باز هم در موسیقی ایران «حاشیه» در حال غلبه بر «متن» است! قیاس امیر تتلو با محمدرضا شجریان تراژیک‌ترین اتفاق ماه‌های اخیر موسیقی ما و چه بسا هنر ماست. واقعاً چه ارتباطی بین این دو نفر می‌تواند وجود داشته باشد؟ شاید تنها نقطه اشتراک این دو نفر را بتوان سخنان سخنگوی وزارت ارشاد درباره آنها دانست و بس! آقای نوش‌آبادی که چند ماه پیش با طرح این مسأله که استاد شجریان از مردم فاصله گرفته، حجم وسیعی از انتقادات را به سوی خود روانه دید، این بار درباره تتلو با لحن مشفقانه‌ای حرف زده و گفته است: «اگر این خواننده فعالیت موسیقی خود را با توجه به فرهنگ ایرانی-اسلامی تغییر دهد و در محتوا و سبک مطابق با موازین کشور و وزارت ارشاد خوانندگی کند، می‌توان صدور مجوز وی را بررسی کرد.»

عمل جراحی بهنام صفوی نیز «کم» خبرساز نشد. اطرافیان صفوی تا زمانی که این جراحی انجام شد، بسیار خوب و حرفه‌ای، حواشی احتمالی را کنترل کردند اما شاید آنها هم فکر نمی‌کردند که شایعه‌سازان حتی با وجود موفقیت این عمل جراحی، باز هم از نبوغ خود استفاده کنند و این بار خبرِ «به هوش نیامدنِ بهنام» را با شدت و حدت رسانه‌ای کنند!
 

• کنسرت‌ها؛ تنوع، حق انتخاب و قدرت خرید مردم

تهیه‌کنندگان سینما برای آنکه اکران فیلم‌ها به سوددهی بیشتری برسد، سال‌هاست آثار مختلف سینمایی را به گونه‌ای نمایش می‌دهند که تماشاگران بتوانند در یک بازه مشخص زمانی فیلم‌هایی با طعم‌ها و گونه‌های مختلف را روی پرده ببینند و در حقیقت سلیقه‌های مختلف «بالانس» شوند. در این سیاست‌گذاری، حمایت از فیلم خاصی مد نظر نیست؛ بلکه قرار است کلّیتِ سینما به اهداف اقتصادی‌اش برسد و بر همین اساس، فیلم‌ها به گونه‌ای برای اکران در کنار هم قرار داده می‌شوند که هر تماشاگری در یک مقطع زمانی خاص حداقل قدرت انتخاب یک فیلم را برای تماشا داشته باشد. تصور می‌کنم وقتش رسیده تا برگزارکنندگان کنسرت نیز با وجود تمام اختلافات، در یک زمینه خاص که می‌تواند تضمین‌کننده حیات حرفه‌ای آنها باشد، با هم متحد شوند و آگاهانه‌تر برنامه‌ریزی کنند تا هم‌زمانیِ تقریبیِ کنسرت‌هایی که سر و شکل یکسان دارند و بافت تماشاگران آنها تکراری است، به اقتصاد موسیقی لطمه نزند. انتخاب تاکتیک برای زمان‌بندی کنسرت‌ها قطعاً از چیدمان اکران فیلم‌های سینمایی ضروری‌تر است. چون قیمت ده‌برابریِ بلیت کنسرت در قیاس با قیمت بلیت سینما حق انتخاب تماشاگران موسیقی را به‌شدت محدود می‌کند.
 

• آلبوم نیم‌میلیاردی، نیم‌میلیون فروش می‌خواهد!

عملیات واگذاری آلبوم جدید مرتضی پاشایی به پایان رسید و این آلبوم آخرین مراحل دریافت مجوز را پشت سر می‌گذارد. آلبومی که بر اساس شنیده‌ها امتیاز مادی آن با قراردادی بیشتر از 500میلیون تومان به یکی از شرکت‌های ویدئو رسانه واگذار شده تا گران‌ترین معامله تاریخ موسیقی پاپ ایران رسمیت پیدا کند. اما نکته قابل‌توجه اینکه آلبومی با این قیمت برای فرار از منطقه ضرر، باید بیش از نیم‌میلیون سی‌دی فروش داشته باشد. رسیدن به چنین فروشی نیز حداقل از زمانی که پخش مویرگی در سوپرمارکت‌ها آغاز شده بی‌سابقه بوده است.
 

• شهرام شکوهی و اثری با مختصات جدید

آلبوم سوم شهرام شکوهی را همین دیشب گوش دادم و بیشتر از همیشه به ضریب هوشی او ایمان آوردم. او از اواخر سال پیش بسیار آگاهانه از تعداد کنسرت‌هایش کم کرد و برای تولید این آلبوم زمان گذاشت و از طرف دیگر برخلاف همیشه ساختِ اغلب آهنگ‌های آن را به دیگران واگذار کرد. نتیجه تصمیم‌های درست شکوهی حالا آلبومی شده به نام «تا نفس هست» که می‌تواند یکی از شنیدنی‌ترین آلبوم‌های چند سال اخیر باشد؛ یکدست، شیک و بدون بالا رفتن‌‌های بی‌دلیل صدای خواننده! اگر این آلبوم هم مثل آلبوم «مثل مجسمه» با استقبال از سوی مخاطبان روبه‌رو شود، آن‌وقت می‌توان «نقشه راه» مهدی یراحی و شهرام شکوهی  را به عنوان یک فرمول برای تولید آثار خواننده-آهنگسازهای موفق مورد توجه قرار داد و از تمام آنها خواست که قسمت بیشتری از قطعات آلبوم‌هایشان را به دست کسانی بسپارند که ایده‌های جدیدتری دارند و می‌توانند در حال و هوایی جدید، آلبوم‌ها را از یکنواختی خارج کنند.
 

• فقط وعده، فقط وعید!

برخی هنرمندان حرف خاصی برای گفتن ندارند اما عاشق حرف زدن با رسانه‌ها هستند و به همین علت گفته‌هایشان صرفاً خلاصه می‌شود به اینکه قرار است به زودی آلبوم جدیدشان منتشر شود! این «به زودی» گه‌گاه بیش از یک سال طول می‌کشد و همچنان ادامه پیدا می‌کند. این وسط تنها چیزی که نادیده گرفته می‌شود، احترام به مخاطبانی است که شاید دانستن تاریخ انتشار آلبوم خواننده محبوب‌شان واقعاً برای آنها مهم باشد. هیچ ایرادی ندارد اگر یک هنرمند به جای خبررسانی درباره زمان انتشار آلبومی که خودش هم نمی‌داند کِی آماده خواهد شد، یا اصلاً حرفی نزند و یا درباره مسائل دیگر صحبت کند!