا با همان طنز مخصوص به خود به مخاطبان حاضر در سالن گفته بود که امشب کار زیادی دارید و من هم قول می‌دهیم در بخش‌هایی شما را همراهی کنم.

بهزاد پیش از اجرای یکی از قطعات گفت: «این قطعه را تقدیم می‌کنم به دو دختر کوچک و دوست داشتنی کریستف رضایی، ژولیت و آلبا که در سالن هم حضور دارند و جزو طرفداران پروپاقرص ما هستند. آنها زمانی که خیلی کوچک بودند به من می‌گفتند: آقای هوهو!» و به این ترتیب گروه شروع به نواختن قطعه پرانرژی «کی چراغارو خاموش می‌کنه؟» با شعری از شل سیلوراستاین شد.

آنتراکت کوتاهی در میانه‌های برنامه و آغاز مجدد کنسرت با اجرای قطعه «مامان» که کیارش عمرانی، بهزاد را با گیتار همراهی می‌کرد، بخش بعدی کنسرت بود که برای اولین‌بار هم نواخته می‌شد. در انتهای کنسرت هم اجرای مجدد قطعات «پپرونی» و «گیسو» که برخی از مخاطبان ایستاده آنها را همراهی می‌کردند، پایان‌بخش یکی از بهترین اجراهای این گروه در این سال‌ها بود.

بهزاد عمرانی (خواننده و نوازنده گیتار)، جهانیار قربانی (گیتار الکتریک)، کیارش عمرانی (گیتارباس)، آرش عمرانی (کیبورد)، مانی مزکی (ترومبون) و سالار (نوازنده درامز) اعضای گروه بمرانی در این اجرا بودند که مهیار طهماسبی و سردار سرمست هم آنها را به عنوان نوازنده مهمان همراهی می کردند.

گروه بمرانی که خرداد سال 94 با آلبوم «مخرج مشترک» وارد فضای رسمی شد، مخاطبان خاص خود را دارد؛ مخاطبانی که از تکلف دورند و دوست دارند روی صحنه با خواننده و نوازندگان گروه‌شان ارتباط صمیمی داشته باشند. همین نقطه‌ی تمایز هم هست که آنها را از مناسبات ستاره محوری در فضای هنری دور کرده و برای مخاطبان، دوست‌داشتنی‌شان کرده است.